OPERASYON BÖLÜM 36

OPERASYON BÖLÜM 36

“PKK kendini geliştiremedi...” 

Özellikle Sovyetler’in çözülüşü, Körfez Savaşı sonrasında Türkiye’yi yakından ilgilendiren meseleler, Kürt meselesine çözümü hayatî kılıyor ve bunun yolu da, gerçekten gecikmiş temel ihtiyaç olan kapsamlı bir demokratikleşmeden geçiyordu. PKK burada direndi, kendini geliştirmekten ziyade, aşırı tekrarlayarak direndi... Halbuki reel sosyalizmin çözülüşünden, demokratik çözüm tarzını 
çıkarabilmeliydik. ‘Ulusların kaderlerini tayin hakkı’ ilkesinin artık geçerliliğini yitirdiğini, bilimsel tekniğin değiştiğini, aslında XVII. yüzyıldan itibaren gelişmenin ürünü olan ulus devlet anlayışını çözdüğünü, aynı çözümün daha gerçekçi olduğunu görmeliydi.” “70’lerdeki program bırakılmalıydı...” 
“Kısaca 70’ler programını bırakıp yeni bir programa ulaşmalıydı. Bunun pratik dili, kendini, giderek yozlaşan ve çok acılara, kayıplara yol açan şiddet yerine siyasal, demokratik faaliyete yoğunlaştıran bir eylem çizgisine ulaşmalıydı.” 
(Savunma, sayfa 26.) 
“Ayrılık, bitmiş bir gücün kuklalığını getirir...” 
“Benim pratiğim yakinen incelenirse, şu çok açık görülecektir ve kitap dolusu belgelerle kanıtlanacaktır. En iyi, anlamlı, mümkün olan özgürlük ve bağımsızlık, bu yer Kürdistan da olsa, ancak Türkiye’nin genel Misakı Millî sınırları içerisinde 
mümkündür. Bilimsel olarak kanıtlamak zor değildir. Ayrılmış bir Kürdistan ve bitmiş bir gücün kuklası, işbirlikçilerin malikânesinden öteye gidemeyecek bir Kürdistan’dır. Ayrılmış bir Kürdistan, halkın değil yabancı ve işbirlikçilerin olabilir, ki bu ağırlıklı olarak hayaldir. Ancak çıkar güçlerinin oyunu olarak sık sık tekrarlanır. Tarih, bütün oyunların isyanlarda nasıl oynandığını, nasıl felaketleri halkın yaşadığını çok iyi ortaya koymaktadır. 
Kendi isyanımızda da bunu gördük. Eğer dış oyunlardan bahsedeceksek, temel amacım bu dönemeçte yüz geri yapmak istedikleri ve Kürt sorununu da araç olarak kullanmakla bunu başaracaklarına inandıklarıdır. Tarihin en kritik döneminde bu oyunlar oynanmıştır. Çözümsüz kaldığında başarıyla oynanmıştır da... 
O halde sorunu kendi ellerimizle çözmek, oynamak isteyenlere karşı kendi güçlü silahımız haline getirilmektir. Savunmamda, bunun oldukça mümkün ve tek çaremiz olduğunu ortaya koydum. Bizzat tecrübemiz buna en iyi kanıt oldu. 
O halde ‘İlk defa özgür irade ile gerçekleştireceğimiz bu kardeşlik çözümü, yeni bir tarihi süreç olacak’ derken haklıyız. (...) Kendi yargılanmamı olumlu barışın gerekçesi yapmak, en temel demokratik idealimdir. Savunmam, temelde bu 
amacımla bağlantılıdır...” gibi görüşlere yer vermiştir.” 
“1993 koşullarını lehimize çeviremedik...” 
Sanık Abullah Öcalan tarafından 5. Kongre sırasında sunulan politik raporda, “(...) 1993’te biraz da geçiş arz eden o dönemi bir ateşkesle lehimize çevirmek istedik ve bu çok önemli bir adımdı. ‘Hiç olmazsa bunu fırsat bilirler, canlanırlar’ 
diye düşündük. Aslında biraz da hem uzun soluk alma, hem de hazırlık yapma imkânı idi. Bazıları bu hazırlığı yaptı. Ama yine komuta yapımızca, bu layıkiyle değerlendirilemedi.” (Kls: 38) 
Öcalan’ın gönderdiği telsiz emri 
Yine, “PKK parti önderliği” adı altında, 8 ekim 1998 tarihinde tüm partililer ve ARGK savaşçılarına gönderdiği telsiz emrinde, ateşkesle ilgili “(...) çoğunuz görev alacaksınız. Görev bu temelde olabilir. Tabiî düşmanın kısa bir süre için şöyle bir hedefi de var. Kök kazımaktan bahsediyor. (...) Bizim bunlara misilleme hakkımız makbuldür. Yani kendimizi iyi düzenleyerek, bu 10 kat değişmiş, dönüşmüş bir temelde cevaplandırma görevimiz var. Biz, ateşkes olayını tek taraflı da olsa düzenlemeyi, sadece biraz daha hazırlık düzeyimiz, siyasî diplomatik olarak da hamle imkânı kazanmak için yaptık. Bu başarılı olmuştur. Ama yetersizdir. Daha da yapılacak işler vardır. Düşman bunları bilerek çok sert davranıyor.” (Kls: 19) 
“Ankara’dan çıkıp partileşme; Ortadoğu’ya çıkıp ordulaşma; uluslararası açılma, devletleşme...” 
Sanık Abdullah Öcalan’ın 16.10.1998 günlü sözde Botan eyalet sorumlularına yönelik telsiz talimatında “Nasıl ki Ankara’dan çıkış partileşme anlamına geldi ise yine Ortadoğu’ya açılıp bir ordulaşma başarıldıysa, uluslararası alana da 
fazlasıyla açılmak kesinlikle devletleşme anlamında ciddi bir adım olarak değerlendirilmelidir. İnanıyorum ki, yeni dönem bundan epeyi güç olacaktır... Gerilla tarzında yenilik, ustalık... en etkili cevabı verecektir” şeklindeki sözleri asıl niyetini ortaya koymaktadır.” 
“Sanık, yukarıdaki iddiayı ciddiye almıştır...” 
Burada talimatın tarihine dikkat edilmesi gerekir. Talimat 16 ekim 1998 tarihinde verilmiştir. Bu tarihte Abdullah Öcalan Türkiye Cumhuriyeti devletinin Suriye’yi sıkıştırması sebebiyle Suriye’den çıkma ve Avrupa’ya gitme hazırlığı içindedir. 16 Ekim 1998 günlü sözde Botan eyaletine yönelik talimatta Abdullah Öcalan, çıkışını uluslar alanına açılışın kesinlikle devletleşme anlamında ciddi bir adım olarak değerlendirmiş ve alan sorumlularına da böyle anlatmıştır.

“Zenginleri haraca bağlayın...” 

Örgütüne gelir sağlama ve karşı gelenleri yıldırma ve sindirme amacıyla Hatay alan komutanına 1995 yılı içinde verdiği telsiz talimatında “fiimdi onlara özgün yaklaşırsınız. Yani zaten dostane ilişkilerimizi söylersiniz ve mutlaka kazanmaya 
çalışırsınız. Fakat faşist Türk kesimini de yıldırırsınız sanırım. Sanırım o başlangıçta yaptığımız eylemler önemli. Fakat genelleştirmemek kaydıyla. O yoksulları kazanmak, fakat tehlikeli olan elebaşları da ezin. Tabiî hiç acımadan çıkarlarını darbeleyin. Ve yine dediğim gibi, bu ara zengin bir alan aslında. Birçok şeyini de haraca bağlayabilirsiniz, o zenginlerini. 
Bundan sonra hissederlerse epey gelir imkânımız da artar” şeklinde acımasızlığını ve amacını sergileyen sözleri dikkat çekicidir. 

“Savunmasında samimi değildir” 

Sanık Abdullah Öcalan savunmasında samimi değildir. Silahlı çete PKK’nın kuruluş amacı olan müstakil Kürdistan’ı kurmak amacından vazgeçmemiştir. Abdullah Öcalan’ın tek taraflı ateşkes ilan etmesi, örgütün biraz daha iyi hazırlanması, siyasî ve diplomatik hamle imkânını kazanmak içindir. 

Abdullah Öcalan’ın 5. Kongre’ye sunduğu ve telsiz çözümlerinden yukarıya alınan alıntılar, kendisinin ateşkeste samimi olmadığını, tek taraflı da olsa ateşkesin, örgütün hazırlık düzeyini artırmak, uluslararasında diplomatik hamle imkânını kazanmak ve Türkiye Cumhuriyeti devletine örgütünü muhatap kabul ettirmek için uyguladığını göstermektedir. 
“Çıkmazdan kurtulma çabası...” 
Başlangıçta bağımsız Kürdistan’ı kurmak amacına yönelik eylem yaptıklarını, sonuçta pratiğin kendilerine bağımsız Kürdistan’ı kurmanın mümkün olmadığını gösterdiğini, bu sebeple cumhuriyetin kuruluşunda rol almış bir halk olarak demokratik cumhuriyet içerisinde özgür bir ortamda, eşitlik temelinde birlikte yaşamayı hedef aldıklarını, bağımsız Kürdistan’ı kurma hedefinden 
vazgeçtikleri ni söyleyen Abdullah Öcalan’ın bu yöndeki savunmasına ve öne sürdüğü görüşlerine itibar edilmemiş ve PKK’nın ve örgütün sorumlusu durumundaki sanık Abdullah Öcalan’ın içinde bulunduğu çıkmazdan kurtulma çabası olarak değerlendirilmiştir. 
Müdahillerin sözleri Müdahil Yusuf Aydemir: “Ben Kürdüm ve ana dilim Kürtçe’dir. Benim oğlum 3 yıl Güneydoğu’da görev yaptı. Üzerinde 
yaşadığım ülke Türkiye, benim bayrağım da Türk bayrağıdır...” 
Müdahil Jale Atav: “Ben kardeşimi şehit verdim. Yazdığımı okumak istiyorum. Ben Kürt kökenli bir Türkiye Cumhuriyeti vatandaşıyım. Asker kızı ve asker annesiyim. Babam Kürt, annem Türk’tür.” Müdahil vekili Kazım Ayaydın: “Ben Türkçe’yi ilkokulda öğrenen Kürt asıllı Türk vatandaşıyım. Bu davanın ne pragmatik açıdan ne de bilimsel açıdan Kürtlerle bir ilgisi yoktur. Tarih boyunca buna benzer hadiselerle karşılaşmışız, isyanlar olmuş. 

Osmanlı’nın son zamanından itibaren bu isyanlar araştırıldığında, her isyanın arkasında bir ülkenin menfur emellerinin çıktığı görülmüştür. Evliya Çelebi’nin Erzurum ile ilgili izlenimlerinde, ben Erzurum’da aileler gördüm. Dede Türkçe konuşuyor. Oğul hem Türkçe hem Kürtçe konuşuyor. Torun Kürtçe konuşuyor. Annem ve babam sadece Kürtçe konuşurlar. Ben hem Türkçe hem Kürtçe 
konuşuyorum. Oğlum sadece Türkçe konuşuyor. Bu döngü 300 yıllık zaman içindedir... Bu ülkenin birlik ve beraberliği için herkes top yekun mücadele edecektir. Bunun içinde Kürt de vardır” demişlerdir. 
“Türk-Kürt iç içe yaşamaktadır...” 
Müdahillerin yukarıya alınan konuşmalarında da Türkiye’de Türk-Kürt ayrımının yapılamayacağı, Kürt ve Türk’ün iç içe yaşadığı, aralarında kan bağı oluştuğu, suni olarak Türk ve Kürt ayrılığı yaratılmaya, millet ve vatan bütünlüğünün bölünmeye çalışıldığı anlaşılmaktadır. Türk ve Kürt beraberliği için sanık Abdullah Öcalan da savunmasında, Türklerin özellikle hâkim tabakadan 
koparak gelen Türkmen akınlarının XI. yüzyılda Kürtlerin yaşadığı coğrafyaya akın etmeleri, iki halk arasında yoğun bir kaynaşmaya yol açtı. Kürtlerin nispeten yerleşik konumları, bu yüzyıllarda daha çok Türkmen boylarının erimelerine yol açıyordu. Siyasallaşmada Türkler, sosyalleşmede de Kürtler nispeten hâkim bir konumdaydılar. Türk üst tabakaları yerel siyasal kültür ile bütünleşip çoğunlukla hâkim olurken alt tabaka daha çok Kürtler içerisinde erimeyi yaşıyordu. İki halkın aynı sosyoekonomik ve kültürel ve dinî 
benzerlikleri yaşaması bu kaynaşmada önemli rol oynar. (...) Tarihe baktığımızda özellikle Büyük Selçuklular’ın İran, Irak, Suriye ve Kürt illerinde kurulan imparatorluk ve daha sonra da özellikle Mervanîler, Artukoğulları, Eyyubîler, Akkoyunlular ve Karakoyunlular’da ve birçok küçük beyliklerde Kürt ve Türk üst tabakaları ve dolayısıyla dağlı halk, ortak halk ve ortak devleti iç içe 
yaşamak gibi bir olguyu temsil ediyor. Ortak devlet anlayışı hiçbir kavimle birlikte ne Araplar ne Acemler ne Ermeni ne Bizanslılarla böyle yaşanmıyor. Türk Kürt’ü ve Kürt Türk’ü böyle oluşuyor. (...) Bu olgunun en çarpıcı ve üst boyutta ifadesini Osmanlı-Kürdistan ilişkilerinden Yavuz Selim ile başlayan dönemde görebiliriz. Öyle ki, ağırlıklı Kürt beylikleri Yavuz’un istemine rağmen ayrı devlet 
olarak değil, kendisinin göndereceği beylerbeyi sorumluluğunda ortak devlet çatısı altında kalmayı çıkarlarına da uygun buluyorlar... 
“İki halk arasında tabiî bir kültür erozyonu yaşanmış, kan bağı da oluşmuştur...” 

Abdullah Öcalan’ın yukarıda alınan ifadelerinden de açıkca anlaşılacağı gibi XI. asırdan itibaren Türkler ile Kürtler birlikte yaşamaya başlamış birçok Türk boyu Kürt boylarının arasında erimiştir. Yine Abdullah Öcalan’ın ifadesiyle iki halk arasında tabiî bir kültür erozyonu yaşanmış kan bağı da oluşmuştur. Tarihî gerçek de budur. PKK çetelerine karşı savaşırken şehit düşen Kürt asıllı 
vatandaşların sayısı yukarıya konuşmaları alınan müdahil çocuklarının sayısı ile sınırlı değildir. Müdahil olup da duruşmada konuşmayan çok sayıda Kürt asıllı Türk vatandaşının çocukları PKK çetelerince şehit edilmişlerdir. Halen de PKK çetelerine karşı güvenlik kuvvetleri içinde mücadele eden çok sayıda Kürt asıllı Türk vatandaşı vardır. 
Ayrıca, güvenlik kuvvetlerimizin yanında PKK çetelerine karşı yer alan geçici köy korucuları Kürt asıllı vatandaşlarımızdır. 
“Türkiye Cumhuriyeti devletinde Kürtlere yapılmış ne bir baskı ne de Kürtler’in inkârı vardır...” 
Türkiye Cumhuriyeti devletinde Kürtlere yapılmış ne bir baskı ne de Kürtlerin inkârı vardır. Cumhuriyet kurulduktan sonra 1925’te patlak veren fieyh Sait İsyanı çoğunlukla Kürtlerin katıldıkları bir isyandır. Ancak devletten ayrılmayı hedefleyen bir Kürt isyanı değildir. Abdullah Öcalan da, fieyh Sait İsyanı için ayrılıkçı bir isyan dememiş, isyanı başlatanlar ve isyana katılanlar için 
“Onlar ulusal kurtuluştan cumhuriyetin değil, saltanat ve hilafetin geri geleceğini sanarak önce destek vermişler. Bu gelişmeyince isyana yönelmişlerdir...” demiştir. Devlet, isyanı şiddetle bastırmış, isyan edenleri cezalandırmıştır. Devlete karşı başlatılan silahlı bir hareketin güç kullanılarak bastırılması isyan edenlerin de cezalandırılması uluslararası hukukta da kabul edilmiş bir kuraldır. İsyanların dışında Kürtlere karşı hiçbir baskı yapılmamıştır. 
“Mondros Mütarekesi’nde kabul edilen sınırlar içinde yaşayan halkın tek bir millet olarak görüldüğü açıktır...” 
Erzurum ve Sivas kongrelerinde benimsenen, Osmanlı Meclisi Mebusanı’nca da kabul ve ilan edilen Misakı Millî’nin bir maddesinde de, Mondros Mütarekesi’nin imzalandığı 30 Ekim 1918 günü “Mütareke sınırlarının içinde dinsel, kültürel 
amaçlı ve amaç bakımından birlik oluşturmuş ve birbirlerine karşı saygı ve fedakârlık duygularıyla dolu, ırkı ve toplumsal hakları ile coğrafî konumlarına bütünüyle saygılı Osmanlı İslam çoğunluğunun yerleşik bulunduğu bölümlerin tamamı gerçekte ve yasal olarak hiçbir nedenle ayrım yapılması mümkün olmayan bir bütündür” hükmü kabul edilmiştir. İstiklal Savaşı’nda Misakı Millî’nin bu hükmü aynen benimsenmiştir. İstiklal Savaşı iyi incelendiğinde Atatürk’ün, Misakı Millî’nin çizdiği sınırları içinde yaşayan halkın tamamını bir bütün olarak gördüğü, bölgesel güçleri birleştirmeye çalıştığı ve düşmana topyekûn milletin gücüyle karşı koymaya çalıştığı görülür. Amasya Genelgesi’nde “Milletin bağımsızlığını yine milletin kesin kararı ve direnişi kurtaracaktır” denmiştir. Bu genelgede, Mondros Mütarekesi’nde kabul edilen sınırlar içinde yaşayan 
halkın tek bir millet olarak görüldüğü açıktır. Erzurum Kongresi’nde de Atatürk, Trabzon Müdafaai Hukuk Cemiyeti ile Süleyman Nazif tarafından kurulan Doğu Vilayetleri Müdafaai Hukuk Cemiyetleri’ni bir çatı altında birleştirmiştir. Erzurum 
Kongresi’nde, “Trabzon ile Canik Sancağı ve Doğu İlleri adını taşıyan Erzurum, Sivas, Diyarbakır, Elazığ, Van, Bitlis ve bağımsız livaların hiçbir sebeple, bahaneyle birbirinden ayrılmaz bir bütün olduğu” kararı alınmıştır. 
4 Eylül 1919’da başlayan ve 12 Eylül 1919’a kadar devam eden Sivas Kongresi’nde ise “Bütün yurttaki Müdafaai Hukuk Cemiyetleri birleştirilmiş. Anadolu ve Rumeli Müdafaai Hukuk Cemiyeti adı altında kurulmuştur. Erzurum 
Kongresi’nde kararlaştırılan her türlü işgal ve müdahaleye karşı toptan direnme kararı perçinlenmiş, Mondros Mütarekesi sırasında sınırlarımız içerisinde kalan ve ezici İslam çoğunluğu tarafından yerleşik bulunan Osmanlı ülkesi unsurları 
birbirinden ve Osmanlı camiasından bölünmesi mümkün olmayan ve hiçbir sebeple ayrılmaz bir bütün oluştururlar. Adı geçen ülkelerde yaşayan bütün İslamî unsurlar birbirlerine karşı saygı ve fedakârlık duyguları ile dolu ve ırkı toplumsal ve coğrafik haklarına bütünüyle saygılı özkardeşlerdir” hükümleri kabul edilmiştir. Ne Erzurum Kongresi kararları ne Sivas Kongresi kararları ne Misakı Millî hükümleri ayrıca Kürtlerden bahsetmemektedir. 

“PKK tarafından başlatılan tedhiş eylemleri bir bağımsızlık hareketi olarak kabul edilemez...” 

Türkiye’de PKK tarafından başlatılan ve giderek yaygınlaştırılan tedhiş eylemleri bir bağımsızlık hareketi olarak kabul edilemez. Çünkü bağımsızlık mücadelesi içinde olan milletler, kendi egemenliklerini ülkesi içinde etkili kılmaya çalışır. 

Bu amaçla da, hukuka aykırı biçimde o toprak parçası üzerinde egemenlik iddiasında bulunan güçlerle savaşmak, ancak bağımsızlık mücadelesi sayılabilir. Yaygın terör eylemlerine başvuran PKK yasadışıdır. Gerçekleştirdiği tüm terör hareketleri hukukdışı ve insanlıkla bağdaşmayan, yasalara göre her biri ayrı ayrı suç teşkil eden eylemlerdir. Bunların hedefi ise devlet düzenine karşı gelmektir. Türkiye Cumhuriyeti devletinin ülkesi ve milletinin bütünlüğü, devletin siyasî yapısı ile korumakla görevli olduğu kişi güvenliği, özgürlüklerin korunması, sosyal refahın sağlanması, ülkenin kalkınması ve büyümesinin önlenmesine yönelik olduğu çok açıktır. PKK terör örgütünün hedef olarak gösterdiği toprak parçası, Türkiye Cumhuriyeti’nin egemenliği altındadır. Ayaklanma, başkaldırı ya da isyan şeklini alan, gerek Türkiye çapında gerekse ve özellikle siyasî yönden Batı Avrupa ülkelerinde yaygınlaştırılan bu hareket, devlete ve devlet güçlerine yöneltilmiş ve devletin otoritesini zayıflatmak, düzeni sarsmak amacıyla başlatılmış zaman içinde genişletilmiştir. Bununla amaçlananın ise yaratılacak terör ortamından yararlanıp, ülke topraklarının ve milletin bütünlüğünün parçalanmasıdır. Yaratılmak istenen ve alınan iç ve dış desteklerle planlanıp yürürlüğe konulan bu durum, başlangıçtan beri Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın 3. maddesindeki “Türkiye devleti, ülkesi ve milletiyle bölünmez bir bütündür” ilkesi, 14. maddesinde belirtilen hak ve özgürlüklerin kötüye kullanılmaması prensibi ile bağdaştırılamaz ve TCK’nin 125. maddesinde müeyyidesini bulan devletin birliğini bozmaya veya devletin hâkimiyeti altında bulunan topraklarda bir kısmını devlet iradesinden ayırmaya kalkışmak 
suçunu oluşturur. 

“İşlenen suç, bir tehlike suçudur.

Teşebbüs safhasında kalsa bile suç tamamlanmıştır...” 3713 Sayılı Terörle Mücadele Kanunu hükümlerine göre, PKK terör örgütü, gerçekleştirdiği eylemler terör suçu, bu eylemleri planlayan, silahlı çetenin amir ve kumanda görevini üstlenen ya da örgüt adına faaliyet gösteren veya bilerek ve isteyerek yardımda bulunan herkes terör suçlusu sayılmıştır. Bu nedenle TCK’nin 125. maddesi de terör suçu olarak kabul edilmiş, bu suça bakma görevi ise aynı yasa ile 2845 Sayılı Kanun’un 9. maddelerine göre Devlet Güvenlik Mahkemelerinin görevleri arasında sayılmıştır. Bu suç bir tehlike suçudur. Teşebbüs safhasında kalsa bile suç tamamlanmıştır. Uluslararası hukuk terörizmi her koşulda yasaklamış ve ciddi bir insan hakları ihlali olarak kabul etmiştir. 

37. Cİ BÖLÜM İLE DEVAM EDECEKTİR.


***