11 EYLÜL ÖRTÜSÜNDE, ABD NİN ZORA DAYALI ORTADOĞU POLİTİKASINDA SÖYLEMSEL BİR DEĞİŞİM., BÖLÜM 4

 11 EYLÜL ÖRTÜSÜNDE, ABD NİN ZORA DAYALI ORTADOĞU POLİTİKASINDA SÖYLEMSEL BİR DEĞİŞİM.,  BÖLÜM 4

ABD Irak hükümetinin terör örgütleriyle işbirliği yaptığı, kitle imha silahlarının bulunmadığından emin olunması ve Saddam yönetiminin devrilerek yerine demokrasinin yerleştirilmesi gibi gerekçelerle müdahalesini başlatmıştır. Bunula birlikte, pek tabii ABD’den bazı yetkililer dâhil pek çok kişi petrol kaynaklarının kontrolünü de gerekçe olarak göstermiştir (Çakmak, vd. 2011: 355).Uluslararası toplumun operasyonun durdurulması yönündeki taleplerini dikkate almayan ABD ve İngiltere, Afganistan’da olduğu gibi Irak’ta da benzer şekilde özgürlük getirmekten çok uzak kalmışlardır (Arı, 2012: 469). Operasyon nedeniyle çok sayıda sivil hayatını kaybetmiş ve tüm dünyanın tepkisine neden olan ağır insan hakları ihlalleri yapılmıştır. Üstelik ABD’nin iddia ettiği gibi demokratik bir rejim de tahsis edilememiştir. Ayrıca bu savaş sonuçları itibari ile ABD için de sansasyonel olmuştur. Zira savaştan sonra kitle imha silahlarının izine rastlanamamış ve dahası kitle imha silahlarının varlığına dair istihbaratların yanlış olduğu ortaya çıkmıştır. Irak’ta kurulan ve sadece kararları onaylama yetkisi verilen geçici karma hükümete Irak bankalarının dış denetime açılması, kamu kurumlarının özelleştirilmesi ve neredeyse bütün ticari sınırlamaların kaldırılması gibi neoliberal düzenlemeler dayatılmıştır (Juhasz, 2004: 27-37). Bu nedenlerle ABD’nin politikalarının meşruiyeti hem ABD’li bazı yetkililer hem de dünyanın neredeyse tamamı nezdinde sorgulanmıştır (Okur, 2012: 255).

ABD iki başarısız operasyonuna ek olarak bölgeye angajmanını devam ettirmek için, henüz Irak Savaşı devam ederken 2004’te Büyük Ortadoğu Projesi ya da Genişletilmiş Ortadoğu Projesi fikrini ortaya atmıştır. ABD demokrasiyi yerleştirilmek ve ekonominin liberalizasyonunu gerçekleştirmek amacıyla siyasal olarak bölgeyi yeniden modellediğini iddia etmiştir (Lacoste, 2008: 83). ABD bu proje ile bölgeye yönelik pek çok hedef belirlemiştir: ABD’nin değerlerinin yurtdışında savunulması, bölge halklarının diktatör yönetimlerden ve kısıtlamalardan korunması, ekonomik kalkınmayı ve açık toplumu sağlayacak stratejilerin geliştirilmesi, İslami kaynakları referans gösteren teröre karşı bölge ülkeleriyle kapsamlı bir koalisyon oluşturulması, kitle imha silahlarının geliştirilmesi ve yaygınlaştırılmasının engellenmesi (Kongar, 2012: 60). Dolayısıyla bu açıdan bakıldığında söz konusu projenin bir uygarlık projesi ya da İslam dünyasını çağdaşlaştırma ve demokratikleştirme projesi olarak görülmektedir (Kongar, 2012: 61). Ancak bununla birlikte, reel politikte Afganistan ve Irak operasyonlarında olduğu gibi ciddi sapmaların olma ihtimali çok yüksektir. Ek olarak, ABD’nin bu projeyi uygulamasına yönelik olarak, sahip olduğu kötü imaj nedeniyle bölge halkı direnç göstermektedir. Zira Endonezya’dan Türkiye’ye kadar olan bölgede yapılan bir araştırmaya göre, bu ülkelerde yaşayan kişilerin üçte ikisi Amerika’nın kendilerine saldırmasından korkmaktadır (Kongar, 2012: 59). Fakat bölge halkının yaşadığı mağduriyet ya da sahip oldukları olumsuz tutum gibi etkenler, dış politika pratiklerini sadece çıkarları doğrultusunda tanzim ABD’nin bölgeye yönelik ilgisini azaltmaya yetmeyecektir.

SONUÇ

ABD kuruluşundan itibaren önce ulusal bütünlüğünü ve güvenliğini sağlayarak gücünü arttırmaya odaklanmıştır. Bunu gerçekleştirmeye çalışırken de hem kıta üzerinde hem de kolonyal güçlere karşı zora dayalı yöntemlere başvurmuştur. Gücünün artmasına paralel olarak dış politik tutumu da değişmeye başlamış ve şiddet kullanımı derinleşmiştir. ABD önceleri sadece kıtası üzerinde hâkimiyet sağlamaya çalışırken, 1898 İspanya Savaşı’yla dışarı açılmaya başlamıştır. Dolayısıyla ABD’nin zora dayalı dış politikası aslında bu tarihlerde başlamıştır, zira kolonileştirme faaliyeti köleleştirme, katliam ve asimilasyon gibi tamamı yapısal veya fiziksel şiddet içeren birtakım eylemler silsilesi ile uygulama bulmaktadır. Ancak bu süre zarfında ABD tüm dünyaya kendi çıkarlarını dayatacak güçte değildir ki zaten kuruluşundan itibaren benimsediği izolasyonist politika nedeniyle böyle bir önceliğe de sahip değildir.

ABD’nin bir dünya hegemonu olma yönündeki gücü ilk olarak I. Dünya Savaşı’nda kendini belli etmiştir. I. Dünya Savaşı’ndan sonra Avrupa’nın dünya üzerindeki etkisinin azalmaya başlaması, ABD’nin daha fazla izolasyonist politikasını sürdüremeyeceği izlenimini yaratmıştır. Nihayetinde II. Dünya Savaşı’nın yaşanması bu izlenimleri haklı çıkarmıştır. Bu savaş sonrasında ABD yine geleneksel politikasına dönmek istemişse de bu dönüş Soğuk Savaş nedeniyle mümkün olmamıştır. Bu dönemde ABD izolasyonist karakterinin aksine, tüm dünyayı komünizm tehdidinden koruyacak bir jandarma görevini üstlenmiştir. Bu bağlamda II. Dünya Savaşı sonrasında ABD dış politikasında bir dönüm noktası oluştuğu aşikârdır. Bu dönüşüm çıkarları gereğince sınırlı bölgelerde zora başvurmak yerine şiddetini istediği her bölgeye götürmek yönünde radikal bir duruşu içermektedir. Ancak bu tarihi izleyen dönemlerde buna benzer başka bir büyük kırılma daha yaşanmamıştır. Nitekim Soğuk Savaş bittikten sonra da ABD, Yeni Dünya Düzeni sloganıyla tüm dünyada etkili olmaya devam edeceğini, dolayısıyla hegemonyasını ilan etmişti. Bu ilandan sonraki dış politika çıktılarının şekli ve söylemi değişmekle birlikte temelde motivasyonunda bir değişiklik olmamıştır.

Bu bağlamda bir kırılmaya neden olduğu şeklinde geniş bir kanı oluşturan 11 Eylül saldırıları esasında ABD’nin dış politikasında ciddi bir değişiklik yaratmamıştır. Öncelikle 11 Eylül saldırıları, Soğuk Savaş’tan sonra ABD’nin ortadan kalkan ideolojik düşmanının yerine bir yenisini getirmiştir: Terör (Chomsky, 2003: 21). Bu görünmez düşman üzerinden geliştirdiği söylem ve sloganlarla ABD dünyanın herhangi bir yerinde yapacağı çıkarları için gerekli müdahalelerini meşrulaştırmaya çalışmıştır. Zira ABD’nin küresel bir meşruiyete sahip olmadan dünyaya hükmetmesi ve kendi iradesini kabul ettirmesi tepki çekecektir (Yılmaz, 2012: 418). Bu nedenle ABD 11 Eylül saldırılarının ardından, bu saldırıların asıl nedenini anlamak için ciddi bir öz eleştiri yapmaktan ziyade, sorunun kaynağını terör ve haydut devletler gibi söylemler ile izah etmeyi tercih etmiştir. Dolayısıyla 11 Eylül olaylarını hegemonyasını pekiştirmek için kullanmıştır. Bir anlamda 11 Eylül saldırılarının ABD’nin çıkarlarını Ortadoğu’ya tahkim etmesi açısından elini rahatlatan bir söylem haline gelmiştir.

Benzer şekilde, 11 Eylül sonrasında güvenlik algılamalarında merkezi bir kavram olarak ortaya çıkan demokratikleşme kavramı ve özgürleşmeye dair yapılan geleneksel atıflar da ABD’nin reelpolitiği için ideolojik bir araç görevinde olmuştur. Edward Said’in belirttiği gibi “demokrasi ve özgürlük gibi hayati kavramların rehin alındığı akıl almaz bir suçtur işlenen; bu kavramlar talanın, işgalin ve sömürünün maskesi haline gelmiştir” (Said, 2005:299). Bununla birlik, demokrasi ve özgürlük gibi kavramların araçsallaştırılması ABD’nin dış politikası açısından bir yenilik değildir. Demokrasinin teşviki Woodrow Wilson’un başkanlığından itibaren ABD’nin dış politika öncelikleri arasında her zaman yer almıştır. Sadece 11 Eylül sonrasında bu teşvikin yoğunluğu, ABD’nin çıkarları gereği, Ortadoğu coğrafyasında artmıştır.

Bu iddiaların gerçekliği özellikle Irak müdahalesinden sonra anlaşılmıştır. Bu müdahaleyi gerçekleştirirken ABD ne BM’nin gerçekleştirdiği denetleme eylemlerini ne de müdahaleye karşı olan uluslararası toplumun görüşlerini dikkate almayarak, tek taraflı bir tavırla hareket etmiştir. Savaştan sonra ise, ABD’nin tutumundan dolayı bu savaşın daha önceden Muhafazakâr elitlerce planlanmış olduğu ve teröre karşı bir müdahaleden ziyade stratejik bir hamle olduğu yönünde güçlü iddialar gündeme gelmiştir (Yılmaz, 2012: 418; Bozarslan, 2010: 328; Johnson, 2005: 248-252). Nitekim savaş öncesinde alındığı iddia edilen istihbaratların spekülasyon olduğunun ortaya çıkması bu iddiaları güçlendirmiştir.

Üstelik her iki müdahalede de demokrasinin konsolidasyonunun çok uzağında kalınmıştır. Örneğin Irak’ta kurulan geçici karma hükümete karar yapma ve değiştirme yetkisi verilmeyip sadece önceden yayımlanmış kararları onaylama yetkisi verilmiştir. Bu hükümetin getirdiği başlıca düzenlemeler is kamu kurumlarının özelleştirilmesi, yabancı şirketlerin Irak-Amerikan işletmelerinde mülkiyet haklarının tamamına sahip olması, Irak bankalarının dış denetime açılması, yabancı şirketlerin ulusal işlem görmesi, neredeyse bütün ticari sınırlamaların kaldırılması, bu düzenlemelerin ulaşım, medya, üretim, hizmetler, kamu hizmetleri, finans ve inşaat da dahil tüm ekonomiye uygulanmasıdır (Juhasz, 2004: 27-37). Geçici karma hükümetin Iraklı bir üyesi olan Ali Abdul-Amir Allawi, işsizliğe ve politik istikrarsızlığa neden olacak hızlı bir değişiklik olarak “serbest piyasa köktenciliğinin” zorla kabul ettirilmesini protesto etmiş fakat ABD’nin çıkarlarıyla uyumlu neo-liberal bir devlet aygıtı kurulmasına engel olamamıştır (New York Times, 14 October 2003).

Nihayetinde 11 Eylül Saldırıları bir kırılmayı temsil etmemektedir. Çünkü ABD’nin dış politika önceliklerinde, amaçlarında ve yöntemlerinde bir değişim yaratmamıştır. Temelde yine II. Dünya Savaşı’ndan sonra sinyallerini verdiği ve SSCB’nin dağılmasından sonra Yeni Dünya Düzeni adı altında ilan ettiği hegemonyasını tahkim etme motivasyonu ile hareket etmiştir. Kırılmanın aksine bu olay, “teröre karşı savaş” sloganı gibi meşrulaştırma amacı taşıyan söylemler için bir neden olmuş ve bu açıdan da sadece söylem bir değişim haline gelmiştir. Dolayısıyla 11 Eylül saldırıları, ABD’nin zora dayalı mevcut politikasını izlemesine zemin hazırlayan meşrulaştırma materyali olma noktasından öteye gidememiştir.

KAYNAKÇA

“9/11 Adress to the Nation”, American Rhetoric, 11 September 2001, http://www.americanrhetoric.com/speeches/gwbush911addresstothenation.htm (08.08.2017)

“Adress to Joint Session of Cougress Following 9/11 Attacks”, American Rhetoric, 20 September 2001,http://www.americanrhetoric.com/speeches/gwbush911jointsessionspeech.htm (08.02.2016)

“Bush Radio Adress Text”, CNN, 15 September 2001, http://edition.cnn.com/2001/US/09/15/bush.radio.transcript/ (08.08.2017)

“George Bush’s Speech To The UN General Assembly”, The Guardian, 12 September 2002, http://www.theguardian.com/world/2002/sep/12/iraq.usa3 (08.08.2017)

“Iraqi Official Urges Caution on Imposing Free Market”, New York Times, 14 October 2003, http://www.nytimes.com/2003/10/14/business/iraqi-official-urges-caution-on-imposing-free-market.html?mcubz=0 ( 20.08.2017)

“Preseden Bush Delivers Graduation Speech at West Point”, The White House, 1 June 2001, http://georgewbush-whitehouse.archives.gov/news/releases/2002/06/20020601-3.html (10.08.2017)

“President Bush Outlines İraqi Threat”, The White House, 7 October 2002, http://georgewbush-whitehouse.archives.gov/news/releases/2002/10/20021007-8.html (08.08.2017)

“Selected Speeches of President George W. Bush”, The White House, http://georgewbush-whitehouse.archives.gov/infocus/bushrecord/documents/Selected_Speeches_George_W_Bush.pdf (08.08.2017)

“Text of Bush’s Speech”, The Guardian, 21 September 2001,http://www.theguardian.com/world/2001/sep/21/september11.usa13 (08.08.2017)

“The 9/11 Commission Report”, 27 November 2002, http://www.9-11commission.gov/report/ (08.08.2017)

“The National Security Strategy”, The White House, 17 September 2002), http://georgewbush-whitehouse.archives.gov/nsc/nss/2002/ (08.08.2017)

“Vice President Speaks At VFW 103rd National Convention”, The White House, 26 August 2002,http://georgewbush-whitehouse.archives.gov/news/releases/2002/08/20020826.html (08.08.2017) 154

“Washington’s Farewell Adress”, US Printign Office, 2000,https://www.gpo.gov/fdsys/pkg/GPO-CDOC-106sdoc21/pdf/GPO-CDOC-106sdoc21.pdf (08.08.2017)

Ağır, B. S., (2007) “Bush Doktrini: Küresel Bir Hegemonik İstikrar Arayışı mı?”, Uluslararası İlişkiler, 3 (12).

Ahmed, E. (2001), Hayatımı İslam’ın İmajını Onarmaya Çalışmakla Geçirdim. Hepsi Boşuna Mıydı?, Sever, M. ve Kılıç E. (der.), Düşmanını Arayan Savaş, İstanbul Everest Yayınları.

Akçay, E. ve Akbal, Ö. (2013), ABD Güvenlik Politikasında Söylem ve Pratik, Yönetim Bilimleri Dergisi, 11 (22).

Allison, R. J. (2012), Amerikan Devrimi, Kocabaşoğlu, U. (çev), İstanbul: İletişim Yayınları.

Arı, T. (2009), Uluslararası İlişkiler ve Dış Politika, Bursa: Mkm Yayıncılık.

Arı, T. (2012), Geçmişten Günümüze Ortadoğu Siyaset, Savaş ve Diplomasi, Bursa: Mkm Yayınları.

Arı, T. ve Pirinçci, E. (2010), 11 Eylül’ün Gölgesinde Orta Asya’ya Yönelik Amerikan Politikası, Arı, T. (der.), Orta Asya ve Kafkasya, Bursa: Mkm Yayıncılık.

Ataman, M. ve Gökcen, E. (2012), Bush Dönemi Amerikan Dış Politikası: Bir Aşırı-Yayılmacılık Çağı, Akademik İncelemeler Dergisi, 7 (2).

Aydın, M. (2003), Amerika Dünyadan Ne İstiyor? ABD’nin Yeni Güvenlik Stratejisi ve Dış Politikası, Stradigma Aylık Strateji ve Analiz e-Dergisi, (4).

Bacık, G. (2007), Modern Uluslararası Sistem, İstanbul: Kaknüs Yayınları.

Benjamin, D. andKirby, A. (2006), TheEvolvingThreat Of Terrosism, Smith, J. andSanderson, T. (ed.), FiveYearsAfter 9/11 An Assessment Of America’sWar On Terror, Washington D.C.:TheCsisPress.

Bozarslan, H. (2010), Ortadoğu: Bir Şiddet Tarihi, Berktay, A. (çev), İstanbul: İletişim Yayınları.

Brzezinski, Z. (2005), Büyük Straç Tahtası, Türedi, Y. (çev), İstanbul: İnkılap Yayınları.

Byers, M. ve Nolte, G. (2007), ABD Hegemonyası ve Uluslararası Hukukun Temelleri, Denk, E. (çev. ed.), Ankara: Phoenix Yayınevi.

Chomsky, N. (2002), 11 Eylül ve Sonrası Dünya Nereye Gidiyor?, Doğan, T. vd. (çev), İstanbul: Aram Yayıncılık.

Chomsky, N. (2003), Amerikan Müdahaleciliği, Doğan, T. ve Zeren, B. (çev.), İstanbul: aram Yayıncılık.

Chossudovsky, M. (2005), America’s War On Terrorism, Canada: Global Press.

Cumhuriyet Gazetesi, 12 Eylül 2001.

Cural, A. (2011), Bush Doktrini ve Askeri Gücün Önalıcı ve Önleyici Savaş Kapsamında Kullanılması, Yayınlanmış Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.

Çakmak, C.,v.d. (2011), Yakın Dönem Amerikan Dış Politikası Teori ve Pratik, İstanbul: Nobel Akademik Yayıncılık.

Çakmak, H. (2013), ABD’nin Askeri Müdahaleleri, İstanbul: Kaynak Yayınları.

Çelik, H. (2014), Oratadoğu’da ABD Politikaları ve Büyük Ortadoğu Projesi, Yayınlanmış Yüksek Lisans Tezi, Ufuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.

Çiftçi, K. (2009), Soğuk Savaş Sonrasında AB: “Rıza”ya Dayalı “Hegemonya”dan “İmparatorluk” Düzenine, ZKÜ Sosyal Bilimler Fakültesi Dergisi, 5 (10).

Davutoğlu, A. (2002), Felsefi ve Stratejik Boyutlarıyla 11 Eylül Sonrası Dönem, Kürkçügil, M. (der.), Sahibini Arayan Barış, İstanbul: Everset Yayınları.

Dedeoğlu, B. (2008), Değişen Dünyada Yeni Dengeler, İstanbul: İlgi Kültür Sanat Yayıncılık.

Dorel, G. (2007), Amerikan İmparatorluğu Atlası, Altuğ, A. (çev), İstanbul: NTV Yayınları.

Erhan, Ç. (1996), Ortaya Çıkışı ve Uygulanışıyla Marshall Palnı, Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 5 (1).

Ertan, F. (2003), Amerika’nın Dönüşümü, İstanbul: Kızılelma Yayıncılık.

Fisk, R. (2011), Büyük Medeniyet Savaşı Ortadoğu’nun Fethi, Uyurkulak, M., İstanbul: İthaki Kitap.

Fukuyama, F. (2011), Tarihin Sonu ve Son İnsan, Dicleli, A. (çev), İstanbul: Profil Yayıncılık.

Galeano, E. (2001), İyi’nin ve Kötü’nün Tiyatrosu, Sever, M. ve Kılıç, E. (çev), Düşmanını Arayan Savaş, İstanbul: Everest Yayınları.

George W. Bush, “AddressBefore United Nations General Assembly”, Departmentof State, 8 October1990,http://dosfan.lib.uic.edu/ERC/briefing/dispatch/1990/html/Dispatchv1no06.html (08.02.2016)

Gerger, H. (2005), Kan Tadı: Belgelerle ABD’nin Kara Tarihi, İstanbul: Yordam Yayınları.

GoldschmidtJr., A. and Davidson, L. (2010), A Concise History Of The Middle East, Boulder: Westview Press.

Gönlübol, M. (2000), Uluslararası Politika, Ankara: Siyasal Kitabevi.

Gülmez, N ve Tahanvı, B. (2014), Soğuk Savaş Dönemi Çekişmemelrinden Bir Örnek: U-2 Uçak Krizi, Çağdaş Türkiye Tarihi Araştırmaları Dergisi, 14 (28).

Hook, S.W. ve Spanier, J. (2014), Amerikan Dış Politikası, Zihnioğlu Tanırlı, Ö., (çev.) İstanbul: İnkılap Kitabevi.

Huntington, S. P. (1993), TheClash of Civilization, Foreign Affairs, 72 (3).

Irmak, F. ve Kahya, Y. (2014), Amerika Birleşik Devletleri’nde Terörizm ve Terör Korkusu: 11 Eylül Terör Saldırılarının Öncesine ve Sonrasına İlişkin Bir Analiz, Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 7 (33).

Johnson, C. (2005), Amerikan Emperyalizminin Sonbaharı, Kösebalaban, H. (çev), İstanbul: Küre Yayınları.

Juhasz, A. (2004), “Ambitions of Empire: The Bush Administration Economic Plan For Iraq (And Beyond)”, Left Turn Magazine, January 20.

Kalyon, L. (2010), Truman Doktrini Üzerine Bir Analiz, Güvenlik Stratejileri Dergisi, 6 (11).

Kandemir, E. (2011), ABD Başkanları G.W. Bush ve B. Obama Dönemlerinde Yayımlanan Ulusal Güvenlik Stratejilerinde İttifak Söylemleri ve S.Walt’un İttifak Teorisi, Savunma Bilimleri Dergisi, 10 (2).

Kantarcı, Ş. (2012), Soğuk Savaş Sonrası Uluslararası Sistem: Yeni Sürecin Adı “Koalisyonlar Dönemimi Mi?”, Güvenlik Startejileri, 8 (16).

Karaosmanoğlu, A. L. (1996), Nükleer Stratejinin İlk On Yılı, Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 5 (1).

Kenneth Weisbrode, “Üç Soğuk Savaşçı”, NATO Dergisi, 2006, http://www.nato.int/docu/review/2006/issue1/turkish/special.html (08.08.2017)

Kibaroğlu, M. (2004), NATO’nun Kuruluş Misyonu ve Türkiye’nin Rolü, 2023 Dergisi, Nisan.

Kissinger, H. (2006), Diplomasi, Kurt, İ. H. (çev), İstanbul: Türkiye İş Bankası Yayınları.

Kongar, E. (2012), ABD’nin Siyasal İslam’la Dansı, İstanbul: Remzi Kitabevi.

Kurt, S. (2014), Soğuk Savaş Sonrası ABD’nin Ortadoğu Politikası, Tarih Okulu Dergisi, 7 (8).

Kurtbağ, Ö. (2007), Eleştirel Uluslararası İlişkiler Yaklaşımları Çerçevesinde Amerikan Dış Politikası’nın Analizi, Yayınlanmış Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.

Lacoste, Y. (2008), Büyük Oyunu Anlamak, Akça, İ. (çev), İstanbul: NTV Yayınları.

LahurKırtunç, A. (2005), Kim Bu Amerikalı, Bu Yeni Adam?,Doğu Batı, 8 (32).

Lewis, B. (1990), TheRoots of MuslimRange, TheAtlanticMonthly, 266 (3).

Nevins, A. ve Commager, H. S. (2011), ABD Tarihi, İnalcık, H. (çev), Ankara: Doğu Batı Yayınları.

Okur, M. A. (2012), Emperyalizm, Hegemonya, İmparatorluk, Ankara: Ötüken Neşriyat.

Owen, R. (2006), Power and Politics In The Making Of The Modern Middle East, New York: Routledge.

Özerkemen, N. (2004), Terör, Terörizm ve Radikal İslamcı Terör, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakülte Dergisi, 44 (2).

Parla, T. (2002), 11 Eylül Yeni Birşey Mi? , Kürkçügil, M. (der.), Sahibini Arayan Barış, İstanbul: Everset Yayınları.

Polat, İ. (2006), 11 Eylül Terör Saldırıları ve Amerika Birleşik Devletlerinin Afganistan Müdahalesi, Yayınlanmış Yüksek Lisans Tezi, Süleyman Demirel Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Isparta.

Primakov, Y. (2010), Rusyasız Dünya, Esenkanova, A. (çev), İstanbul: Timaş Yayınları, 2010.

Robbins, J. (2011), The Cost Of Overreaction, Michael, B. and Godges, J. P. (ed.), The Long Shadow 9/11: America’s Response To Terrorism, Santa Monica: RAND Corporation.

Said, E. (2001), İslam ve Batı Yetersiz Bayraklardır, Sever, M. ve Kılıç E. (der.), Düşmanını Arayan Savaş, İstanbul: Everest Yayınları.

Said, E. (2005), Oslo’dan Irak’a ve Yol Haritası, Uyurkulak, M. (çev.), İstanbul: Agora Kitaplığı.

Sander, O. (2008), Siyasi Tarih 1918-1994, Akara: İmge Kitabevi.

Sander, O. (2009), Siyasi Tarih İlk Çağlardan 1918’e, Akara: İmge Kitabevi.

Selamoğlu, A. (2007), ABD’nin Büyük Ortadoğu Politikası ve Küresel Yansımaları, Yayınlanmış Yüksek Lisans Tezi, Atılım Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.

Sontag, S. (2001), Katiller Korkak Değildi (Amerika Şokta: Yorumların Sahte Tek Sesliği), Sever, M. ve Kılıç E. (der.), Düşmanını Arayan Savaş, İstanbul Everest Yayınları.

Stein, K. W. (2002), The Bush Doctrin: SelectiveEngagement in theMiddle East, Middle East Review of International Affairs, 6 (2).

Sümer, G. (2008), Amerikan Dış Politikası’nın Kökenleri ve Amerikan Dış Politik Kültürü, Uluslararası İlişkiler, 5 (19).

Şahin, M. (2008), ABD’nin “Müslüman” Savaşçıları, Akademik Ortadoğu, 3 (1).

Taşkın, T. (2010), 11 Eylül Saldırıları Sonrası ABD Dış Politikasında Ortadoğu ve ABD-Türkiye İlişkileri, Yayınlanmış Yüksek Lisans Tezi, Trakya Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Edirne.

Tellis, A. J. (2004), AssessingAmerica’sWar On Terror: ConfrontingInsurgency, CementingPrimacy, NBR Analysis, 15 (4).

Toman, M. ve Akman, H. (2014), Tarihi Süreç İçerisinde Amerikan İmparatorluğu, Tarih Okulu Dergisi, 7 (20).

Ülker Erkan, A. (2010), Amerika Birleşik Devletleri ve Sovyetler Birliği Arasındaki Soğuk Savaş Yıllarında Amerikan Dış Politikası, Sosyal Bilimler Dergisi, 8 (1).

Yıldızoğlu, E. (2003), Hegemonya’dan İmparatorluğa, İstanbul: Everest Yayınları.

Yılmaz, A. (2012), Küresel Dünyada Uluslararası İlişkiler, Ankara: Kadim Yayınları.

Yılmaz, S. (2012), ABD, Monroe Doktrini’ne Dönebilir Mi?,Teori Dergisi, Aralık.

ALINTI

https://www.researchgate.net/publication/320256257

***

11 EYLÜL ÖRTÜSÜNDE, ABD NİN ZORA DAYALI ORTADOĞU POLİTİKASINDA SÖYLEMSEL BİR DEĞİŞİM., BÖLÜM 3

 11 EYLÜL ÖRTÜSÜNDE, ABD NİN ZORA DAYALI ORTADOĞU POLİTİKASINDA SÖYLEMSEL BİR DEĞİŞİM.,  BÖLÜM 3

11 Eylül Örtüsünde, ABD Zora Dayalı Ortadoğu Politikası, Afganistan,Irak,Suriye,Örnek,Enerji,Petrol,Doğalgaz,Şeyda GÜDEK,ABD, 11 Eylül Saldırıları, Terör, Dış Politika,Bush Doktrini,

II. 11 EYLÜL SALDIRILARI SONRASI ABD’NİN ZORA DAYALI DIŞ POLİTİKASINI GEREKÇELENDİREN SÖYLEMLER VE ÇIKTILARI.

11 Eylül terör saldırılarının ABD’nin dış politikasında önemli değişikliklere neden olduğu sıklıkla dile getirilmiştir. Her şeyden önce ABD’nin güvenlik algısı değişmiş, başlıca tehdit unsuru ya da düşman olarak, uluslararası terör görülmeye başlanmıştır (Irmak ve Kahya, 2014: 322). Bununla birlikte, terör saldırılarının El Kaide ile bağlantılı Müslüman simgeler taşıyan Ortadoğu kökenli kişiler tarafından yapılması nedeniyle radikal İslam da tehdit kaynağı olarak görülmüştür (Şahin, 2008: 48; Özerkmen, 2004: 257). Bu nedenle ABD bundan sonraki süreçte dış politikalarını (ya da dış politikasını meşrulaştırmak adına kullandığı söylemleri) bu unsurları merkeze alarak üretmiştir.

ABD, uluslararası alanda hiç bir tartışmaya izin vermeyecek kadar açık olan bu olay sonrasında, saldırıya uğrayan ülke durumu gereğince, bir meşru müdafaa hakkı ve bazı ayrıcalıklar kazanmıştır (Dedeoğlu, 2008: 82). ABD saldırıların doğrudan kendisini hedef aldığını belirtmekle birlikte, bu saldırının uygarlık ve özgürlük merkezine yapılması bakımından da aslında, tüm uygar ve özgür toplumlara yapıldığı şeklinde bir genellemeye gitmiştir (Dedeoğlu, 2008: 82). ABD’nin bu tutumu saldırılar sonrasında George Bush’un ifadelerinden açıkça anlaşılabilmektedir. Zira saldırıların hemen sonrasında yaptığı konuşmada, Bush aslında bu saldırıların ABD’ye açılmış bir savaş olduğunu ifade etmiştir (American Rhetoric, 11 September 2001). 15 Eylül’de yaptığı konuşmada ise Bush, teröristlere karşı çok daha güçlü ve etkili bir zafer için halktan sabırlı, güçlü ve azimli olmasını istemiştir (CNN, 15 September 2001). Bu konuşmada, teröristlerin ABD’ye saldırarak kendi yıkımlarına neden olacağını belirtmiş ve ayrıca terörist ülkelere kucak açan ve onları destekleyen ülkelere karşı da bir dizi kararlı eylemlerin icra edileceğini ifade etmiştir (CNN, 15 September 2001). Yine başka bir konuşmasında, Bush bu saldırıların özgürlüğün en parlak işaret ışığı olan Amerikan halkını korkutmak için yapıldığını, ancak başarılı olamadığını belirtmiştir (The Guardian, 21September 2001). Ayrıca bu saldırıların içlerini öfkeyle doldurduğuna da dikkat çekmiştir (The Guardian, 21September 2001). 148

  Bu doğrultuda ABD, sınırlarının muğlaklığı nedeniyleözellikle Ortadoğu bölgesinin geleceğini ipotek altına alacak olan, küresel ölçekte “teröre karşı savaş” ilan etmiştir (American Rhetoric, 20 September 2001). Bu savaşın nasıl yürütüleceğine dair çerçeve, 27 Eylül 2001 tarihli Kongre konuşmasında Bush tarafından çizilmiştir. Aynı zamanda bu konuşma daha sonra Bush Doktrini olarak anılacak stratejinin temel hatlarına dair ipuçları vermiştir. Bu konuşmada Bush teröre karşı izlenecek savaşın yol haritasını şöyle ifade etmiştir:

    “Emrimizdeki tüm kaynakları, her türlü istihbarat aracını, her türlü hukuki yaptırımı, her türlü mali etkiyi ve gerekli her türlü silahı, küresel terör şebekesini yok etmek ve ele geçirmek için kullanacağız. Teröristlerin mali kaynaklarını kurutacağız, onları birbirlerine düşüreceğiz, sığınacak ve dinlenecek bir yer kalmayıncaya kadar onları bir yerden başka bir yere takip edeceğiz. Terörizme yardım eden ve onu barındıran devletleri takip edeceğiz. Dünya üzerindeki tüm devletler şimdi bir karar vermek zorunda: Ya bizimlesiniz ya da teröristlerle. Bugünden itibaren, terörizme yataklık eden veya destek sağlamaya devam eden her devlet Birleşik Devletler tarafından düşman bir rejim olarak görülecektir. Milletimiz uyarılmalı. Saldırılardan muaf değiliz. Fakat Amerikalıları korumak için terörizme karşı savunma önlemleri alacağız”(Stein, 2002: 59).

Bundan sonra da Bush sürekli olarak terör ve terör kaynakları ile ilgili konuşmalar yaparak, özellikle savunma ve güvenlik konusunda yapacağı değişimleri meşrulaştırmaya çalışmıştır. Bu yaklaşım hem iç hem de dış politikada etkili olmuştur. Nitekim bu konuşmadan önceki gün terörle mücadelede artan izleme ve baskı yetkisi veren “Patriot Act” yasası yürürlüğe girmiştir. Bu konuşmalarla diğer taraftan da, hem ABD halkını hem dünyayı binlerce sivilin hayatını kaybedeceği Afganistan operasyonuna hazırlamaktadır. ABD artık, “teröre karşı savaş” sloganı ile kendi çıkarlarıyla çatışan odaklara yönelmeye, operasyonların çapını genişletmeye ve maruz kaldığı trajediyi stratejik ve ekonomik kazanımlara çevirmeye başlamıştır (Cural, 2011: 143).

Bu söylemlerden sonra uygulamadaki ilk somut adım, 7 Ekim 2001’de aceleyle başlayan Sürekli Özgürlük Harekâtı olmuştur. ABD El Kaide’nin Afganistan’da konuşlandığını düşündüğünden, ilk hedef doğal olarak burası olmuştur (Benjamin and Kirby, 2006: 1) . ABD Taliban lideri Molla Ömer’in, El Kaideli Usame bin Ladin ve diğer üyeleri teslim etmesini istemiş ve bunun gerçekleşmemesi üzerine, Taliban hükümetini El Kaide’yi desteklemekle suçlamıştır (The 9/11 Commission Report, 27 November 2002: 66-67). Fakat esasında ABD’nin bu konuda net bir kanıtı bulunmamaktadır ve hatta bugün bile bu konuya ilişkin bir konsensüs sağlanmış değildir (Chomsky, 2002: 96).

Bununla birlikte, hem NATO hem de BM bu harekâtın yanında ABD’yi desteklemiştir. 

Öyle ki, ABD öncülüğündeki operasyona NATO üyesi 40 ülke iştirak etmiştir.

7 Ekim günü hava saldırılarının başlamasından sonra, ABD ve İngiltere 51. madde gereğince bireysel ve ortak meşru müdafaa hakkını kullandıklarını belirttikleri bir mektupla BM’ye başvurmalarına rağmen, BM’nin bu harekâtı desteklemesi ilginçtir (Çamak, 2013:530). Ayrıca operasyondan önce ABD, Rusya’nın da aralarında bulunduğu pek çok ülke ile temasa geçerek onaylarını almıştır. Dolayısıyla uluslararası kamuoyunda harekâtın meşruiyeti büyük oranda sağlanmış gibi görünmektedir. Meşruiyetin sağlanması önemlidir, zira geleneksel yöntemlerle sürdürülemeyecek olan bu savaşın başarısı diğer devletlerle geliştirilen istihbarat paylaşımı ve diplomatik ilişkilere de bağlıdır (Hook ve Sapanier, 2014: 281-282).

7 Ekim’de başlayan operasyonun öncelikli hedefi El Kaide lideri Ladin’i ele geçirmek ve terör örgütünü etkisiz hale getirmektir. 

Dolayısıyla ABD daha önce Sovyetler’in işgalinde CIA aracılığıyla eğitip desteklediği ve komünizme karşı “özgürlük savaşçıları” olarak gördüğü El Kaide üyelerini, şimdi terörist olarak aramaktadır (Galeano, 2001:174). Ayrıca ABD bu operasyon ile demokrasiyi tesis edeceğini de belirtmiştir. 

Ancak resmi olarak 31 Aralık 2014’te nihayet biten savaş uygulamada söylendiği gibi olmamıştır. İşgalci güçler “meşru müdafaa” haklarını, vakum bombası ve halı bombardımanı gibi orantılılık ilkesine dayanmayan hukuk dışı yöntemler ile aramışlardır (Polat, 2006: 105). Çok sayıda sivilin hayatını kaybettiği bu operasyonda aynı zamanda işkence ve tecavüz gibi çok sayıda başka insan hakları ihlalleri de yapılmıştır (Ertan, 2003: 367).Üstelik bütün bunlara rağmen 

El Kaide lideri Ladin’i ele geçirmek uzun bir süre sonra, 2011 yılında mümkün olabilmiştir.

Bu operasyonun seyrindeki ve sonuçlarındaki tüm olumsuzluklara rağmen, Bush’un benzer yöndeki ifadeleri gittikçe sertleşerek devam etmiştir. 

Bu anlamda Bush’un 1 Haziran 2002’de West Point (Kara Harp Okulu) mezuniyet töreninde yaptığı konuşma önemli olmaktadır. Bu konuşmada kısa süre sonra açıklanacak olan Ulusal Güvenlik Stratejisinin ipuçlarını vermiştir. Konuşması boyunca sık sık 11 Eylül olaylarına ve terörizmin tehlikesine değinen 

Bush, Soğuk Savaş döneminde uygulanan çevreleme ve caydırıcılık gibi stratejilerin hala bazı durumlarda uygulanabilir olduğunu, fakat yeni tehditlere (yani teröre karşı) yetersiz kaldığını ifade etmiştir. Bush’a göre muhtemel düşmanların kullanacakları silahların yaratacağı yıkımın büyük olması nedeniyle somut bir saldırı beklemek yerine, savaşları o devletlere götürmek gerekmektedir. Dolayısıyla hâlihazırda bir saldırı yokken potansiyel tehditlere karşı önleyici olarak reaksiyon geliştirilmelidir. Bunu yaparken de gerekirse tek taraflı olabileceğinin sinyallerini vermiştir. (The White House, 1 June 2002)

Nihayetinde Bush’un bu politik söylemlerini somutlaştıran ve Bush Doktrini’ni teşkil eden belge ABD’nin 2002 Güvenlik Strateji Belgesi olarak vücut bulmuştur. 

Söz konusu belge dokuz ana başlık ve bir giriş belgesinden oluşmaktadır. Belge’nin içeriği ve ana hatları Bush’un imzasını taşıyan giriş bölümünde yer almaktadır. Bu bölümde Bush daha çok ABD’nin üstünlüğüne, üstü kapalı bir biçimde “öteki” olarak tanımlanmış İslam ülkelerinin özgürleştirilmesine, diğer devletlerle işbirliği ve ittifakların geliştirilmesine dikkat çekmiştir (The White House, 17 September 2002).

Bush Doktrini temelde Amerika’nın üstünlüğünün yararları ve ülkenin algılanan tehditlere karşı ön alıcı savaş açma hakkı olmak üzere iki ayak üzerine 

kurulmuştur. İlk olarak Amerika’nın üstünlüğünden, Soğuk Savaş’tan zaferle çıkan ABD modeli kastedilmektedir. Buna göre ABD özgürlük, demokrasi ve serbest girişimle temellenen modelini dolayısıyla da hegemon konumunu sürdüreceğini ifade etmektedir (Hook ve Spanier, 2014: 288). ABD bu amacı insan özgürlüğünü koruyan bir güç dengesi ile biçimlendirerek, evrensel çıkarlara hizmet etmek için gerçekleştireceğini belirtmiştir (Hook ve Spanier, 2014: 288). Doktrinin ikinci ayağı olan önleyici savaş, yakın zamanda ABD’ye zarar vermeye potansiyel ya da kararlı düşmanlara karşı önceden vurma çağrısını içermektedir (Aydın, 2003: 5). Burada da büyük oranda tek taraflılık dikkat çekmektedir (Kandemir, 2011: 137).

Bush yönetimi uluslararası sistemdeki diğer aktörlerin varlıklarını ve tercihlerini dikkate alan bir hegemonyada ziyade ABD’nin kendi çıkarları etrafında şekillenen ve tek taraflılığı ön plana çıkaran küresel tek merkezli hegemonik istikrar arayışında olmuştur (Ağır, 2007: 72). Bu arayışın temel amacı ise, ABD hegemonyasına rakip olabilecek potansiyel aktörleri mutlak bir denetim altına almak ve uluslararası sistemi ve gündemi kendi önceliklerine ve tercihlerine göre şekillendirmektir. Dolayısıyla ABD’nin önceliği ya da temel problematiği terörizm ve onun neden olduğu sorunlar olmamış, terörle mücadeleyi amacına ulaşmak için araçsallaştırmıştır.

Bush Doktrini’ne göre, ABD’nin başlıca amacı karşı karşıya olduğu en ciddi güvenlik tehdidi olan terörle mücadele ederek hem kendinin hem de müttefiklerinin güvenliğini sağlamaktır (Kandemir, 2011: 134). Bu nedenle teröre karşı savaş ilan etmiş ve aynı zamanda terörü destekleyen ülkeleri de bu kategori içine almıştır. Ayrıca ABD diktatör yönetimlerle de mücadele ederek, dünyanın her yerinde özgür ve açık toplumları yaygınlaştıracaktır, çünkü terörün başlıca kaynağı olarak buradaki otoriter rejimler görülmektedir (Dedeoğlu, 2008: 86-87). ABD’nin Ulusal Güvenlik Belgesi’nin ilk cümlesi, özgürlük ve totalitarizm arasındaki 20. yüzyılın büyük mücadelesinin, özgürlük güçlerinin kesin zaferi ile sona erdiğini ve ulusal barış için tek bir modelin kaldığını ve bu modelin de özgürlük, demokrasi ve serbest girişim kavramları etrafında oluştuğunu belirtmektedir (The White House, 17 September 2002). Dolayısıyla Bush Doktrini “tarihin sonu”nun geldiğini belirterek Batı tarzı demokrasilerin yer kürenin geneline yayılmasını bir görev olarak telakki etmektedir. Devletlerin demokratikleşirken ABD değerlerini paylaşacakları ve bunun neticesinde de dış politika ve güvenlik konularında ABD ile işbirliği yapmaya yaklaşacakları düşünülmektedir. Demokratik barış teorisi olarak adlandırılan bu paradigmaya göre iç politik faktöler barışın tesisindeki temel belirleyicilerdir ve bu nedenle uluslararası alanda liberal demokrasiler yaygınlaştırılmalıdır.

Fakat demokratik barış teorisinin uygulama bulacağı yer olarak daha çok Ortadoğu’nun öne çıktığı görülmektedir. 

Aslında Ortadoğu devletlerinin demokratikleştirilmesi söylemi ABD dış politikası için yeni bir kavram değildir, yeni olan bu amaca ulaşmak için kendisine iç işlerine müdahale etme serbestisi tanımış olmasıdır (Primakov, 2010: 37-38). 

Bush’a göre Ortadoğu bölgesinde demokratik rejimlerin olmayışı birtakım sosyal, siyasal ve ekonomik sorunlara neden olmaktadır. Mevcut rejimler halkların özgürlük taleplerini ve küreselleşmenin gereklerini yerine getirememektedir. Bu kötü ekonomik, siyasal ve sosyal koşullar da aşırılığa ve ABD düşmanlığına neden olmaktadır. Bu nedenle Bush yönetimi saldırgan bir tarzda uygulanacak olan demokratik barış teorisinin terörizme koruma ve destek sağlayan devletlerin oluşmasını önleyeceğini düşünmüştür. Zira demokratik rejimlerin kurulması istikrarlı bir düzenin oluşmasına yardımcı olacaktır.

Bush ayrıca terörle mücadele ederken, diğer büyük güçlerle (Rusya Federasyonu ve Çin Halk Cumhuriyeti) ilişkiler kurmayı, ittifakları güçlendirmeyi ve bölgesel çatışmalara son vermek için diğer ülkelerle (Hindistan, Pakistan ve Japonya gibi bölgesel çatışmaların uzlaştırılmasında önemli devletler) işbirliği yapmayı da amaçlamıştır (Dedeoğlu, 2008: 85; Cural, 2011: 146). Bu sayede, terörün başka bölgelerde de ortaya çıkması önlenerek daha etkili bir savunma sağlanacaktır (Tellis, 2004: 16). Bununla birlikte, ABD düşmanlarının kendisini kitle imha silahlarıyla tehdit etmesini engellemek için radikal grupların bölgeyi kullanmasının önüne geçmek istemektedir (Arı ve Pirinçci, 2010: 300). Bu nedenle bu silahların yayılmasının önüne geçilmelidir. ABD bu amaçlarına ulaşmak için askeri güç kullanabileceğinin de sinyallerini vermiştir.

Ulusal Güvenlik Stratejisi’nde dikkat çeken bir diğer husus, Bush’un “ya bizimlesiniz ya da bizim karşımızda” diyerek dünyayı bir ayrıma tabi tutmasıdır (Chomsky, 2002: 18). Bu durumda dünya, ya ABD’ye katılması ya da kesin bir ölüm ve yıkım olasılığıyla yüzleşmek arasında tercih yapmak zorunda olacakları, katı bir seçime itilmiştir (Chomsky, 2002: 18). Bu baskı devam ederken Bush “haydut devlet” olarak nitelendirdikleri bazı devletleri bu seçimde bir taraf olarak ilan etmiştir bile (Çelik, 2014: 34). Bush, kitle imha silahlarına sahip oldukları ve teröre destek verdikleri gerekçesiyle Irak, Kuzey Kore ve İran’ı “şer ekseni” olarak anmıştır (Robbins, 2011: 15). Dolayısıyla önleyici savaş eylemi daha çok bu devletler ile terörist grupları hedefine oturtmaktadır (Chossudovsky, 2005: 267-268).

Diğer taraftan bu belgenin yayınlanmasıyla birlik, Afganistan işgalinden sonra gündeme gelmeye başlayan Irak’ın kitle imha silahları programına dair iddialar sıklaşmaya başlamıştır. Aslında 2002 Ağustos’undan itibaren art arda gelen beyanlarla hem kamuoyu hazırlanmaya çalışılmış, hem de BM’den işgali meşrulaştıracak bir karar çıkartması için çalışmalar yürütülmeye başlanmıştır (Okur, 2012: 249).

Başkan Yardımcısı Cheney 26 Ağustos 2002’de yaptığı bir konuşmasında Irak yönetiminin kimyasal ve biyolojik silahlar alanındaki çalışmalarını geliştirmekte olduğunu belirtmiştir. Saddam Hüsseyin’in nükleer silah elde etmeyi hedefleyen girişimlerinden haberdar olduklarını söylemiştir. Ayrıca ona göre bu silahların elde edilmesi için sadece biraz daha zamana ihtiyaç vardır (The White House, 26 August 2002).

Bush, 12 Eylül 2002’de Birleşmiş Milletler Genel Kurulu’nda Irak’ın terörizme ve terörist gruplara destek olduğunu ve bunun tüm dünyayı tehdit ettiğini belirtmiştir. Bununla birlikte, Bush kitle imha silahları konusuna değinmiş ve Irak’ın bu konuda çalışmalar yapmak için gerekli malzemeleri elde etmeye çalıştığını söylemiştir. Ayrıca bu girişimlerinin kayıtları ve nükleer materyallerinin dökümü gibi konuyla ilgili önemli belgelerin ellerinde olduğunu da eklemiştir (The Guardian, 12 September 2002).

Yönetimin bu yöndeki konuşmaları Irak müdahalesi başlayana kadar devam etmiştir 

(The White House, 7 October 2002; The White House, Selected Speeches...). 

    Bu arada BM nezdinde yürütülen çabalar sonucunda 8 Kasım 2002’de alınan 1441 Sayılı kararla Irak’ta kitle imha silahlarının denetimi ve imha edilmesi ön görülmüştür (Arı, 2012: 468). Bu karara bağlı olarak 7 Aralık’ta Irak, 27 Ocak’ta ise Uluslararası Atom Enerjisi Başkanı ve BM Özel Komisyonu silah denetçileri BM’ye konuyla ilgili bir rapor sunmuşsa da bu ABD’yi tatmin etmeye yetmemiştir. 

Üstelik özellikle BM tarafından hazırlanan raporda, Irak’ta kitle imha silahlarının varlığına işaret eden herhangi bir bulguya rastlanmadığını ve dolayısıyla ABD’nin olası bir müdahalesini haklı çıkaracak bir kanıtın bulunmadığı belirtilmiştir. Bu rapordan dolayı Güvenlik Konseyi üyeleri de ABD’nin müdahalesine karşı bir tutum benimsemişlerdir (Arı, 2012: 468). Diğer taraftan Irak’ta Yaptırımlara Karşı Kampanya adlı sivil toplum örgütünün web sitesinde yayınlanan ve BBC tarafından doğrulanan BM raporuna göre olası bir müdahalenin bilançosu çok ağır olacaktır (Yıldızoğlu, 2003: 203). 

Bu Rapora göre, Dünya Sağlık Örgütü’nün hesaplamalarına dayanarak, savaş Irak’ta 100 bini ölü ya da ağır yaralı en az 400 bin zayiat yaratacaktır (Yıldızoğlu, 2003: 203). Üstelik Afganistan örneğinden anlaşıldığı üzere, böyle bir savaştan sonra Irak’ta demokratik bir yönetimin kurulmasına imkân yoktur (Yıldızoğlu, 2003: 204). Fakat tüm muhalefete rağmen ABD Irak’ı Özgürleştirme Operasyonu adı altındaki müdahalesine 20 Mart 2003’te başlayarak tek taraflı hareket etmiştir (Chomsky, 2003: 13).

4. CÜ BÖLÜM İLE DEVAM EDECEKTİR..,,

***

11 EYLÜL ÖRTÜSÜNDE, ABD NİN ZORA DAYALI ORTADOĞU POLİTİKASINDA SÖYLEMSEL BİR DEĞİŞİM., BÖLÜM 2

 11 EYLÜL ÖRTÜSÜNDE, ABD NİN ZORA DAYALI ORTADOĞU POLİTİKASINDA SÖYLEMSEL BİR DEĞİŞİM.,  BÖLÜM 2

I. ABD DIŞ POLİTİKA GELENEĞİNİN OLUŞUMU VE ÇERÇEVESİ

I. I. Kuruluşundan II. Dünya Savaşı’na Kadar ABD Dış Politika Yaklaşımı

4 Temmuz 1776 tarihinde İngiltere’ye karşı yayınladığı Bağımsızlık Bildirgesi’yle bağımsızlığını kazanan ABD, devletleşen tüm diğer koloniler gibi oldukça zayıf bir şekilde uluslararası sahneye çıkmıştır (Allison, 2012). 

Fakat bununla birlikte, ABD’yi diğer tüm devletlerden ayıran şahsına münhasır özellikleri de vardır. Öncelikle ABD’nin siyasal bir felsefeyle kurulmuş olması, onu herhangi bir değer içermeyen dış politikadan farklı kılmıştır (Sümer, 2008: 122). Bununla birlikte din ABD’nin siyasal kültüründe çok önemli bir faktördür, zira ABD halkı kendilerinin Tanrı tarafından seçilmiş özel bir halk olduğun inanmaktadır (Sümer, 2008: 122-123). ABD’nin eşsiz olduğu inancı dış politikasına da yansımıştır. Nitekim bu yaklaşım, ABD’nin ilk başkanı George Washington’ın 1796 tarihli veda konuşmasında öne çıkmaktadır. Bu konuşmada, Washinton diğer ülkelerle ekonomik ilişkilerini mümkün olduğunca geliştirilmesi gerektiğini, fakat diğer taraftan, siyasi ilişkilerin asgari seviyede tutulması gerektiğinin altını çizmiştir (US Printing Office, 2000). Ona göre Avrupalı ülkelerin siyaseti ABD’ye yabancıdır ve bu nedenle Avrupalı devletlerle kalıcı ittifaklara girilmemelidir (US Printing Office, 2000). ABD bu nedenlerle ve kıtasal avantajı sayesinde uzunca bir süre izolasyonist kabuğuna çekilerek, önceliğini ulusal bütünleşmesine vermiştir. Ayrıca ABD’nin tüm dünyaya özgürlüğü yayması için Tanrı tarafından seçildiği inancı, ABD’nin kıta üzerindeki yayılmacılığını doğal görmektedir (Lahur Kırtunç, 2005:101).

Bu minvalde ABD, kuruluşundan itibaren uzunca bir süre bağımsızlığını tam olarak sağlayabilmek için kıta üzerindeki Avrupalı kolonyal güçlerin varlığına son vermek istemiştir. ABD, savaş veya toprak satın alma yoluyla kıta üzerindeki İngiltere, Fransa ve İspanya gibi dönemin kolonici güçleriyle karşı karşıya gelmiştir (Gerger, 2012: 28-30). Bununla birlikte ABD mücadeleyi sadece yabancı güçlere karşı değil, aynı zamanda egemenliğini tahkim etmek adına kıtanın yerlileri olan Kızılderililere karşı da vermiştir (Gerger, 2012: 31-32). Her ne kadar kıtasal sınırlar içerisinde gerçeklemiş de olsa ABD’nin dış politikasındaki güç kullanımı ilk sinyallerini burada vermeye başlamıştır. Bu güç kullanımı hem kıtanın yerli ve yerleşimcilerine hem de kolonyal güçlere karşı gerçekleştirilmiştir.

1800’lü yıllarda ABD, ulusal bütünlüğünü ve bağımsızlığı sağlama saikiyle hareket ederken, kıtasal anlamda savunmacı bir dış politika benimsemiştir. 1823 tarihinde Kongrede Başkan James Monreo tarafından deklare edilen Monroe Donktrini bu yaklaşımın kurumsal temelini oluşturmuştur. Bu doktrin ile bir anlamda, ABD kıta üzerinde hâkimiyetini ilan etmiştir. Nitekim doktrine göre, ABD Amerika kıtası üzerine yönelik Avrupalı güçlerin kolonyal girişimlerinin karşısında durmaktadır (Yılmaz, 2012: 1). Doktrinde ABD, Avrupa siyasetine karışmayacağını ifade ederek, buna karşılık Avrupalı devletlerin de Amerika siyasetine müdahil olmamalarını istemiş aksi takdirde, askeri müdahaleyi hak olarak görmüştür (Yılmaz, 2012: 1).

Monreo Doktrini, esasında ABD’ye izolasyonizmi ve emperyalizmi (dolayısıyla şiddeti) benimseyen bir dış politika yaklaşımı edindirmiştir. Zira bu doktrinin amacı, Amerika kıtasında, ABD için güvenlik koridoru oluşturan ve ticaretin gelişmesine imkân veren bir çeşit “kapalı deniz” oluşturmaktır. Zaten bu amacına 1867’de Rusya’dan Alaska’yı alarak ulaşan ABD, bundan sonra önemli oranda ekonomik gelişme kaydederek, 1896 yılına geldiğinde dünyanın en büyük ekonomik gücü olmuş ve ticaret dengesi fazla vermeye başlamıştır (Ataman ve Gökcan, 2012: 205). Ekonomideki bu gelişme ve kıtasal hakimiyetin sağladığı motivasyon ile, ABD bir kez daha yeni pazarların arayışına girmiştir. Ancak bu sefer kıtasının dışına adım atacaktır.

Bu bağlamda, 1898’de İspanya ile yaşanan savaş ABD için bir milat noktasına işaret etmektedir. Çünkü bu savaş koloniciliğe karşı kurulan ABD’nin, paradoksal bir biçimde, ilk kolonyal girişimi olmuştur (Gerger, 2012: 95). Dört ay süren savaş sonrasında ABD, açık askeri üstünlüğü sayesinde, Küba, Porto Riko, Guam ve Filipinleri ele geçirmiştir (Gerger, 2012: 98-100). Bu savaştan sonra ABD bu eğilimde devam ederek, yüzünü Pasifik’e dönmüştür. Buradaki genişlemeden sonra, Çin’e yönelik olarak uygulanan Açık Kapı politikası ile izolasyonist yaklaşımdan uzaklaşılmaya devam edilmiştir. ABD’nin, Çin’de diğer büyük güçlerle eşit imkânlarda ticaret yapabilme hakkına sahip olması anlamına gelen bu politika, ABD’nin Çin’in ekonomik kaynaklarını mümkün olan en az maliyetle elde etmesini sağlamıştır (Akçay ve Akbal, 2013: 11). Bu sürecin devamında 1914’te başlayan I. Dünya Savaşı ise izolasyonist gelenekten tam anlamıyla bir sapmaya neden olmuştur. Fakat belirtmek gerekir ki, Çin ve İspanya örneklerinde olduğu gibi, ABD izolasyonizmi, çıkarları gerektiğinde sınırlı biçimde müdahale etmeye, tehdit etmeye ve askeri güç kullanımına izin verecek ölçüde esnek tutulmuştur.

1914 yılında I. Dünya Savaşı başladığında, aslında ABD tercihini izolasyonist çizgiden tamamen ayrılmamak yönünde yapmıştır. Ancak Almanya’nın Fransa ve İngiltere’ye karşı açtığı denizaltı savaşının ABD’nin uluslararası ticaretini tehdit etmesi, Meksika’yı ABD aleyhinde savaşa girmeye teşvik etmesi ve bunun Amerikan basınında yer alması, Alman denizaltılarının Amerikan gemilerine saldırması ABD’nin bu duruşunu değiştirmiştir (Sander, 2009: 385-386). Bunun sonucunda da Amerikan Kongresi 6 Nisan 1917’de Almanya’ya savaş ilan etmiştir. ABD savaştan güçlü bir konumda çıktıktan sonra, BaşkanWoodrow Wilson, savaş sonrası düzene ilişik bağlaşıklarından farklı görüşlerini 14 ilke altında toplayarak ortaya koymuştur. Bu ilkeler savaş sonrasında toplanan barış konferansını etkilemiş ve iki savaş arası dönemde Avrupa’nın kolonici devletlerini zor durumda bırakan birtakım sonuçlar doğurmuştur. Fakat bu gelişmelere rağmen ABD’nin MonreoDoktrini’ne dönmesi uzun zaman almamıştır (Nevins ve Commager, 2011: 474-475). Bununla birlikte, savaş kısa süreli sonuçları itibariyle ABD’nin daha uzun süre izoloasyonist politika sürdüremeyeceğini ortaya koymuştur (Sander, 2009: 399).

Dolayısıyla ABD kuruluşundan itibaren II. Dünya Savaşı’na kadar olan süreçte, zaman zaman kopuşlar yaşamakla birlikte, genel anlamda izolasyonist bir dış politika yaklaşımı benimsemiştir. Ancak I. Dünya Savaşı’nın sinyallerini verdiği gibi, bu politikayı sürdürmek 20. yüzyılın sonlarında zorlaşmaya başlamıştır. Öyle ki, II. Dünya Savaşı’na taraf olduğu 1941 yılından sonra da izolasyonist politikaları ikinci plana atarak, küresel bir hegemon olmaya başlamıştır (Dorel, 2007: 19-20). Bundan sonraki süreçte, izolasyonist politikaların aksine, ABD dünyanın tüm alanlarına gittikçe daha fazla müdahil olan ve bunu yaparken de sık sık uluslararası hukuku göz ardı eden bir hegemon haline gelecektir (Byers ve Nolte, 2007: 221-226). Kuruluşundan itibaren dış politikasında farklı ölçülerde ve şekillerde etkili olan zora dayalı yöntemler bu tarihten sonra daha açık bir hal almaya başlamıştır.

II. II. Dünya Savaşı Sonrasında ABD Dış Politikasında Değişim: İzolasyonist Kabuktan Çıkış

BD II. Dünya Savaşı’ndan dünyanın en güçlü devleti ve nükleer silaha sahip tek gücü olarak çıkmıştır. Buna rağmen ABD savaştan hemen sonra yeniden geleneksel izolasyonist dış politikasına dönmek istemiştir (Gönlübol, 2000: 66). Fakat II. Dünya Savaşı’ndan sonra, dünya en az yirmi yıl kesin çizgileriyle ABD ve Sovyetler Birliği’nin çevresinde iki kutuplu bir nitelik kazanmıştır (Sander, 2008: 201). Soğuk Savaş olarak adlandırılan bu dönemde, ABD kaçınılmaz olarak bu sisteme göre şekillenen yeni bir dış politika yaklaşımı benimsemiştir. Bunun neticesinde de ABD, küresel hegemon olduğunu ilan ederek, dış politikası açısından yeni bir döneme giriş yapmıştır (Ataman ve Gökcan, 2012: 206).

Soğuk Savaş döneminin başında ABD 1949’da NATO’nun kurulmasına önderlik ederek izolasyonist politikasını terk etmiş ve bu dönem boyunca, Sovyet karşıtlığını merkeze alan bir dış politika geliştirmiştir (Gönlübol, 2000: 66). 

Bu politika, 1947 yılında Amerikalı diplomat George F. Kennan’ın kavramsallaştırdığı “Çevreleme Politikası” ile temellendirilmiştir (Weisbrode, 2006). 

Bu politikanın amacı Sovyetler Birliği’nin belirli sınırlar içine hapsederek yayılmasını engellemektir (Weisbrode, 2006). Bununla birlikte ABD’nin geliştirdiği yeni bir yaklaşım da “Caydırma Politikası”dır. Bu politika ile de ABD’nin hâkimiyetine meydan okuyan Sovyetler Birliği’nin ve onun gibi potansiyel devletlerin karşı duruşları önlenmeye çalışılmıştır (Ülker Erkan, 2010: 191). NSC-68 belgesi de bu noktada ayrıca öneme sahiptir. Bu belge ABD’nin komünizme karşı sonuna kadar mücadele edilmesini savunduğu bir manifesto niteliğindedir (Karaosmanoğlu, 1996: 335-336). Nihayetinde Soğuk Savaş dönemi boyunca, bu politikalar uyarınca pek çok eyleme doğrudan ya da dolaylı olarak iştirak edilmiştir. Örneğin, ABD Sovyet tehdidi altında olduğunu iddia ettiği ülkeleri, Truman Doktrini ve Marshall Planı gibi programlarla desteklemiş ve NATO ittifakında kurucu üye olarak yer almıştır (Kalyon, 2012: 10; Kibaroğlu, 2004:1; Erhan, 1996: 227).   

 Ayrıca bu dönemde Sovyetler Birliği ve ABD dünyanın pek çok yerinde birbirlerine karşı askeri güç kullanmaktan çekinmemişlerdir  (Gülmez ve Tahancı, 2014: 226-231). 

Bununla birlikte ABD, ilk defa özellikle Ortadoğu olmak üzere dünyanın geneliyle yakından ilgilenmeye başlamıştır   (Kurt, 2014: 168).

    1991 tarihinde Sovyetler Birliği’nin resmen dağılmasıyla birlikte Soğuk Savaş sonra ermiştir. 

Buna mukabil ABD’nin Sovyet merkezli politikaları anlamını yitirmiştir. Bu nedenle ABD oluşacak düzene yönelik olarak dış politika yaklaşımını yeniden gözden geçirmek zorunda kalmıştır. Zira ABD diğer aktörlere oranla nispeten güçlü de olsa, bu dönem devlet dışı aktörlerin belirginlik kazandığı, ideolojilerin ön plana çıktığı ve pek çok değişkenin etken olduğu bir istikrarsızlık ile karakterize edilmiş gibi görünmektedir (Arı, 2009: 174-177; Bacık, 2007: 327-331). Daha sonra ABD tarafından Yeni Dünya Düzeni adı altında yapılandırılmaya çalışılan bu sistemde, 11 Eylül terör saldırılarının bir kırılmaya neden olduğu şeklinde bir kanı oluşmuştur (Çiftçi, 2009: 208). 

Bu saldırılardan sonra genel anlamda dünyanın tamamında devletler gücünü arttırırken, ABD Bush Doktrini ile tek taraflı ve şiddet eğilimli, özellikle Ortadoğu’ya yönelik olarak, daha agresif ve antagonisttik bir dış politika yaklaşımı edinmiştir (Çiftçi, 2009: 216).

3. CÜ BÖLÜM İLE DEVAM EDECEKTİR..,,

***

NATO’nun Değişen Enerji Güvenliği Algısı: Türkiye’nin Olası Konumu BÖLÜM 3

 NATO’nun Değişen Enerji Güvenliği Algısı: Türkiye’nin Olası Konumu BÖLÜM 3

      Günümüzde AB doğal gaz ihtiyacının yaklaşık yüzde 66’sını ithal etmektedir. AB mevcut hale bakıldığında erişimi olduğu doğal gaz rezervleri yukarıda bahsedilen petrol rezervleri erişimiyle aynıdır. AB ithal ettiği doğal gazın yüzde 35’lik oranını Şekil 6’da gösterildiği gibi Rusya’dan ithal etmektedir. Norveç ise petrol ithalatında olduğu gibi güvenilir ve NATO müttefiki bir ortak olarak ikinci sırayı almaktadır. Bunların dışında, Cezayir yüzde 14’lik LNG formatındaki ihracatıyla üçüncü sırayı alırken, bunu Libya yüzde 9 ile ve Katar yüzde 5 ile takip etmektedir. LNG’nin AB’nin toplam doğal gaz ithalatındaki payının da arttığını not etmeliyiz. Bu da AB için deniz yolu güvenliğinin öneminin arttığını göstermektedir. 

Şekil 7. ABD’nin doğal gaz ithalatının aldığı ülkelere göre dağılımı 
Kaynak: EIA (2011) 

Günümüzde ABD doğal gaz ihtiyacının sadece yüzde 16’lık kısmını ithal 
etmektedir. Bu oran AB ile karşılaştırıldığında düşüktür. Kanada ise bu ithalatın yaklaşık yüzde 88 gibi büyük bir bölümünü Şekil 7’de de görüldüğü gibi tek başına karşılamaktadır. Enerji güvenliği açısından bakıldığında AB’nin aksine ABD’nin doğal gaz ithalatında herhangi bir tehdit oluşmamaktadır. 

Yukarıdaki verilere bakıldığında, NATO üyesi ülkelerin petrol ve doğal gaz 
ithalatında büyük bir çoğunluğunun öncelikle Rusya’ya, daha sonra büyük kısmını Arap üyelerinin oluşturduğu OPEC ülkelerine ve Kuzey Afrika’ya yüksek oranda bağımlı olduğu görülmektedir. Rusya müttefiklerin doğal gaz ithalatında baskın bir yer tutmaktadır. 

Şekil 8. NATO üyesi ülkelerin toplam doğal gaz ithalatında yüzde olarak Rusya’ya bağımlılığı (2010) 
Kaynak: BP Statistical Review of World Energy 

Bütün üye ülkeler arasında, Bulgaristan, Estonya, Letonya, Litvanya, Romanya ve Slovakya Şekil 8’de gösterildiği gibi yüzde 100 oranında Rus gazına bağımlıdır. Hırvatistan, Yunanistan, Macaristan, Polonya, Slovenya ve Türkiye gibi ülkelerde yüksek oranda Rus gazına bağımlı iken, sadece 11 NATO üyesi ülke tamamen Rus gazına bağımlı değildir. NATO Enerji Güvenliğinde Hangi Rolü Oynayabilir? 

Birçok akademisyenin de öne sürdüğü üzere43, NATO sadece Sovyetler Birliği tehdidine karşı bir araya gelmiş bir ittifak değildir. Demokratik değerlere bağlı olarak transatlantik bölgesinde barış arayışında olan siyasi bir topluluktur. NATO 1990’lı yılların bütün olumsuz şartlarına rağmen ayakta kalmış44 ve 21. yüzyıla bakıldığında Avrupa ve dolayısıyla transatlantik bölgesinde varlığını sürdürebilen tek güvenlik organizasyonudur. 

Bu doğrultuda NATO güvenlik algısını geleneksel olmayan güvenlik tehditlerini içerecek şekilde yeniden yapılandırmaktadır. 

Günümüzde, siber saldırılar, terörizm, geleneksel olmayan askeri saldırılar ve enerji güvenliği ve enerji arzına karşı tehditler transatlantik güvenlik hesaplamalarına dâhil edilmektedir. 20. yüzyılın sonundan itibaren NATO kendi içinde enerji arzını güvenilir 
kılmak ve enerji konusu bir dış politika aracı kullanmak gibi konuları tartışmış ve de en 
yeni stratejik konseptinde daha önce belirtildiği gibi yer vermiştir. 

Asıl soru NATO’nun enerji güvenliğinde ne gibi bir rol oynayabileceğidir. Aslına 
bakıldığında bu yeni bir soru değildir. NATO üyesi bazı ülkeler uzun zamandır enerji güvenliğini sağlama amacıyla müşterek olarak askeri operasyonlar düzenlemektedirler. 

Belirtilmesi gerekir ki, bahsi geçen bu operasyonlar resmi olarak NATO operasyonu olmamakla birlikte sadece belli başlı NATO üyesi ülkelerin başını çektiği operasyonlardır. İran-Irak Savaşı sırasında petrol arzı güvenliğinin sağlanması amacıyla yapılan Earnest Will operasyonu bu askeri operasyonlar için iyi bir örnektir. İran ve Irak körfez bölgesindeki bağımsız olarak petrol taşıyan tankerlere saldırmaktaydı. ABD, Büyük Britanya, Fransa ve Hollanda gibi ülkeler de bölgedeki tanker trafiğini ve arzını güvenlik altına almak için bu operasyona katılmışlardır.45 Bir değer operasyon ise Birinci Körfez Savaşı idi. ABD, 
Fransa, Büyük Britanya ve İtalya gibi ülkeler, Irak’ın Kuveyt petrol üretimini daha fazla kontrol etmemesi ve Suudi Arabistan ve Körfez bölgesinde gelen petrol trafiğini tehdit etmemesi için bu operasyonlarda yer almışlardır.46 Ayrıca bu savaş, müttefik güçlerin geniş petrol rezervlerini ve petrol üreten bölgelerde askeri olarak konuşlanma fırsatı vermiştir. 

Bu müdahale de arz güvenliğini sağlamak için yapılmış bir başka operasyondur. Başka bir örnek ise yakın zamanda gerçekleşmiş olan Unified Protector operasyonudur.47 Her ne kadar bu operasyonun ana amacı Libya’daki siviller korumak olsa da, daha önce bahsedildiği üzere Libya’nın NATO’nun Avrupa kanadı için önemli bir petrol tedarikçisi olduğu unutulmamalıdır. Bütün bu operasyonlar NATO üyesi ülkelerin petrol arzının güvenlik altına alınmasına verdikleri önemi göstermektedir. 

Enerji altyapısının terörist saldırılar ve savaş dönemi için çekici hedefler olduğu 
unutulmamalıdır. PKK’nın Kerkük-Yumurtalık boru hattına yaptığı sayısız saldırı ve 2008 yılında Bakü-Tiflis-Ceyhan (BTC) boru hattına düzenledikleri saldırı bunun örnekleridir. Bunlara ek olarak, 2008 Güney Osetya savaşı sırasında Rusya’nın Bakü-Supsa ve BTC boru hatları için yaptığı saldırı tehditleri örnek olarak verilebilir. Günümüzde, küresel enerji arzı için denizlerde gerçekleşen korsanlık da bir diğer önemli tehdittir. IMB Korsanlık Raporlama Merkezinin raporuna göre 2010 yılında 300’den fazla korsanlık ve silahlı soygun olayı gerçekleşmiştir.48 Bu olayların büyük bir çoğunluğu Süveyş Kanalı, Bab El-Mandeb Boğazı, Hürmüz Boğazı ve Malakka Boğazı gibi önemli deniz yollarında gerçekleşmiştir. 2001 yılının başından beri NATO’ya bağlı gemiler Active Endavour operasyonu çatısı altında gözlem yapmakta, deniz güvenliğini 
tehdit edebilecek terörist faaliyetleri caydırmak için Akdeniz’de devriye gezmektedirler. 

NATO’nun Allied Provider operasyonu, bunu takip eden Allied Protector ve Ocean Shield operasyonlarının amacı, Aden Körfezi ve Somali’nin yer aldığı bölgede korsanlık ve silahlı soyguna karşı güvenliği sağlamaktır.49 Bu operasyonlar NATO’nun bu konudaki kapasitesini gösteren önemli örneklerdir. 

Yukarıdaki tartışmayı takiben, bu çalışma NATO’nun aşağıda belirtilen rolleri üstlenebileceğini farz etmektedir; 

• Kritik öneme sahip enerji altyapısının korunması 
• Önemli deniz yollarında petrol ve LNG taşıyan tankerlerin seyir güvenliğinin sağlaması ve gözlenmesi 
• Enerji üreten bölgelerde siyasi istikrarın sağlanmasına destek vermek 
• Arz güvenliği sağlamak içinde gerektiğinde doğrudan müdahale edebilecek şekilde askeri operasyon planlaması 

Bunlara ek olarak, NATO, üye ülkeler ve NATO’nun Avro-Atlantik İşbirliği 
Konseyi (EAPC), Akdeniz Diyalogu, ICI, ve Küresel Ortaklar programları aracılığıyla işbirliği içinde olduğu ülkeler arasında bir tartışma, görüş alışveriş ve ortak açıklamalar yapacağı bir zemin olarak kullanılabilir.50 Bu sadece NATO için değil, enerji üreten, geçişini sağlayan ve tüketen ülkeleri içereceğinden küresel enerji güvenliği için önemli bir fırsat olabilir. NATO herhangi bir politika uygulanmasında doğrudan bir rol almayacağı için NATO’nun bu ağı Birleşmiş Milletler (BM), OECD, AB, Avrupa ve Güvenlik İşbirliği Teşkilatı (OSCE) ve IEA gibi harici kuruluşların politika uygulamalarına katkıda bulunabilir. 

NATO’nun yukarıda bahsedilen rollerinin dışında, modern enerji güvenliği 
perspektifinden bakıldığında NATO’nun birçok üyesi petrol ve doğal gaz tüketiminde yüksek oranlarda dışa bağımlıdır. Ayrıca, bu üyelerin yeni güzergâhları kullanarak ve farklı kaynak ülkelerden enerji ithal ederek çeşitlendirmeyi arttırabileceği açıktır. Bu çalışma uzun zamandır NATO üyesi olan Türkiye’nin pek çok müttefikin arz güvenliğini arttıracak ve çeşitlendirme çabalarına katkıda bulunacak şekilde bir köprü rolü üstleneceğini öne 
sürmektedir. 

Türkiye’nin NATO’nun Enerji Güvenliğindeki Olası Rolü ve Katkısı 

Türkiye coğrafi açıdan Büyük Hazar Bölgesi, Körfez Bölgesi, Rusya ve Kuzey Afrika gibi enerji kaynağı bol olan ülkelere yakın konumdadır. BP Statistical Review of Energy 2011 verilerine göre, Türkiye yaklaşık olarak dünya petrol ve doğal gaz rezervlerinin yüzde 75’inin bulunduğu bir coğrafyadadır.51 Buna paralel olarak, akademisyenler Soğuk Savaş dönemi sonrası yirmi yılda Türkiye’nin enerji köprüsü rolünü tartışmışlar52 ve Türkiye’nin Batılı ülkelerin çeşitlendirme, arz ve güzergâh güvenliği sağlamaları için en önemli ülke 
olduğu konusunda büyük ölçüde hemfikir olmuşlardır.53 Bu çalışma bu çıkarımın, yani mevcut literatürde Türkiye’nin ABD’nin Avrupalı ülkeler için tasarladığı Doğu-Batı enerji koridorundaki köprü rolünün, NATO üyesi ülkeler için de geçerli olduğunu kabul etmektedir. 

Türkiye, tamamlanmış, yapım ve projelendirme aşamasında olan pek çok proje ile kendini petrol ve doğal gaz üreten bölgelere bağlama safhasındadır. NATO’nun, özellikle de Avrupalı müttefiklerin enerji güvenliğine hızla artan bir katkısı vardır. Günümüzde, dâhil olduğu pek çok proje sayesinde, Türkiye Avrasya enerji piyasasında önemli bir geçiş ülkesi olarak kabul görmektedir. 

Türkiye’nin Ukrayna, Gürcistan ve İran gibi diğer geçiş ülkeleriyle kıyaslandığında önemli bir avantajı vardır. Batılı ülkelerin perspektifinden bakıldığında, Türkiye’nin uzun zamandır NATO müttefiki oluşu ve AB’ye aday ülke konumu onu en doğru tercih yapmaktadır. Buna ek olarak transatlantik perspektifinden bakıldığında da, 60 yıla yaklaşan güvenilir ve güçlü bir müttefik olması sebebiyle de doğru bir tercihtir. Türkiye’nin BM’nin (1945) ve Avrupa Konseyi’nin (1952) kurucu üyesi olmakla beraber NATO (1952) ve OECD’nin (1960) üyesi ve Batı Avrupa Birliği’nin de ortak üyesi olduğu unutulmamalıdır. Türkiye’nin bu kuruluşlara katılımı ve katkısı da Batılı değerlere olan bağlılığının göstergesidir. 

Belirtildiği üzere, pek çok NATO üyesi ekonomik ve siyasi olarak istikrarsız olan enerji üreten bölgelerden gelen enerji tedarikine ait sorunlarla ve hızla artan dışa bağımlılıkla karşı karşıyadır. Bu nedenle özellikle NATO’nun batı kanadı çeşitlendirme ihtiyacı içindedir. Önerildiği üzere, Türkiye enerji arz güvenliğini ve çeşitlendirme seviyesini arttırmak için en uygun seçenek olarak gözükmektedir. 21st Century: A Reference Handbook, Praeger, California, 2009. 

Tablo 1. Türkiye’nin Dahil Olduğu Petrol ve Doğal Gaz Projeleri Doğal Gaz Boruhatları 

Türkiye, Tablo 1’de görüldüğü üzere çok sayıda petrol ve doğal gaz boru hattı projesine dâhildir. Belirtildiği üzere, NATO üyelerinin en önemli sorunu enerjide artan dışa bağımlılıktır. Bunun artışı eğilimi göz önüne alındığında yapılması gereken en verimli şekilde güvenilir hale getirmek için çeşitlendirmeye gidilmesidir. Dolayısıyla, Türkiye’den geçen boru hatları NATO üyelerinin enerji güvenliği sorunları azaltılmasına katkıda bulunabilir. Enerji kaynağı, tedarikçi ve güzergâh olmak üzere üç tip çeşitlendirme vardır. 

Bunların hepsi çeşitlendirme hedefi için uygundur. Çeşitlendirmenin basit mantığı finansta yer alan portföy kuramı ile açıklanabilir. Bu kurama göre “diğer hususları sabit tutarken tedarikçi portfoyünün çeşitlendirilmesi genel enerji güvenliğindeki riskleri azaltır”.54 Buna göre, çeşitlendirme sayesinde ülkeler için belirli sayıdaki tedarikçilerden oluşacak dalgalanmaların etkisi azalacaktır. Buna ek olarak, Blyth ve Lefevre’ye göre arzda dalgalanmalar oluşmasa bile çeşitlendirme tekelci yaklaşımı olan tedarikçi, yüksek fiyat ve kalitesiz hizmet veya üründen oluşabilecek riskleri de azaltır.55 

Halen, NATO’nun Avrupalı üyeleri ithal ettikleri enerjide büyük ölçüde Rusya’dan gelen petrol ve doğal gaza bağımlı olmakla birlikte, ABD doğal gaz da müttefiki Kanada’ya bağımlı olup, petrolde 40’dan fazla tedarikçiye sahip olarak Avrupalı üyelerden çok daha fazla tedarikçiye sahiptir. Bu nedenle, bu çalışma Türkiye’nin topraklarından geçen ve dâhil olduğu birçok boru hattı projesi sayesinde özellikle Avrupalı NATO üyelerinin arz güvenliğini ve çeşitlendirme seviyesine büyük katkıda bulunabilir.

Doğal gaz tedariki tarafından bakıldığında, Türkiye Bakü-Tiflis-Erzurum (BTE), Tebriz-Erzurum, Mavi Akım ve bir kısmı tamamlanmış olan Güney Avrupa ve Arap Gaz Ringleri gibi biten projelere dâhildir. Güney Avrupa Gaz Ringi’nin Yunanistan-İtalya bölümü ve Arap Gaz Ringi’nin Türkiye-Suriye bitmesiyle beraber sözü geçen beş proje sayesinde 100 milyar m3/y’dan fazla gaz Türkiye’nin topraklarından geçecektir. Bu altyapı yatırımları sayesinde Azerbaycan, İran, Türkmenistan, Mısır ve Rusya (farklı güzergâhtan) 
Avrupalı ülkelerin çeşitlendirme çabalarına hizmet edebilecektir. Buna ek olarak, Nabucco ve Trans-Anadolu projelerinin gerçekleşmesiyle beraber Büyük Hazar bölgesi, Orta Doğu ve Kuzey Afrika’dan gelecek 47 milyar m3/y ilave gaz mevcut hale gelecektir. Petrol tedariki açısından bakıldığında ise, doğal gaz ile karşılaştırıldığında Türkiye’nin katkısı petrolün doğal gazın kısıtlı taşınım opsiyonlarına nazaran daha geniş taşınım opsiyonları sunması sebebiyle daha az olacaktır. Bilindiği gibi doğal gaz boru hattı ve sıvılaştırılmış doğal gaz (LNG) olmak üzere sadece iki şekilde taşınabilir. Ancak, petrol bütün nakliye unsurları kullanılarak taşınabilinir. BTC ve Kerkük-Ceyhan boru hatları olmak üzere hali hazırda Türkiye’nin topraklarından iki tane boru hattı geçmektedir. 2.7 milyon varil/g’e ulaşan kapasiteleri ile dünya petrol arzının yüzde 3’ünü temsil ederler. 
Bunlara ek olarak, Samsun-Ceyhan boru hattı Karadeniz-Akdeniz güzergahında 1.5 milyon varil/g kapasitesiyle yapım halindedir. Bu İstanbul Boğazını by-pass edecek boru hattı Rusya ve Hazar bölgesinden gelecek petrolü Karadeniz-Akdeniz güzergâhında taşıyacaktır. Bu boru hattının bitmesiyle, Türkiye’nin topraklarından geçecek petrol arzı dünyanın yüzde 5’ine çıkacaktır. Buna ek olarak da 2.4 milyon varil/g’e ulaşan petrolün de Türk boğazlarından geçtiği unutulmamalıdır.56 Genel olarak bakıldığında, Azerbaycan ve Kazakistan’ın katılımıyla küresel petrol arzının yaklaşık yüzde 6-7’lik kısmı Türk topraklarından geçecektir. 

Unutulmaması gereken bir diğer konu da, Türk topraklarında geçen boru hatlarının saldırı ve tehdide açık olduğudur. PKK, 2004 yılından itibaren 20’nin üzerinde saldırı gerçekleştirmiş ve Ağustos 2008’de de BTC’de gerçekleşmiş olan patlamanın da sorumluluğunu üstlenmiştir.57 Bu saldırılar göz önüne alındığında NATO’nun ispatlanmış operasyon kapasitesiyle enerji altyapısının korunmasında Türkiye’ye destek vermesi çıkarına olacaktır. 

Türkiye, mevcut ve beklenen boru hattı ağıyla NATO üyelerinin petrol ve doğal gaz ihtiyacının karşılanmasına katkıda bulunacaktır. Türkiye sayesinde farklı tedarikçilerden sağlanan daha geniş arza ulaşabilecektirler. 

Sonuç 

NATO’nun denizde, havada ve karada kanıtlamış olduğu operasyonel kabiliyetleriyle askeri gücünü, enerji güvenliğini sağlamada bir araç olarak kullanabileceği açıktır. Bu çalışma NATO’nun çok gerekli olan enerji altyapısını teşvik etmek gibi önemli bir fonksiyonu olduğunu iddia etmektedir. Buna ek olarak, NATO’nun bu kapasitesi kullanılmadan Büyük Hazar Bölgesi, Orta Doğu ve Kuzey Afrika gibi bölgelerde enerji güvenliği stratejisini şekillendirmek ve gerçekleştirmek zor olacaktır. NATO’nun ortaklık ve işbirliği programları sayesinde tedarikçi, geçiş ülkesi ve tüketici konumunda olan ülkeleri bir araya getirerek ortak bir tartışma zemini yaratması gibi benzersiz bir rolü vardır. NATO bu tartışmalarda sadece askeri olarak değil, siyasi olarak da yer almalıdır. Bu çalışma, bir güvenlik kuruluşu olan NATO’nun üyelerinin arz güvenliğini arttırması için 
(1) Kritik öneme sahip enerji altyapısının korunması, 
(2) Önemli deniz yollarında petrol ve LNG taşıyan tankerlerin seyir güvenliğinin sağlaması ve gözlenmesi, 
(3) Enerji üreten bölgelerde siyasi istikrarın sağlanmasına destek vermek ve 
(4) Arz güvenliği sağlamak için gerektiğinde doğrudan müdahale edebilecek şekilde askeri operasyon planlaması yapması gerektiğine inanmaktadır. 
Sonuç olarak, NATO enerji güvenliği sorununu yeni geliştirdiği kapsamlı güvenlik yaklaşımının önemli bir parçası olarak dâhil etmelidir. 

Diğer taraftan Türkiye Soğuk Savaş dönemi sonrasında müttefiklerin arz güvenliğini ve çeşitlendirmeyi arttırma çabaları için güvenilir bir ortak olarak ortaya çıkmıştır. Bu konumu, Kazak petrolünün BTC’ye ve Türkmen gazının BTE’ye gelecekteki katılımı, mevcut doğal gaz ağının Irak, Katar, Mısır ve Azerbaycan’ın Şah Deniz 2 sahası ile genişleme olasılığı ve mevcut arzın farklı güzergahlarla sağlayabilme olasılığına izin veren topraklarından geçen petrol ve doğal gaz boru hatları sayesinde sağlamıştır. NATO’nun Avrupa kanadının Rus doğal gazına olan yüksek bağımlılığı göz önüne alındığında, Türkiye’nin sağladığı ve sağlayacağı Azerbaycan, Irak, İran, Türkmen ve Mısır gibi Rus olamayan doğal gaza ulaşma alternatifi çok önemlidir. 

Ancak, Türkiye kartlarını doğru oynamalı ve NATO’nun enerji güvenliğindeki bu rolü NATO’nun çatısı altında elde etmeli ve NATO’nun içinde etkili başarılar göstererek enerji alanında küresel bir oyuncu haline gelmelidir. Buna ek olarak, Türkiye enerji güvenliğine makro düzeydeki yaklaşımlarında Avrupa ve Kuzey Amerika boyutunu göz ardı etmemeye özen göstermelidir. Şimdiye kadar, Türkiye Doğu-Batı enerji koridorunda köprü vazifesi görebileceğini ortaya koymuştur. Türkiye birçok boru hattına ev sahipliği yaparak uluslararası enerji sahnesindeki rolünü arttırmıştır. Türkiye’nin NATO’nun enerji güvenliğinde daha şimdiden önemli bir rolü olmasıyla beraber, yakın gelecekte daha da fazla katkı gösterme potansiyeli vardır. 


DİPNOTLAR;

1 NATO, “The North Atlantic Treaty”, Washington D.C., 4 Nisan 1949, 
http://www.nato.int/cps/en/SID-51A9E75D-CC42FE2C/natolive/official_texts_17120.htm (Erişim Tarihi 14 
Kasım 2011). 
2 David N. Schwartz, “The Role of Deterrence in NATO Defense Strategy: Implications for 
Doctrine and Posture”, World Politics, Cilt 28, No.1, 1975, s.118–133. 
3 Daha fazla bilgi için, bkz. “NATO’s Strategic Concept”, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/topics_56626.htm?selectedLocale=en (Erişim Tarihi 15 Kasım 2011). 
4 NATO, “NATO Pipeline System”, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/topics_56600.htm,  (Erişim Tarihi 15 Kasım 2011).
5 Robert B. McCalla, “NATO’s Persistence after the Cold War”, International Organization, Cilt 50, No.3, 1996, s.445–446. 
6 NATO Strategy Documents 1949–1969, North Atlantic Military Committee, Final Decision on MC 14/3, Overall Strategic Concept for the Defense of the NATO 
Area, s.351–352. 
7 Helene Sjursen, “On the Identity of NATO”, International Affairs, Cilt 80, No.4, The Transatlantic Relationship, Temmuz 2004, s.687–690. 
8 NATO, “The Alliance’s New Strategic Concept”, 07–08 Kasım 1991, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/official_texts_23847.htm?selectedLocale=en, (Erişim Tarihi 16 Kasım 2011). 
9 İbid. 
10 NATO, “The Alliance’s New Strategic Concept”.
11 Daniel Yergin, “Ensuring Energy Security” Foreign Affairs, Cilt 85, No.2, 2006, s.69–76. 
12 Bkz., David A. Deese ve Joseph S. Nye (Der.), Energy and Security: A Report of Harvard’s Energy and Security Research Project, Cambridge, Ballinger,1981; 
Robert Keohane ve Joseph S. Nye, Power and Independence, Boston, Harper&Collins, 1977, s.17. 
13 David A. Deese, “Energy: Economics, Politics, and Security”, International Security, Cilt 4, No.3, 1980, s.140. 
14 Miguel S. Wionczek, “Energy and International Security in the 1980s: Realities or Misperceptions?”, Third World Quarterly, Cilt 5, No.4, 1983, s.839. 
15 Michael Mandelbaum, The Case for Goliath, New York, Public Affarirs, 2005, s.95. 
16 Thomas C. Schelling, Thinking Through The Energy Problem, New York, Committee for Economic Development, 1979. 
17 Howard Bucknell III, Energy and the National Defense, Kentucky, University of Kentucky Press, 1981, s.123–156.
18 Bkz. Joan E. Spero, “Energy Self-Sufficiency and National Strategy”, Proceeding of the Academy 
of the Political Science, Cilt 31, No.2, 1973, s.123–124; İbid. 
19 Daha fazla bilgi için bkz. Mehmet Efe Biresselioglu, European Energy Security: Turkey’s Future Role and Impact, PalgraveMacmillan, Basingstoke, 2011. 
20 Yergin, “Ensuring Energy Security”. 
21 Bkz. Michael T. Klare, Resource Wars: The Chancing Landscape of Global Conflict, New York, Henry Holt, 2001, s.10–25; J. Bielecki, “Energy Security: 
is the wolf at the door?”, The Quarterly Review of Economics and Finance, Cilt 42, 2002, s.238–242; Kenneth S. Deffeyes, Beyond Oil: The View From 
Hubbert’s Peak, New York, Hill&Wang, 2006.
22 Bkz. D.R. Bohi ve M.A. Toman, The Economics of Energy Supply Security,Norwel, Kluwer, 1996; Bielecki, “Energy Security”; J. C. Jansen, W.G. van Arkel ve 
M.G. Boots, Designing Indicators of Long-term Energy Supply Security, Energy Research Centre of the Netherlands, Petten, Netherland, Ocak 2004. 
23 Bkz. John Deutch, “Priority Energy Security Issues” John Deutch, Anne Lauvergeon ve Widhyawan Prawiraatmadja (Der.), Energy Security and Climate Change, 
Washington D.C., Trilateral Commission, 1997, s.1; J. H. Kalicki ve D.L. Goldwyn (Der.), Energy & Security: Toward a New Foreign Policy Strategy, Woodrow Wilson 
Center Press, Washington, D.C, 2005. 24 M. Burrows ve G. F. Treverton, “A Strategic View of Energy”, Survival, Cilt 49, No.3, 2007, s.79–80. 
25 Hans-Holger Rogner et.al., The Costs of Energy Supply Security, International Atomic Energy Agency, 26 December 2006, 
http://www.worldenergy.org/documents/p001043.pdf, (Erişim Tarihi 20.11.2011). 
26 Yergin, “Ensuring Energy Security”, s.69–76. 
27 İbid.
28 NATO, “Th e Alliance’s Strategic Concept”, 24 Nisan 1999, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/off icial_texts_27433.htm?selectedLocale=en, (Erişim Tarihi 21 Kasım 2011). 
29 İbid. 
30 NATO, “Riga Summit Declaration”, 29 Kasım 2006, 
http://www.nato.int/docu/pr/2006/p06-150e.htm, (Erişim Tarihi 22 Kasım 2011). 
31 BBC News, “Russia Vows to End Gas Shortage”, 2 Ocak 2006, 
http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/4575726.stm, (Erişim Tarihi 23 Kasım 2011).
32 NATO, “NATO’s Role in Energy Security”, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/topics_49208.htm?selectedLocale=en    (Erişim Tarihi 24 Kasım 2011). 
33 NATO, “Bucharest Summit Declaration”, 3 Nisan 2008, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/off icial_texts_8443.htm (Erişim Tarihi 26 Kasım 2011). 
34 Martin Erdmann, “Keynote Speech at the ICI Workshop on Exchange of Experience on Security 
Aspects of Energy Infrastructure”, 19 Ekim 2008, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/opinions_47623.htm?selectedLocale=en, (Erişim Tarihi 28 Kasım 2011). 
35 Simon Pirani et.al., Th e Russo-Ukranian Gas Dispute of January 2009: A Compherensive Assesment, 
Oxford, Oxford Institute for Energy Studies, 2009. 
36 NATO, “Strasbourg/Kehl Summit Declaration”, 4 Nisan 2009, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/news_52837.htm?mode=pressrelease, (Erişim Tarihi 29 Kasım 2011). 
37 NATO, Strategic Concept for the Defence and Security of the Members of the NATO, Active Engagement, Modern Defense, 2010. 
38 Ibid. 
39 BP, Statistical Review of World Energy 2011, 
http://www.bp.com/liveassets/bp_internet/globalbp/globalbp_uk_english/reports_and_publications/statistical_energy_review_2011/ 
STAGING/local_assets/pdf/statistical_review_of_world_energy_full_report_2011.pdf, (Erişim Tarihi 29–30 Kasım 2011).
40 IEA, World Energy Outlook 2011, Paris.
41 Bu verilere http://data.worldbank.org/indicator/EG.IMP.CONS.ZS/countries adresinden ulaşabilirsiniz.
42 Morris Albert Adelman, Th e Economics of Petroleum Supply: papers by M.A.Adelman, 1962-1993, 
Cambridge, MIT Press, 1993, s.375-376.
43 Bkz. Th omas Risse-Kappen, “Cooperation among Democracies: Th e European Infl uence on 
US Foreign Policy”, Princeton, Princeton University Press, 1995; Harvey Waterman ve Dessie 
Zagorcheva, “Correspondence: NATO and Democracy”, International Security Cilt 26, No.3, 
2001, s.221-230; John Gerard Ruggie, “Constructing the World Polity”, Londra, Routledge, 
1998; Frank Schimmelfennig, “NATO Enlargement: A Constructivist Explanation”, Security 
Studies, Cilt 8, No.2/3, 1999; Michael Brenner (Der.), NATO and Collective Security, Basingstoke, 
Macmillan, 1998. 
44 Stuart Croft et.al., “NATO’s Triple Challenge”, International Aff airs, Cilt 76, No.3.
45 Michael Gurley, Operation Earnest Will, US Naval War College 8 Mart 1994, 
http://www.dtic.mil/cgi-bin/GetTRDoc?Location=U2&doc=GetTRDoc.pdf&AD=ADA293686, (Erişim Tarihi 6 Aralık 2011). 
46 Paul Gallis, NATO and Energy Security, CRS Report for Congress, 21 Mart 2006, 
http://www.dtic.mil/cgi-bin/GetTRDoc?Location=U2&doc=GetTRDoc.pdf&AD=ADA473481, (Erişim Tarihi 7 Aralık 2011). 
47 Bkz. NATO, “NATO and Libya–Operation Unified Protector”, http://www.nato.int/cps/en/natolive/71679.htm, (Erişim Tarihi 8 Aralık 2011). 
48 ICC Commercial Crime Services, 
http://www.icc-ccs.org/home/piracy-reporting-centre/imblive-piracy-map-2010/piracy-map-2010, (Erişim Tarihi 14 Aralık 2011). 
49 NATO, “Allied Command Operations, Operation Ocen Shield”, 
http://www.aco.nato.int/page208433730.aspx, (Erişim Tarihi 14.11.2011). 
50 Bkz. NATO, “Partner Countries”, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/51288.htm, (Erişim Tarihi 15 Kasım 2011). 
51 Daha fazla bilgi için, bkz. BP Statistical Review of World Energy 2011. 
52 Bkz, Biresselioglu, European Energy Security; Ali Tekin ve Iva Walterova, “Turkey’s Geopolitical 
Role: The Energy Angle”, Middle East Policy, Cilt XIV, No.1, Spring 2007, s.84–94; Gareth M. 
Winrow, “Pivotal State or Energy Supplicant? Domestic Structure, External Actors, and Turksh 
Policy in the Caucasus”, Middle East Journal, Cilt 57, No.1, Winter 2003, s.76; Greg Bruno, 
“Turkey at an Energy Crossroads”, Backgrounder, 20 Kasım 2008, http://www.cfr.org/turkey/ 
turkey-energy-crossroads/p17821; Gal Luft ve Anne Korin, Energy Security Challenges for the 
21st Century: A Reference Handbook, Praeger, California, 2009.
53 Biresselioglu, European Energy Security, s.92–93.
54 Gail Cohen et.al., Measuring Energy Security: Trends in the Diversification of Oil and Natural Gas 
Supplies, IMF Working paper, Şubat 2011. 
55 William Blyth ve Nicolas Lefevre, Energy Security and Climate Change Policy Interactions: An Assestment Framework, IEA Working Paper, Aralık 2004, 
alıntılayan Cohen et.al., Measuring Energy Security.
56 Global Equity Research, Global Oil chokepoints, 18 Ocak 2008, 
http://www.deepgreencrystals.com/images/GlobalOilChokePoints.pdf, (Erişim Tarihi 16 Kasım 2011). 
57 Ali N. Köknar, “The Epidemic of Energy Terrorism” Gal Luft ve Anne Korina (Der.), Energy 
Security Challenges for the 21st Century: A Reference Handbook, California, Praeger, 2009, s.23–27.


Kaynakça 

Adelman, Morris Albert. The Economics of Petroleum Supply: Papers by M.A.Adelman, 1962- 
1993, Cambridge, MIT Press, 1993. 
BBC News, “Russia vows to end gas shortage”, 2 Ocak 2006, http://news.bbc.co.uk/2/hi/ 
europe/4575726.stm, (Erişim Tarihi 23 Kasım 2011). 
Bielecki, J. “Energy Security: Is the Wolf at the Door?”, The Quarterly Review of Economics and 
Finance, Cilt 42, 2002, s.238–242. 
Biresselioglu, Mehmet Efe. European Energy Security: Turkey’s Future Role and Impact, 
PalgraveMacmillan, Basingstoke, 2011. 
Bohi, D.R. ve M.A. Toman. The Economics of Energy Supply Security, Norwel, Kluwer, 1996. 
BP, Statistical Review of World Energy 2011, http://www.bp.com/liveassets/bp_internet/ 
globalbp/globalbp_uk_english/reports_and_publications/statistical_energy_review_2011/ 
STAGING/local_assets/pdf/statistical_review_of_world_energy_full_report_2011.pdf, 
(Erişim Tarihi 29–30 Kasım 2011). 
Brenner, Michael (Der.). NATO and Collective Security, Basingstoke, Macmillan, 1998. 
Bruno, Greg. “Turkey at an Energy Crossroads”, Backgrounder, 20 Kasım 2008, http://www.cfr. 
org/turkey/turkey-energy-crossroads/p17821. 
Bucknell III, Howard. Energy and the National Defense, Kentucky, University of Kentucky 
Press, 1981. 
Burrows, M. ve Treverton, G. F. “A Strategic View of Energy”, Survival, Cilt 49, No.3, 2007, 
s.79–80. 
Cohen, Gail et.al. Measuring Energy Security: Trends in the Diversification of Oil and Natural 
Gas Supplies, IMF Working paper, Şubat 2011. 
Croft, Stuart et.al., “NATO’s Triple Challenge”, International Affairs, Cilt 76, No.3, 
Deese, David A. ve Joseph S. Nye (Der.), Energy and Security: A Report of Harvard’s Energy and 
Security Research Project, Cambridge, Ballinger,1981. 
Deese, David A. “Energy: Economics, Politics, and Security”, International Security, Cilt 4, No.3, 1980. 
Deffeyes, Kenneth S. Beyond Oil: The View From Hubbert’s Peak, New York, Hill&Wang, 2006. 
Deutch, John. “Priority Energy Security Issues”, John Deutch, Anne Lauvergeon ve Widhyawan 
Prawiraatmadja (Der.), Energy Security and Climate Change, Washington D.C., Trilateral Commission, 1997. 
Erdmann, Martin. “Keynote Speech at the ICI Workshop on “Exchange of Experience on 
Security Aspects of Energy Infrastructure”, 19 Ekim 2008, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/opinions_47623.htm?selectedLocale=en, (Erişim Tarihi 28 Kasım 2011). 
Gallis, Paul. NATO and Energy Security, CRS Report for Congress, 21 Mart 2006, http://www. 
dtic.mil/cgi-bin/GetTRDoc?Location=U2&doc=GetTRDoc.pdf&AD=ADA473481, (Erişim Tarihi 7 Aralık 2011). 
Global Equity Research, Global Oil chokepoints, 18 Ocak 2008, http://www.deepgreencrystals. 
com/images/GlobalOilChokePoints.pdf, (Erişim Tarihi 16 Kasım 2011). 
Gurley, Michael. Operation Earnest Will, US Naval War College 8 Mart 1994, http://www. 
dtic.mil/cgi-bin/GetTRDoc?Location=U2&doc=GetTRDoc.pdf&AD=ADA293686, 
(Erişim Tarihi 6 Aralık 2011). 
ICC Commercial Crime Services, http://www.icc-ccs.org/home/piracy-reporting-centre/ 
imb-live-piracy-map-2010/piracy-map-2010, (Erişim Tarihi 14 Aralık 2011). 
IEA, World Energy Outlook 2011, Paris.
Jansen, J. C., W.G. van Arkel ve M.G. Boots. Designing Indicators of Long-term Energy Supply 
Security, Energy research Centre of the Netherlands, Petten, Netherland, Ocak 2004. 
Kalicki, J. H. ve D.L. Goldwyn (Der.), Energy & Security: Toward a New Foreign Policy Strategy, 
Woodrow Wilson Center Press, Washington, D.C, 2005. 
Keohane, Robert ve Joseph S. Nye. Power and Independence, Boston, Harper&Collins, 1977. 
Klare, Michael T. Resource Wars: The Chancing Landscape of Global Conflict, New York, Henry Holt, 2001. 
Köknar, Ali N. “The Epidemic of Energy Terrorism”, Gal Luft ve Anne Korina (Der.), Energy 
Security Challenges for the 21st Century: A Reference Handbook, California, Praeger, 2009, s.23–27. 
Luft, Gal ve Anne Korin. Energy Security Challenges for the 21st Century: A Reference Handbook, Praeger, California, 2009. 
Mandelbaum, Michael. The Case for Goliath, New York, Public Affarirs, 2005. 
McCalla, Robert B. “NATO’s Persistence after the Cold War”, International Organization, 
Cilt 50, No.3, Summer 1996, s.445–446. 
NATO Strategy Documents 1949–1969, North Atlantic Military Committee, Final Decision 
on MC 14/3, Overall Strategic Concept for the Defense of the NATO Area, s.351–352 
NATO, “The North Atlantic Treaty”, Washington D.C., 4 April 1949, http://www.nato.int/ 
cps/en/SID-51A9E75D-CC42FE2C/natolive/official_texts_17120.htm, (Erişim Tarihi 14 Kasım 2011). 
NATO, “Allied Command Operations, Operation Ocen Shield”, 
http://www.aco.nato.int/page208433730.aspx, (Erişim Tarihi 14 Kasım 2011). 
NATO, “Bucharest Summit Declaration”, 3 Nisan 2008, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/official_texts_8443.htm, (Erişim Tarihi 26 Kasım 2011). 
NATO, “NATO and Libya–Operation Unified Protector,” 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/71679.htm, (Erişim Tarihi 8 Aralık 2011). 
NATO, “NATO Pipeline System”, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/topics_56600.htm, (Erişim Tarihi 15 Kasım 2011). 
NATO, NATO’s Role in Energy Security, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/topics_49208.htm?selectedLocale=en, (Erişim Tarihi 24 Kasım 2011). 
NATO, “Riga Summit Declaration”, 29 Kasım 2006, 
http://www.nato.int/docu/pr/2006/p06-150e.htm, (Erişim Tarihi 22 Kasım 2011). 
NATO, “Strasbourg/Kehl Summit Declaration”, 4 Nisan 2009, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/news_52837.htm?mode=pressrelease, (Erişim Tarihi 29 Kasım 2011). 
NATO, Strategic Concept for the Defence and Security of the Members of the NATO, Active 
Engagement, Modern Defense, 2010. 
NATO, “The Alliance’s New Strategic Concept”, 07–08 Kasım 1991, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/official_texts_23847.htm?selectedLocale=en, (Erişim Tarihi 16 Kasım 2011). 
NATO, “The Alliance’s Strategic Concept”, 24 Nisan 1999, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/official_texts_27433.htm?selectedLocale=en, (Erişim Tarihi 21 Kasım 2011). 
NATO’s Strategic Concept, 
http://www.nato.int/cps/en/natolive/topics_56626.htm?selectedLocale=en, (Erişim Tarihi 15 Kasım 2011). 
NATO, “Partner Countries”, http://www.nato.int/cps/en/natolive/51288.htm, (Erişim Tarihi 15 Kasım 2011). 
Pirani, Simon et.al., The Russo-Ukranian gas dispute of January 2009: A Compherensice Assestment, 
Oxford, Oxford Institute for Energy Studies, 2009. 
Risse-Kappen, Thomas. “Cooperation among Democracies: The European Influence on US 
Foreign Policy”, Princeton, Princeton University Press, 1995. 
Rogner, Hans-Holger et.al., The Costs of Energy Supply Security, International Atomic 
Energy Agency, 26 December 2006, http://www.worldenergy.org/documents/p001043. 
pdf, (Erişim Tarihi 20 Kasım 2011). 
Ruggie, John Gerard. “Constructing the World Polity”, London, Routledge, 1998. 
Schelling, Thomas C. Thinking Through The Energy Problem, New York, Committee for 
Economic Development, 1979. 
Schimmelfennig, Frank. “NATO Enlargement: A Constructivist Explanation”, Security 
Studies, Cilt 8, No.2/3, 1999. 
Schwartz, David N. “The Role of Deterrence in NATO Defense Strategy: Implications for 
Doctorine and Posture”, World Politics, Cilt 28, No.1, 1975, s.118–133. 
Sjursen, Helene. “On the Identity of NATO”, International Affairs, Cilt 80, No.4, Temmuz 2004, s.687–690. 
Spero, Joan E. “Energy Self-Sufficiency and National Strategy”, Proceeding of the Academy of 
the Political Science, Cilt 31, No.2, 1973, s.123–124. 
Tekin, Ali ve Iva Walterova. “Turkey’s Geopolitical role: The Energy Angle”, Middle East Policy, Cilt XIV, No.1, Spring 2007, s.84–94. 
Waterman, Harvey ve Dessie Zagorcheva. “Correspondence: NATO and Democracy”, International Security Cilt 26, No.3, 2001, s.221–230. 
Winrow, Gareth M. “Pivotal State or Energy Supplicant? Domestic Structure, External Actors, and Turksh Policy in the Caucasus”, Middle East Journal, 
Cilt 57, No.1, 2003. 
Wionczek, Miguel S. “Energy and International Security in the 1980s: Realities or Misperceptions?”, Third World Quarterly, Cilt 5, No. 4, 1983. 
Yergin, Daniel. “Ensuring Energy Security” Foreign Affairs, Cilt 85, No.2, 2006, s.69–76.


***