10 Ocak 2019 Perşembe

1946-1950 YILLARI ARASINDA AYDIN’DA SİYASAL YAŞAM BÖLÜM 1

1946-1950 YILLARI ARASINDA AYDIN’DA SİYASAL YAŞAM BÖLÜM 1




HAZIRLAYAN 
Menderes AKDAĞ 
TEZ DANIŞMANI 
Yrd. Doç. Dr. Günver GÜNEŞ 
AYDIN-2007 
TAR-YL-2007-04 
T.C. ADNAN MENDERES ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ TARİH ANA BİLİM DALI 


ÖNSÖZ 

Lise yıllarındayken ismim bana uzun zaman politik geldi. Bu nedenle bir ara 
ismimi degistirmeyi düsündüm. Ailemin onca çabası beni ikna etmeye yetmedi. 
Ailemin beni kırmamak için açtıgı isim degisikligi talebini içeren davada mahkeme heyeti ögüt verircesine “Menderes, Batı Anadolu’da büyük bir ovaya hayat veren nehrin adıdır. Üstelik bu ve benzer adla Anadolu’da pek çok filozof yetismistir. Menderes isminin dava dilekçesinde iddia edildigi gibi politik oldugunu düsünecek olsak dahi o zaman Türkiye’de bütün Süleyman isimli vatandasların isim degisikligi hakkı dogacaktır. İsim degisikligi talebini mahkememiz bir gencin geçici bir hevesi olarak degerlendirmistir.” dedi. Davamın mahkemece reddinden sonra siyasete ve siyasi tarihe ciddi bir biçimde merak sardım. Bundan dolayı konuyla ilgili sıkı bir okuma ve inceleme sürecine girdim. Sordugum sorular nedeniyle bazen çevremdeki büyüklerimin bunaldıgı zamanlar oldu. Ancak çabalarımın sonucunda Aydın ilinin yakın siyasi geçmisiyle ilgili hiçbir zaman istedigim bir sonuca ulasamadım. ste o andan itibaren bu 
konuyla ilgili bir arastırma yapmayı planladım. Adnan Menderes Üniversitesi Tarih Bölümündeki yüksek lisans programı bu planımı gerçeklestirmek adına benim için büyük bir fırsat oldu. Program esnasında tez konusu seçme zamanı geldiginde tez danısmanım hassasiyet ve ilgilerimi dikkate alarak bana II. Dünya Savası sonrası Aydın ilinde siyasi yasamın arastırılmasını önerdi. Bu öneriyi büyük bir heyecanla kabul ettim. 

Baslangıçta II. Dünya Savası’ndan 1960 yılı DP iktidarının sonuna kadar Aydın ilinde siyasi yasamı arastırmayı düsündüm. Ancak bu süreç iki farkı dönemi içermekteydi. Bu dönemlerden ilki 1946-1950 yılları arasında kalan çok partili yasama geçis süreci; digeri ise DP iktidarı dönemiydi. Bu iki dönemi birlikte ele almak sorunu tam anlamıyla ortaya koymayı engelleyeceginden çalısmamı 1946-1950 yıllarıyla sınırlandırdım. 

‘1946-1950 Yılları Arasında Aydın’da Siyasal Yasam’ adlı çalısmamı 3 yılı askın bir zaman sürecinde hazırladım. Dönemin kaynakları onca eksigine ragmen o kadar zengindir ki bu çalısmamın çerçevesi tüm bu kaynakları degerlendirmeye yetmemistir. Tezimi hazırlarken büyük bir keyif aldım. Özellikle Basbakanlık Cumhuriyet Arsivi’ndeki zengin belgeleri gördükçe, okudukça, en önemlisi dokundukça aldıgım hazzın tarifi mümkün degildir. 

Bir Aydınlı olarak çalısmam sırasında tezimin Aydın ili yerel tarih çalısmalarına 
büyük bir katkı yapmasını amaçladım. Çok kritik ve önemli bir süreçte Aydın ilinde olup bitenleri arastırmak beni heyecanlandırmıstır. Bu nedenle araştırmamın hemen her asamasını çevremdeki kisilerle paylastım. Ve en yararlı bulguların pek çogunun üniversitede kendi bölüm hocalarım, meslektaslarımla yaptıgım tartısmalar sonucunda ortaya çıktıgını gördüm. Tezimin sahasında ilk arastırma örnegi olmasından dolayı her zaman dikkatli ve özenli çalıstım.

Konuyu incelemeye basladıgım andan itibaren her basamakta bana yol gösteren 
tez danısmanım Yrd. Doç. Dr. Günver Günes, bölüm baskanım Prof. Dr. Serap 
Yılmaz’a, maddi ve manevi bana destek olan kardesim Hülya Akdag ve annem Emine Cerit’e, yardımlarından dolayı zmir ve Ankara Milli Kütüphane ile zmir Kent Arsivi Müzesi çalısanlarına, çalısmalarım sırasında büyük bir anlayıs ve incelik gösteren Basbakanlık Cumhuriyet Arsivleri personeline, kıymetli bilgi ve anılarını benimle paylasan Saadettin Demirayak, Mustafa Kemal Yılmaz, Necati-Meral Özçöllü, Dr. Hakkı Basarık, Ünal Uyguç, Zehra Ulas Takçı’ya çok tesekkür ederim. 

18.05.07/AYDIN - Menderes AKDAĞ 


İÇİNDEKİLER 

ÖNSÖZ 1 
İÇİNDEKİLER 3 
KISALTMALAR VE SİMGELER LİSTESİ 9 
GİRİŞ 10 

I. BÖLÜM 

TÜRKİYE'DE ÇOK PARTİLİ YAŞAMA GEÇİŞ SÜRECİ (13) 

1.1. 1946 YILINA GELİNCEYE KADAR TÜRKİYE’DE SİYASİ YASAM......….13 
1.2. ÇOK PARTİLİ YAŞAMA GEÇİŞİN NEDENLERİ………...…...……..……...21 
1.2.1. Türkiye’de Çok Partili Yasama Geçisin Dıs Nedenleri (1939-1945)..21 
1.2.2. Türkiye’de Çok Partili Yasama Geçisin İç Nedenleri……………….27 

1.3. PARTİLERİN KURULUPŞU ve ÇOK PARTİLİ YASAMA GEÇİŞ……..…….30 

1.3.1. Çok Partili Yasama Geçisin Hukuki Alt Yapısı …………………...30 
1.3.2. II. Dünya Savası Sonrası İlk Muhalefet Hareketi Milli Kalkınma Partisi’nin Kurulması….……………31 
1.3.3. Demokrat Parti’nin Kurulması. ……………………………..32 
1.3.4. Demokrat Parti’nin Kurulması’nın Olusturdugu Tepkiler ve Çok Partili Yasama Geçisin CHP Üzerinde Yarattıgı Etkileri ..38 

II. BÖLÜM 

ÇOK PARTİLİ YASAMA GEÇİŞ SÜRECİNDE AYDIN İLİNDE  SOSYO-EKONOMİK YASAM VE SİYASET (41) 

2.1. ÇOK PARTİLİ YAŞAMA GEÇİŞ SÜRECİNDE AYDIN İLİNİN SOSYAL VE EKONOMİK YAPISI………...41 
2.1.1. Aydın İlinin Konumu………...……….……………………………..41 
2.1.2. Aydın İlinin Nüfusu ve Seçmen Durumu……….…………………..42 
2.1.3. Aydın’da İdari Yapı ………………………………………………...44 
2.1.4. Aydın İl Ekonomisi……………..…...………………………………48 
2.1.5. Aydın İlinde Tarım ve Hayvancılık……...………………………….59 
2.1.6. Aydın İlinde Saglık Durumu…………………………...……………74 
2.1.7. Aydın İlinde Egitim Durumu………………………………………..80 
2.1.8. Aydın İlinde Belediye Hizmetleri……………………………...……84 
2.1.9. Aydın İlinde İmar ve Ulasım Faaliyetleri....……..…………….……92 
2.1.10. Aydın İlinde Devlet Hizmetleri ve Güvenlik…………………..…..96 
2.2. CUMHURİYET’İN İLK YILLARINDAN ÇOK PARTİLİ YAŞAMA GEÇİŞE KADAR KISACA AYDIN İLİNDE SİYASİ YAŞAM (1924–1946) .....99 
2.3. ÇOK PARTİLİ YAŞAMA GEÇİŞ SIRASINDA CHP AYDIN İL TEŞKİLATI .........................106 
2.4.DEMOKRAT PARTİNİN AYDIN TEŞKİLATININ KURULMASI…..….…109 
2.4.1. Merkez İlçe Teskilatlanması…………………...….……….………110 
2.4.2. Bozdogan İlçe Teskilatı……………………………………………111 
2.4.3. Söke İlçe Teskilatı……………..…………………..…….…………112 
2.4.4. Germencik İlçe Teskilatı…………………...……………...…….…113 
2.4.5. Nazilli İlçe Teskilatı……..……………………….…...……………113 
2.4.6. Koçarlı İlçe Teskilatı…………………………..…………….……..115 
2.5. DEMOKRAT PARTİNİN KURULUSU ve AYDIN İLİNDEKİ YANKILARI ………………………………………………115 
2.6. AYDIN İLİNDE DEMOKRAT PARTİ’NİN HIZLA GELİİMESİ KARSISINDA CUMHURİYET HALK PARTİSİ…………………118 
2.7. AYDIN'DA ÇOK PARTİLİ YASAMA GEÇİŞ KARŞISINDA DEVLET MEMURLARI ve BÜROKRATLARIN TUTUMU.…...122 
2.8. HALKEVLERİ’NİN DURUMU ve AYDIN İLİNDE HALKEVLERİ TARTIŞMASI ……………………………………..…………………….…128 
2.9. İKTİDARLA MUHALEFET ARASINDA GERGİNLİK…….……......……..135 
2.10. SİYASİ PARTİLER ARASINDA REKABET…….……...…………………142 
2.11. PARTİ TEŞKİLATLARINI KUVVETLENDİRME ÇABALARI…….….…152 
2.11.1. Demokrat Parti……………………….……….……..……………152 
2.11.2. Cumhuriyet Halk Partisi………..………...………………………163 
2.11.3. Partilere Gelir Saglamak İçin Yapılan Etkinlikler………...…...…170 
2.12. DEMOKRAT PARTİ’NİN PARÇALANMASI.....……………...…………..172 
2.12.1. Demokrat Parti I. Büyük Kongresi………...……………………..172 
2.12.2. 12 Temmuz Beyannamesi…………..…………………………….173 
2.12.3. Demokrat Parti İçinde Bölünme…...……………..………………175 
2.12.4 Millet Partisi’nin Kurulusu……………...……...…………………177 
2.12.5. Millet Partisi’nin Aydın İl Teskilatı…..…………..………………178 
2.12.6. Demokrat Parti’nin Parçalanması ve MP ile DP Arasındaki Rekabet’in Aydın İline Etkileri………………………………….178 
2.13. 1948 YILINDA AYDIN’DA MEYDANA GELEN SİYASİ GELİŞMELER.184 
2.13.1. Nazilli DP’nin Kurulus Yıl Dönümü ……...….…………………185 
2.13.2. Kösk Çiftlik Köyü DP Toplantısı.…………..……………………187 
2.13.3. 1948 Yılında Aydın İlinde CHP İle DP Arasında Görülen  Rekabet…………………………………………………………………...188 
2.13.4. Orhan Çiftçi’nin Aydın Belediye Baskanlıgı’ndan İstifası...……..190 
2.14. DEMOKRAT PART ’N N II. BÜYÜK KONGRESİ ve MİLLİ  ANT…....…191 
2.15. DP II. BÜYÜK KONGRESİ SONRASINDA İKTİDAR VE MUHALEFET İLİŞKİSİ ……………………….………..…………..….192 
2.15.1. Nihat Erim Aydın’da……….……………………..………………193 
2.15.2. İsmet İnönü Aydın’da……………...……………………………..194 
2.15.3. Cevdet Kerim İncedayı Olayı………………….…………………201 

III.BÖLÜM 

ÇOK PARTİLİ YASAMA GEÇİŞ SÜRECİNDE SİYASİ PARTİLERİN AYDIN İL KONGRELERİ (206) 
3.1. CUMHURİYET HALK PARTİSİ KONGRELERİ….………..………...…….206 
3.1.1. 1946 Yılı Kongreleri……..………………………………...…...….206 
3.1.2. 1947 Yılı Kongreleri ………………………………………………211 
3.1.3. 1948 Yılı Kongreleri………………………….....…………………218 
3.1.4 1949 Yılı Kongreleri………………………………………...……...224 
3.2. DEMOKRAT PARTİ KONGRELERİ………..……………………….……....232 
3.2.1. 1946 Yılı Kongreleri ………………...…...……..………………....232 
3.2.2. 1947 Yılı Kongreleri ……….…………………………..………….239 
3.2.3. 1948 Yılı Kongreleri ……………………………………………....261 
3.2.4. 1949 Yılı Kongreleri ………………………..……………….…….271 
3.3. MİLLET PART S KONGRELERİ……….…………………..………………277 
3.3.1. Millet Partisi Aydın İl Kongresi…………...………………………277 

IV.BÖLÜM 

ÇOK PARTİLİ YASAMA GEÇİŞ SÜRECİNDE AYDIN İLİNDE YAPILAN SEÇİMLER (279) 

4.1. BELEDİYE SEÇİMLERİ…………………………………………..…………279 
4.1.1. Koçarlı Belediye Seçimi………………………...…………………279 
4.1.2. Aydın İlinde Belediye Seçimleri Hazırlıkları…………….……..…283 
4.1.3. Seçimler…………………………………….……………………...284 
4.2. ÇOK PARTİLİ YAŞAMIN İLK GENEL SEÇİMİ (21 TEMMUZ 1946).…....293 
4.2.1. Seçimlerin Öne Alınması………………………..…………………293 

4.2.2. Seçim Hazırlıkları……………………………….…………………294 
4.2.3. Seçim Komisyonlarının Tesekkülü………………………………...298 
4.2.4. Adaylar………………………………..……………………………298 
4.2.5. Seçim Sonuçları……………………………………………………301 
4.2.6. Seçimlerle İlgili Yapılan Spekülasyonlar………...……………..…302 
4.2.7. Aydın’da DP Tarafından Düzenlenen 1946 Seçimlerini Protesto Mitingi ……………...303 
4.2.8. Seçim İtirazlarının Meclise Tasınması…………………….…….…305 
4.3 ÇAKIRBEYLİ CİNAYETİ…………….………………………………………308 
4.4. İL GENEL MECLİSİ SEÇİMLERİ…………………....…………….………...312 
4.5. KÖY ve MAHALLE MUHTARLIGI SEÇ MLER ………………….....…….316 
4.6. 1948 YILI ARA SEÇİMLERİ…………….…………………………………...322 
4.6.1. Yeni Seçim Kanunu Çalısmaları…………………..……………….322 
4.6.2. Demokrat Parti’nin Seçimleri Boykot Etmesi……………..………322 
4.6.3. Aydın’da İlinde 1948 Yılı Ara Seçimi...…...……………..………..329 
4.7. TEK PARTİ DÖNEMİNİN SON BELEDİYE SEÇİMİ ORTAKLAR SEÇİMİ …………………………....334 
4.7.1. Demokrat Parti’nin Ortaklar’da Düzenlemis Oldugu Miting……..335 
4.7.2. Seçim Hazırlıkları…………….…………………………...……….337 
4.7.3. CHP Mitingi…………………………………….………..………...338 
4.7.4. Seçim………………………………….………..…………………..340 
4.7.5. Ortaklar Belediye Seçiminin Ardından Yasananlar .…….……..….344 
4.8. 14 MAYIS 1950 MİLLETVEKİLİ SEÇİMLERİ……….…………………......347 
4.8.1. 1950 Seçimlerinin Genel Özellikleri…………………………….…347 
4.8.2. Seçim Sathı Mahalli ve Parti Faaliyetleri……………………….....348 
4.8.3. 1950 Genel Seçimlerinde Yasanan Rekabet….………….………...355 
4.8.4. Yeni Bir Seçim Kanunu………….…………………………..…….358 
4.8.5. Seçim Hazırlıkları……………………..…………………………...359 
4.8.6. Milletvekili Adayları…………..…………...………………………360 
4.8.7. Seçimlere Giderken…...……….………..………………………….361 
4.8.8. Seçimler………………………………...………………………….363 

SONUÇ VE ÖNERİLER………………………………………………………..…..368 

KAYNAKÇA…………………………………………………………………...……378 

EKLER……………………………...……………………………………………….389 

ÖZGEÇMİŞ…………………………………………………..……………………...419 

KISALTMALAR VE SİMGELER LİSTESİ 

ABD :Amerika Birlesik Devletleri 
Age. :Adı geçen eser 
Agt. :Adı geçen tez 
Agm. :Adı geçen makale 
Av. :Avukat 
BCA :Basbakanlık Devlet Arsivleri Genel Müdürlügü Cumhuriyet Arşivleri 
Daire Baskanlıgı 
Bkz. :Bakınız 
Bsk :Baskan 
C. :Cilt 
CHF :Cumhuriyet Halk Fırkası 
CHP :Cumhuriyet Halk Partisi 
D E :Devlet İstatistik Enstitüsü 
DP :Demokrat Parti 
Dr :Doktor 
M. :Metre 
MP :Millet Partisi 
S. :Sayfa 
SCF :Serbest Cumhuriyet Fırka 
SSCB :Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birligi 
TBMM :Türkiye Büyük Millet Meclisi 
TCK :Türk Ceza Kanunu 
THK :Türk Hava Kurumu 
TÜİK :Türkiye İstatistik Kurumu 
Vb. :Ve benzeri 



GİRİŞ 


1839 yılında ilan edilen Tanzimat Fermanı’yla Türkiye’de siyasal, ekonomik, 
sosyal ve hukuksal vb. her alanda yüzü batılılasmaya dönük bir degisim süreci 
baslamıstır. Bu süreci 1876 yılında anayasal düzene geçis takip etmistir. Söz konusu anayasal düzen içerisinde Osmanlı Mebusan Meclisi’nin açılmasıyla monarsik idarenin yerine mesrutiyet sistemine geçilmistir. Osmanlı Devleti’nin yıkılması ve Anadolu’nun isgaliyle birlikte Milli Mücadele dönemi baslamıstır. Bu mücadele sırasında kongrelerin toplanması, TBMM’nin açılması hep ilerici hamleler olmustur. Türkiye böyle ilerici hamleler üzerine kurulmustur. Dolayısıyla bu genç ülkenin kendisine rejim olarak cumhuriyeti benimsemesi dogal bir sonuç olarak karsımıza çıkmıstır. Cumhuriyet rejimini demokratik esaslar üzerine oturtma çabasının bir sonucu olarak Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası kurulabilmistir. Ancak ülkemizde Tanzimat Fermanı’yla baslatılan 
demokratiklesme çabaları ve çok partili yasama geçis denemeleri çesitli nedenlerle çogu kez olumsuzlukla sonuçlanmıstır. Çok partili yasama 1950 yılı genel seçimleriyle gerçek anlamda geçildigini söylemek mümkündür. Çünkü demokratik bir seçimin temel unsurlarından olan birden fazla partinin seçimlere katılmıs olması, seçimlerin yargı denetimi ve güvencesi altında yapılması, seçimlerde gizli oy-açık tasnif ilkesinin uygulanması gibi tüm konular 1950 genel seçimlerinde gerçeklesmistir. En önemlisi seçim sonrası demokratik bir olgunlukla iktidar el degistirmistir. Türkiye’de, 18 Aralık 1930 tarihinde Serbest Cumhuriyet Fırkası’nın kendisini kapatmasından uzun bir zaman sonra Cumhuriyet Halk Partisi dısında partilerin tekrar kurulabilmesi 1945 yılında 
mümkün olmus ve bu süreç Terakkiperver ve Serbest Fırka olaylarında oldugu gibi kesintiye ugramamıstır. Bu nedenle 1945-1950 yılları arasında kalan dönemi çok partili siyasal yasama geçis süreci olarak adlandırmak daha dogru olacaktır. Hazırladıgımız tez Türkiye’de çok partili siyasi yasamın bu tarihsel arka planına bakmaya yöneliktir. Çok partili yasama geçis sürecinde Aydın ili önemli bir isleve sahip olmustur. Demokrat Parti’nin kurucularından ve en önemli isimlerinden olan Adnan Menderes Aydınlıdır. Adnan Menderes, Serbest Cumhuriyet Fırkası’nın Aydın’da teskilatlanmasından itibaren aktif olarak politika yapmıs ve 1946 yılına gelinceye dek CHP Aydın milletvekili olarak TBMM’de bulunmustur. Bu alt yapıyı degerlendirmek isteyen DP kurucuları Aydın ilini 1946–1950 arasında Demokrat Parti hareketinin üssü haline getirmeye çabalamıslardır. çinde bulundugu sosyal ve ekonomik doku nedeniyle Aydın ili Demokrat Parti’nin çabalarına olumlu cevap vermeye baslayınca iktidar partisi CHP buna karsılık tedbirler almıs ve yeni politikalar gelistirmistir. Bu nedenle Aydın genelinde CHP ile DP arasında çok ciddi bir iktidar mücadelesi ortaya çıkmıstır. Bu süreçte CHP’nin teskilatlarında büyük bir degisim yasanmıstır. 
Aydın ilinin çok partili yasama geçis sürecindeki fonksiyonu nedeniyle 1946– 
1950 yılları arası Aydın’da siyasi yasamı arastırma konusu olarak seçtik. Literatür taramamız sırasında daha önce bu konuyla ilgili yapılmıs herhangi bir çalısmaya rastlayamadık. Bu açıdan çalısmamızın bu alanla ilgili önemli bir boslugu dolduracagı düsüncesindeyiz. Arastırmamızda söz konusu dönem çerçevesinde Aydın’da siyasal yasamı tüm boyutlarıyla ele aldık. Kurumlar arası iliskiler, parti teskilatları, devlet-halk iliskisi ve bunların tasra boyutu inceleme baslıklarımızın birkaçıdır. Çok partili yasama geçis sürecinde Aydın ilindeki CHP ve DP arasındaki iliskiler arastırmamızın omurgasını meydana getirmistir. 

Arastırmamızın temel kaynaklarını dönemin basını olusturmustur. 1946–1950 
yılları arasındaki Aydın’da meydana gelen siyasi gelismeleri zmir basını çok ayrıntılı bir sekilde vermistir. Ancak 1946–1950 arasında çıkan tüm gazeteler, belli bir siyasi görüse ya da partiye taraf olmustur. Bu nedenle farklı yelpazedeki gazeteler arastırma faaliyetlerimiz sürerken taranmıstır. Özellikle Anadolu ve Demokrat zmir gazetelerinin 1946–1950 yılları arasında yayımlanan bütün nüshaları dikkatlice incelenmistir. Bu dönemde Aydın’da çıkan Aydın, Ses ve Balova gazetelerinin devamlılıgı olmadıgı ve 1946-1950 yılları koleksiyonlarına çesitli nedenlerden dolayı ulasamadıgımız için bunlar tarafımızdan, istenilen amaçlar dogrultusunda verimli bir sekilde kullanılamamıstır. stanbul basınından birkaç gazetenin taranmasıyla konumuz desteklenmeye çalısılmıstır. Yine çok partili yasama geçis sorunsalıyla ilgili hazırlanmıs doktora ve yüksek lisans tezleri Yüksek Ögrenim Kurulu’ndan istenip incelenmistir. 

Söz konusu döneme sahit olmus ve döneme dair anılarını bizimle paylasma nezaketi gösteren kimi Aydınlıların verdikleri bilgiler çalısmamızda degerlendirilmistir. Kimi Aydınlılar ise konunun siyasi olması nedeniyle bizimle bilgilerini paylasmaktan çekinmistir. Çesitli aksiliklerden dolayı da bilgisine basvurmayı düsündügümüz Adnan Menderes, Etem Menderes, Raif Aydogdu gibi daha pek çok önemli ismin akrabalarıyla iletisim kurulamamıs yâda görüsme zemini ve zamanı bulunamamıstır. TBMM ve Basbakanlık Cumhuriyet Arsivi’nden edinilen belgeler de çalısmamızda degerlendirilmistir. Ancak, ülkemizin parti mezarlıgı haline gelmesinden ve siyasi partilerin arsivlerinin korunamamasından dolayı belge ve bilgi bulmakta çalısmamız sırasında zorlandıgımızı söyleyebiliriz. Aydın l Seçim Kurulu ve Adliyesi’ne dönemle ilgili arastırma yapmaya gittigimizde bu dönemle ilgili hiçbir evrakın korunmadıgına sahit olduk. Tüm çabalarımıza karsın Aydın ilinde bulunan resmi kurumlardaki belge ve 
bulgu tarama faaliyetlerimiz sonuçsuz kalmıstır. 

Demokrasi sorunsalının sık sık tartısıldıgı ülkemizde demokratiklesmenin 
temellerinin ortaya çıkartılması ve Türk halkının demokratiklesme asama ve çabalarının mutlaka yerel ölçekte ele alınması zorunludur. Tezimiz çok partili yasama geçerken Aydın ilindeki siyasi parti örgütlenmelerini ve politikalarını ortaya koymak, Aydın kent tarihi arastırmalarına ve demokratiklesme sorunsalının çözümüne katkıda bulunmak, kentin yakın geçmisine demokratiklesme çerçevesinde ısık tutmak amacındadır. 

2 Cİ BÖLÜM İLE DEVAM EDECEKTİR.,

***

9 Ocak 2019 Çarşamba

Batı Trakya Türkleri, ve Yunanista nın tutumu.,

Batı Trakya Türkleri, ve Yunanista nın tutumu.,


29 Ocak 1988’de Batı Trakya Türklerini sokağa döken uygulamanın sürmesi nedeniyle tam 26 yıldır protesto sürmektedir.
Yunanistan'ın "bıçak sırtında" bir yaşama ancak izin verdiği Batı Trakya Türkleri, bugün hala eğitimden ifade özgürlüğüne, vakıflarını yönetebilmekten dini özgürlüklere dek pek çok alanda ciddi baskı altındadır. Son 10 senede yaşanan gelişmeler ve özellikle insan hakları izleme gruplarının eleştirel raporlarının yarattığı baskı ile artık vatandaş olmaktan kaynaklanan haklarını büyük oranda kullanabilen Batı Trakya Türklerinin uluslararası anlaşmalarla tesis edilen azınlık haklarını kullanamadıkları da bir gerçektir. Aşılmış görünen sorunlarda ise geriye dönük telafi sistemi işletilmemektedir. Örneğin 60 bin Batı Trakya Türkünün,"Helen kökenli" olmama gerekçesiyle Yunanistan vatandaşlığından çıkarılmasına sebep olan Yunanistan Vatandaşlık Kanunu'nun 19. maddesi artık yürürlükte değil ancak birkaç istisna dışında mağdurlara vatandaşlık hakkı iade edilmemiştir. Batı Trakya Türkleri açısından en büyük sıkıntı, tüm diğer baskıların etkisini de çoğaltmakta olan "kimlik reddi" sorunudur. İsminde "Türk" ibaresi geçen derneklerin "Batı Trakya'da Türk yoktur" gerekçesi ile mahkeme kararlarıyla kapatılması da Batı Trakya Türklerini organize şekilde harekete geçiren en önemli olay olmuştur. 29 Ocak'ı Batı Trakya Türkü için "Milli Direniş Günü" yapan da yine Türk kimliğinin reddi anlamına gelen "Batı Trakya Türk Öğretmenler Birliği" ve "Gümülcine (Komotini) Türk Gençler Birliği"nin kapatılmasıdır.



Batı Trakya Türkleri, her yıl Türk kimliğine dönük saldırılara karşı direnişe geçtikleri günü "29 Ocak Toplumsal Dayanışma ve Direniş Günü" ya da daha çok "29 Ocak Milli Direniş Günü" adlandırmasıyla Gümülcine, İskeçe, Türkiye ve yaşadıkları diğer ülkelerde düzenledikleri etkinliklerle anmaktadır. Anılan 29 Ocak 1988'de mahkemenin kapatma kararını protesto etmek ve Türklüğünü deklare etmek isteyen 20 bin Türkün tüm baskı ve engellemelere rağmen bir araya gelerek "Türküz" diye bağırmasıdır. Anılan aynı zamanda 29 Ocak 1990'da örgütlü Yunan fanatiklerinin saldırılarına rağmen yeniden bir araya gelebilmeleridir. 29 Ocak, Batı Trakya Türkleri için toprakları üzerinde yaşadıkları asimilasyona, vatandaşlık haklarının sınırlandırılmasına, azınlık haklarını alamamalarına, kimliksizleştirilmelerine karşı gösterdikleri iradenin yıldönümüdür. 29 Ocak 1988'de Batı Trakya Türklerini sokağa döken uygulamanın maalesef bugün de devam etmesi, her bir anma programına yeni bir protesto niteliği kazandırmaktadır; tam 24 yıldır protesto sürmektedir. Dolayısıyla Batı Trakya Türkü'nün "kimliksizleştirerek Yunanlaştırma" girişimlerine direnişi devam etmekte; 29 Ocak'lar birer bütünleşme gününe dönmektedir.



29 Ocak Direnişini Doğuran Gelişmeler

Yunanistan Yargıtay'ı, "Batı Trakya'da Türk yoktur" iddiası ve gerekçesiyle 4 Kasım 1987'de "Batı Trakya Türk Öğretmenler Birliği" ve "Gümülcine (Komotini) Türk Gençler Birliği"nin kapatılması kararını onadı.[1] Türklerse Yargıtay'ın kararını ancak 5 Ocak 1988'de öğrenebildiler. Derneklerin kapatılması ve Türk kimliklerinin inkar edilmesi kadar böylesi bir karardan haberdar edilmelerinin bu denli uzun bir süre alması zaten baskılardan bunalmış olan Batı Trakya Türklerinin tepkilerini arttırdı. 30 Ocak 1988'de Davos'ta gerçekleşecek Özal-Papandreu buluşmasına giden süreçte alınan karara Türkiye görüşmenin aksamaması için tepki gösterememesi, hatta merkezi İstanbul'da bulunan Batı Trakya Türkleri Dayanışma Derneği'nin 24 Ocak günü İstanbul-Taksim'de düzenlemek istediği "Yunanistan'ı Protesto Mitingi"ne izin verilmemesi, Yunanistan'daki Türklerde yalnız bırakıldıkları hissini doğurdu ve tepkinin boyutunu da arttırdı. Azınlık Yüksek Kurulu 25 Ocak'ta toplanarak mücadele kararı aldı. Karara göre "Olayı protesto etmek için bir yürüyüş yapılacak", "azınlık okulları bir gün süreyle kapatılacak" ve "yetkili tüm devlet mercilerine bu karar telgrafla bildirilecekti".[2] Yürüyüş, 29 Ocak 1988 günü, Cuma namazından sonra Gümülcine Eski Camii'nden Vilayet Konağı'na kadar yapılacaktı. Kararın amacını basın bildirisi izah etmektedir:[3]

"... Her türlü karar alma yetkisine sahip bu komite 26 Ocak 1988 Salı günü kendi aralarında yaptığı toplantıda aşağıdaki kararları oybirliği ile almıştır:

1- Türklüğümüzü inkâr eden bu kararları, Lozan Antlaşması'na imza eden garantör devletlere bildirmek,

2- Uluslararası demokratik ve insan haklarıyla ilgili kuruluşlara Türk'lüğümüzü yok etmek isteyen idârecilerimizi şikâyet etmek...

3- İslâm ülkeleri temsilcilerine ve kuruluşlarına bugün milliyetimiz yarın dinimize kasteden bu şoven zihniyeti ve kararı duyurmak...

4- 29 Ocak Cuma günü Cuma namazından sonra Gümülcine Eski Camii'nden tüm Batı Trakya Türk'ünün katılacağı bir yürüyüş düzenlemek...
İşbu duyurumuzun Türkülüğümüz adına tüm azınlık basınında yayınlanması ricası ile...

Batı Trakya Türk Azınlığı Yüksek Kurulu Adına Komite Başkanı Mehmet Emin Aga"

Yunanistan yürüyüşe izin vermedi. Gümülcine radyosunun Yunanca ve Türkçe anonsları yoluyla Türklerin herhangi bir şekilde bir araya gelmesinin yasaklandığı duyuruldu. Yasağa ve yollara kurulan polis barikatlarına rağmen Yasak Bölge dahil olmak üzere Batı Trakya'nın her tarafından binlerce azınlık mensubu, Gümülcine'ye gelmeye başladı. Kavala'dan polis gücü takviyesi yapıldı, Eski Cami ve Yeni Cami ibadete kapatıldı. Bu arada Gümülcine'ye girebilen ve barikatlar nedeniyle şehrin girişlerinde kalan azınlık mensubunun toplam sayısı 20 bine ulaştı. Göstericilerin dağılması istendi. Bağımsız milletvekili Ahmet Faikoğlu'nun konuşmasının ardından topluluk dağılmaya başladı. Ancak çatışma ve haksız tutuklamaların haberinin gelmesi ile dağılma, yürüyüşe dönüştü. Yürüyüş de polis şiddetine ve dövülmeye...

29 Ocak 1988 Direnişini Perçinleyen 29 Ocak 1990 Saldırıları
29 Ocak gününün Milli Direniş Günü halini almasında, iki yıl sonrasında maruz kalınan saldırıların daha büyük önemi vardır:

Yunanistan'da, Batı Trakya Türklerine dönük baskı ve yıldırma politikaları her alanda sürüyordu. Azınlık Yüksek Kurulu, 29 Ocak 1990'da, yıldönümü olması nedeniyle iki yıl önce yaşanan üzücü olayları, Eski Cami'de düzenlenecek mevlitle anma kararı aldı. 28 Ocak günü azınlığın ileri gelenleri, üst düzey yetkililerle mevlit programı için temas kurmaya çalışırken, Yunanistan'daki yerel radyolar bir Türk'ün tedavi gördüğü hastanede bir Yunan'a saldırdığı haberini verdi. Solakidis isimli Yunan'ın, bir Müslüman'ın saldırısına uğraması haberiyle birlikte Yunanlılar 29 Ocak mevlidini engellemeye çağrılıyorlardı. Gümülcine-Maronia Kilisesi Metropoliti Damaskinos'un da aynı çağrıda bulunduğu kulaktan kulağa yayılmaktaydı vebu çağrı Yunan fanatikler üzerinde etkili olmuştu. Yerel basın, 29 Ocak sabahı Solakidis'in öldüğü haberini yaptı. Gerçekte Solakidis ölmemişti ama Yunanların saldırganlaşmasında bu haber "iyi" iş yapmıştı. 8-10 kişilik gruplar halinde toplanan Yunanlar, önce Türklerin kahvehanesine ardından Türklere ait dükkanlara taş ve sopalara saldırdılar. Helsinki Watch, olaya ilişkin raporunda, hiçbir Yunan dükkanının saldırıya uğramadığını kayıt altına almıştır. Ayrıca ABD Dışişleri Bakanlığı'nın yayınladığı 1990 İnsan Hakları Raporu'nda da saldırılara polisin hiçbir şekilde müdahale etmediği ifade edilmiştir.[4] Eski Cami'de hazır bulunan cemaat, saldırı haberini alınca Türklerin sığındığı Gümülcine Türk Gençler Birliği binasına gitmek isterler ama caminin çevresini tutan polis onların geçişine izin vermez. Her nasılsa polisin varlığı saldırganları durdurmamıştır. Gümülcine Müftüsü Mehmet Emin Aga ve bağımsız milletvekili Ahmet Faikoğlu ile birlikte civardaki Türkler taş, sopa, bıçak ve demir çubuklarla yaralanmıştır. Helsinki Watch Raporu, saldırganların 1000 kişi kadar olduğunu, 400 kadar azınlık işyerine verilen maddi zararın yarım milyon dolar olduğunu ifade etmektedir.[5]



6-7 Eylül Olayları ve 29 Ocak Olayları,

Baskın Oran, 29 Ocak 1990 olayının, "6-7 Eylül 1955'le bir çok bakımdan benzerlikler gösteren bir kitlesel saldırı olayı" olduğu belirlemesini yapar. Solakidis isimli bir Yunan'ın bir "Müslüman" tarafından öldürüldüğü haberi ile 6-7 Eylül'deki Atatürk'ün Selanik'teki evinin bombalanması haberi arasında bir paralellik görülmektedir. Oran'a göre "güvenlik güçlerinin olaylara seyirci kalması, hatta saldırganlara yer yer yol göstermesi ve Yunanlı esnafın dükkanlarına küçük Yunan bayraklarının yapıştırılması" da olayların bir diğer benzer noktalarıdır. Olayın 26-27 Ocak tarihlerinde Gümülcine'yi ziyaret eden dönemin Dışişleri Bakanı Samaras ile Metropolit Damaskinos arasında yapılan bir toplantıda tertiplenmiş olduğu iddialarını da yabana atmamak gerekir.

Türkiye'deki gayri Müslim azınlık, Bulgar Kiliseleri ve Rum Patrikhanesi hakkında araştırmaları olan ve kendisi de Bulgar cemaati mensubu olan Bojidar Çipof da, iki olayı karşılaştırırken, birkaç noktaya dikkat çekmektedir:[6]
6-7 Eylül sonrasında Türkiye'de fazla baskı olmadı. En fazla yapılan: "Vatandaş Türkçe Konuş" sloganıydı. Ancak 29 Ocak olaylarını, etkisini bugüne dek hiç azaltmayan bir asimilasyon süreci takip etti. Batı Trakya'da bir zaman diliminde yağmalanan ve yakılan dükkanların toplamı, 6-7 Eylül'de burada yağmalanan dükkan sayısından fazladır. Üstelik Türkiye'de yağmalanan yerler arasında Türklere ait dükkanlar da vardı ve Türkiye hem zararları tazmin etti hem de sorumluları yargılayarak cezalandırdı. "6-7 Eylül sonrasında korkarak kaçanların çoğu Yunanistan vatandaşıydı. Onların akrabaları, damatları, kızları da arkalarından gittiler ama kovulan ya da terk etmek zorunda bırakılan tek bir azınlık mensubu olmadı. Gidenler ikamet tezkeresi ile burada kalan yabancılardı, bu ülkenin vatandaşı değillerdi"

Değerlendirme

29 Ocak 1988 gününü bir direnişe çeviren olaylar zincirinde dönemin Türkiye Başbakanı Turgut Özal ile Yunanistan Başbakanı Andreas Papandreu'nun meşhur Davos buluşmasının da etkisi vardı. Turgut Özal'ın Türkiye-Yunanistan arasındaki sorunları çözebilecek diyolog sürecini başlatma istekliliğinin, Yunan Mahkemesi'nin "Türk yoktur" kararına sessiz kalınmasına sebep olduğu ifade edilmektedir. Nitekim olayların ertesi günü Davos buluşması gerçekleşmiştir. Papandreu, görüşme sonrasında yaptığı basın açıklamasında, Özal'ın azınlıklar konusundaki tutumuyla kendisinde hayretler uyandırdığını belirterek "Özal'ın bu denli içten ve açık görüşlü olduğunu buraya gelmeden önce bilmiyordum" yönünde konuşmuştur. Batı Trakya'daki olaylarla ilgili soruyu yanıtlarken "Kendisi gibi Özal'ın da Batı Trakya'daki son olayların provokasyon olduğu görüşünde mutabakata vardıklarını" söylediği basında yer almıştır.[7]
29 Ocak 1988 olaylarının Davos buluşması ve dolayısıyla Türkiye-Yunanistan ilişkilerinin iyileştirilmesine dönük yeni bir girişimle bağlantısı, iki önemli sonuç çıkarılmasını mümkün kılmaktadır. Birincisi, Türkiye-Yunanistan ilişkilerinin iyileştirilmesi dönemlerinde Türkiye, Yunanistan'daki Türklerin haklarını arama ve kollamada sessizliğe bürünmeyi tercih edebiliyor. Herhalde literatür bunu, reel politika olarak adlandırmaktadır. Nitekim bu tarihten sonra da benzeri örnekleri dönem dönem; hatta sık sık görülmüştür. Ancak bu politikanın Yunanistan'da bir karşılığının olmadığını da belirtmek gerekir. Zira yaşananın iyileşmenin reel değil zahiri olduğu her seferinde Yunanistan'ın Heybeliada Ruhban Okulu, Patrikhane'ye verilen Ekümeniklik desteği, Kıbrıs ya da Ege sorunları ve hatta bazen de PKK'ya açılan kamplar ve verilen destekle anlaşılmıştır. Her bir gerçeğe dönüşün yeni bir ilişkileri geliştirme adımı doğurması, kuşkusuz ki olumludur ancak ihmal edilenlere değip değmediği kuşkuludur. Batı Trakya'daki direniş ile Türkiye-Yunanistan ilişkilerinin iyileştirilmesi girişiminin bağlantısının ikinci önemli sonucu da "gerçek mi zahiri mi olduğu önemli olmaksızın" "Anavatan" tarafından yalnız bırakılma duygusunun Batı Trakya Türklerini kendi hakkını kendi gücüyle aramaya itmesidir.

29 Ocak'ların bir diğer önemi de direnişin doğuşuna kapatılmasıyla zemin hazırlayan İskeçe Türk Birliği'nin 27 yıllık hukuk savaşını kazanarak AİHM önünde davasının haklılığını ispatlamasına rağmen hala kapalı tutulmasıdır. Batı Trakya Türk Öğretmenler Birliği, Gümülcine Türk Gençler Birliği, İskeçe Türk Birliği gibi dernekler, "Türk" ibaresinin "azınlık yaratma amaçlı kullanıldığı" gerekçesiyle kapatılmıştır. Yine, adında "Türk" ibaresi yer aldığı için Rodop İli Türk Kadınlar Kültür Derneği'nin kuruluşuna da izin verilmemiştir. AİHM, İskeçe Türk Birliği davası için 27 Mart 2008'de açıkladığı kararında derneğin yarım asırdır faaliyet gösterdiğine ve Yunan Mahkemeleri'nin bu derneğin faaliyetleriyle ilgili kamu düzenini bozan herhangi bir olayı tespit etmediğine dikkat çekmiştir.[8] Yunanistan'da kendisini çağdaş, modern, demokratik, Avrupa değerlerine sahip sayan bir ülke için utan verici olması gereken oldukça ilginç bir karar da çıkmıştır. Evros (Meriç) Azınlık Gençler Derneği'nin tanınma talebinin red edilmesi üzerine 2003'ten itibaren Yargıtay'da görülen temyiz davasında[9] Yargıtay, "Trakya'da dinleri Müslüman olan Yunan vatandaşlarının bulunduğu" şeklindeki resmi devlet söylemini tekrar ettikten sonra "Azınlık Gençleri" adının belirli ve kuşkuya yer vermeyecek şekilde ifade edilmediğini belirterek dini azınlığı mı yoksa etnik azınlığı mı temsil ettiğine dair ortaya çıkan karışıklığı kamu düzenine aykırı ve bu nedenle de yasa dışı bularak temyiz talebini reddetmiştir.[10] Yargıtay, tescil talebini reddederken aynı zamanda salt "azınlık" teriminin dahi bir derneğin adında yer almasının da "suçları gizleyebileceği" yönünde azınlıklar aleyhine bir içtihat yaratmıştır. Dolayısıyla 29 Ocak'ı Milli Direniş Günü olarak yaratan koşullar, bugün de aynen devam etmektedir.
Batı Trakyalı Türklerinin, 29 Ocak'ı Türk milletinin birliğini güçlendirmesi niteliğiyle anmakta olduklarının da vurgulanması gerekir. 29 Ocak 1988 ve 29 Ocak 1990'da düzenlenen gösteriler nedeniyle Türklerin Yunan fanatiklerin saldırısına uğraması ve Yunan devletinin bu saldırılardaki açık rolü ya da suçluların cezalandırılması ve zararların tazmini ise gündeme gelmemektedir. Bu iki önemli günde zulme uğrayanların tanıklıkları sayesinde yaşananların detaylarına ilişkin bir literatürün geçen 24 yıl boyunca oluşturulamaması da önemli bir eksikliktir. Ancak 29 Ocak'ın sadece Milli Direniş'in başarılması yönüyle anılması da Batı Trakya'nın protestosunun barışçıl niteliğini hala koruduğunu ve düzelmeye dönük umudun ya da beklentinin canlı olduğunu da göstermektedir.

Son Söz

Bugün Batı Trakya Türkleri 29 Ocak'ı devam eden bir direniş günü olarak anıyorlar. 29 Ocak'ın önemi ve 29 Ocak 1988/1990'da yaşananlar, Türkiye kamuoyunda "bile" 6-7 Eylül olayları kadar bilinmiyorsa, sebebi … cümle şunlardan biriyle ya da belki her biriyle devam edebilir:

* Yunanistan'ın, Türkiye'nin yetiştirdiği kadar "aydın" yetiştirememesidir.
* Zaferlere odaklanmış olan Türklerin, acılara odaklı tarih anlayışını tercih etmemesidir.
* Yunanistan'ın tarihiyle yüzleşmesi meselesini ne Yunanistan'da ne Türkiye'de kimse sorun olarak görmemektedir.
* Batı Trakya Türklerinin kendileri adına lobi faaliyeti yapacak dostlarının bulunmayışıdır./Yunanistan'ı lobiler üzerinden yıpratma niyetinde olan güçler ve lobilerle meşrulaştırılmak istenen siyasi bir proje bulunmamaktadır.
* İrredentist bir ülke olmakla suçlanmaktan çekinen Türkiye'nin bu nedenle acıları görmezden gelmesi ve soydaşları adına hak arayışını da zamana bırakmasıdır.
* 6-7 Eylül ile ilgili sayısız sinema filmi çekilirken 29 Ocak'larda Yunanistan'da yaşananlar hakkında sayılı bir iki kısa belgeselden fazlasının yapılmamış olmasıdır.
* 29 Ocak Direniş Günü'nün haberlere dahi konu olamıyor oluşudur.
* Bugün hala daha Batı Trakya'daki Türk azınlığa yönelik temel insan hakları ihlallerinin sürmesi de doğaldır.

[1] 29 Ocak 1988 ve 29 Ocak 1990'da gerçekleşen olayları ayrıntılı olarak ele alan bir eser için bkz. Baskın Oran, Türk-Yunan İlişkilerinde Batı Trakya Sorunu, Bilgi Yayınevi, 1986

[2] Milliyet, 24 Ocak 1988 akt. Baskın Oran, a.g.e, s.189

[3] Trakya'nın Sesi, 28 Ocak 1988

[4] Human Rights Watch, Human Rights Watch World Report 1997 - Greece, 1 January 1997, şu adresten ulaşılabilir: http://www.unhcr.org/refworld/docid/3ae6a8aa10.html (erişim: 31 Ocak 2012); ABD'nin 1990 tarihli Yunanistan Raporu'nun çevirisi için bkz. Ahmet T. Yılmaz, Bülten (Türk Demokrasi Vakfı Yay.), Nisan 1991, S.9.

[5] Human Rights Watch, Human Rights Watch World Report 1997 - Greece, 1 January 1997, şu adresten ulaşılabilir: http://www.unhcr.org/refworld/docid/3ae6a8aa10.html (erişim: 31 Ocak 2012)

[6] Bulgar Kiliseleri Vakfı eski Yönetim Kurulu Üyesi olan Bojidar Çipof'la 29 Ocak 2010'da yapılan mülakattan. 6-7 Eylül olayları ile ilgili farklı bir yazısı için de bkz. Bojidar Çipof, "Hala mı Şu 6-7 Eylül 1955?", www.bojidar.wordpress.com, 8 Eylül 2009

[7] Cumhuriyet, 1 Şubat 1988 (Stelyo Berberakis)

[8] Rodop İli Türk Kadınlar Kültür Derneği de AİHM'nin 27 Mart 2008 tarihli kararıyla haklı bulumuştur.

[9] Talep sırasıyla Dedeağaç Asliye Hukuk Mahkemesi'nin 58/1996 sayılı kararıyla ardından Trakya Temyiz Mahkemesi tarafından 423/1998 sayılı kararla ve nihayet Yargıtay'ın mahkeme kararını onayan 58/2006 sayılı kararıyla reddedildi.

[10] Stamatis Sakellion, Yunanistan, Avgi gazetesi, 5 Kasim 2006, çev. Erol Bekir

https://21yyte.org/tr/merkezler/bolgesel-arastirma-merkezleri/balkanlar-ve-kibris-arastirmalari-merkezi/29-ocak-milli-direnis-gunu

***

6-7 Eylül 1955 i Basın Nasıl Gördü,

6-7 Eylül 1955'i Basın Nasıl Gördü,



6-7 Eylül 1955'i Basın Nasıl Gördü?
6-7 Eylül 1955'te başta Rumlar olmak üzere azınlıklara yönelik saldırılar İstanbul Ekspres'in ikinci baskısından sonra başladı. bianet olarak dönemin gazetelerini ve olayları aktarış biçimlerini derledik.


Elif Akgül
ARŞİVDEN
İstanbul - BİA Haber Merkezi
06 Eylül 2013, Cuma 00:28

6 Eylül 1955'te saat 13.00'te radyo Selanik'te bir bomba patladığı haberini geçti. İstanbul Ekspres ise akşam baskısına "Atamızın evi bomba ile hasara uğradı" manşeti ile çıktı.


Ardından saat 19.00'da Pangaltı'da sahibi Rum olan Haylayf Pastanesi'ne başlayan 6-7 Eylül olaylarında 4 bin 214 ev, 1.004 işyeri, 73 kilise, bir sinagog, iki manastır, 26 okul ile aralarında fabrika, otel, bar gibi yerlerin bulunduğu 5 bin 317 mekân saldırıya uğradı.

Öldürülenlerin, yaralananların ve tecavüze uğrayanların sayısı ise muamma. Resmi rakamlara göre üç kişi öldü, 30 kişi yaralandı ve 60 kadın tecavüze uğradı. Resmi olmayan rakamlarsa bunlardan kat be kat fazla.

7 Eylül sabahı gazete manşetlerindeyse şunlar vardı:


Yeni Sabah: Halkı Galeyana Getirdi

Yeni Sabah gazetesi manşetten "Selanik'te Atatürk'ün evine atılan bomba halkı galeyana getirdi" diye yazdı.
Gazete yer alan haberin spotu şöyleydi:
"Taksim'de heyecanlı bir miting yapıldı. Bir kısım kiliselerde yangın çıktı. Rum mağazaları tahrip olundu."
Haber için kullanılmış olan fotoğraflar ellerinde Türkiye bayrağı ve Kıbrıs Türk'tür yazısı bulunan kalabalıktı.


Zafer: İstanbul ve İzmir'de Örfi İdare

Zafer gazetesi manşette "Selanik'teki tecavüz hadisesi yüzünden" olduğunun altını çizerek İstanbul ve İzmir'de dün çok müessif kargaşalıklar oldu" yazdı. Zafer hemen haberin hemen yanında "Selanik'te Menfur bir tethiş hadisesi" başlığıyla bombalama olayına yer verdi:

"Atatürkün doğduğu evin yanındaki bahçede gece yarısı patlayan bir bomba evin pencerelerini ve konsoloshane camlarını hasara uğrattı."

Gazete olaylarla ilgili fotoğraf kullanmazken Selanik'teki evin fotoğrafını kullandı.

Bu arada Milliyet gazetesi'nin 7 Eylül 1955 baskısının 7. sayfa 1. sütununda gazeteci Fehri Ersin "İlk tekme" başlığıyla olayları şöyle aktarıyordu:

"Taksim meydanı mahşeri bir manzara arz ediyor. Şehir Kulübünün karşısında bir Rum manavının önüne biriken topluluk 'Bayrak, bayrak as' diye ihtar ediyor. Dükkana bayrak asılmaması üzerine kepenklere ilk tekme iniyor. Bunu taş ve sopa darbeleri takip ediyor. Manav dükkanı beş dakika geçmeden bir harabeye dönüyor. Bunu Ankara bakkaliyesinin tahribi takip ediyor.

"... 'Vili' bayrak asarak dükkanını kurtarmak istiyor. Fakat bu hileye inanan kim? Onu takiben İnci, Franguli, Baylan Pastanesi, 'Smart', 'Mtolo', 'Silvio', 'Osep', 'Daryo' ve nihayet 'Saray' sineması, Atlantik, Orman'ın içi dışına geçiriliyor, lokanta, birahane, bar, meyhane, kumaşçı, parfümeri velhasıl, ne rast gelirse, taş, moloz, kereste ve kürek darbeleri altında tarumar ediliyor.

"Kısaca İstiklal Caddesi'nin sağlı sollu bütün Rum dükkanlarının içi dışarıya çıkmış. ... Yerlerde buzdolaplarının, elektrik süpürgelerinin yanında pasta ve şekerlemeler. Silvio'nun, Osep'in kumaş, gömlek ve kravatlarının yanında, bir manav dükkanının artıklarını kucak kucağa, çamur ve pislik içinde ayaklar altında yüzerken görüyorsunuz."

Bunun yanında aynı sayfada İbrahim Örs olaylara dair şunları aktarır:

"Dünkü hadiseler sırasında, bazı küstah Rum vatandaşları aleyhimize tezahürat yapma cesaretini göstermişlerdir. Bu arada Nişantaşı'nda oturan bir Rum, güçlükle linç edilmekten kurtarılmıştır.
"... Diğer bir vak'a da Sıraselviler'de cereyan etmiştir. Bu semtte oturan bir Rum da 'Kıbrıs Türktür' diyerek nümayiş yaparak evinin önünden geçmekte olan kalabalığa karşı penceresini açarak: 'Kıbrıs Türk değil, komünisttir' diye bağırmıştır. Polis memurları bu küstahı evinden alıp döğmeye kalkışan halkın elinden kurtarmak için bir hayli yorulmuşlardır."


Ulus: İstanbul ve İzmir'de Örfi İdare

8 Eylül'de artık dönemin Rum gazeteleri yayınlarına ara vermek zorunda kalmışlardı. Mihail Vasiliadis bianet'e Apoyevmatini'nin nasıl Soveytler Birliği'nin konsolosluğu sayesinde zarar görmediğini anlatırken o kadar şanslı olmayan Embros, Tahidromos idarehaneleri dağıtılmış ve bu gazeteler bir süre yayın yapamamıştı.



"Sorumlular Komünistler"

Hürriyet 3 Eylül'de manşetten "2057 yağma ve tahripçinin" yakalandığını duyururken bir sonraki gün şu manşetle basılır:

"Nümayiş gecesi tahrikat yapan otuzdan fazla komünist yakalandı"

Yakalananıp tutuklanan bu 45 kişinin arasında Aziz Nesin, Kemal Tahir, Hasan İzzettin Dinamo, Dr. Müeyyet ve Can Boratav, Dr. Hulusi Dosdoğru, Dr. Nihat Sargın, Asım Bezirci, Faik Muzaffer Amaç, Aslan Kaynardağ, İlhan Berktay gibi isimler de vardır, askeri mahkemede yargılanıp beraat ederler.

Ancak olaylardan komünistleri sorumlu tutma çabası gazetelerin iç sayfalarında da sürmektedir:

Milliyet'in 9 Eylül 1955 baskısındaki "Doğrusu Bu" kutusu ise şöyledir:

"6-7 Eylül gecesi, üç vilayetimizde, bilhassa İstanbul'da yapılan nümayişler bir kızılca kıyamet almıştı. Evet 'kızıl'ca. Yüzlerini şanlı bayrağımızın rengiyle maskeleyen kızılların oyununa bir daha düşmeyelim. Aman ha!"

Hürriyet Gazetesi'nin 9 Eylül 1955 baskısının 5. sayfa 4. sütununda da "İzmir'de iki kızıl propagandacı yakayı ele verdi" başlıklı şu haber yer alır:

"Dün gece saat 23.00 sıralarında Fuarda alenen komünizm propagandası yapan iki kişi yakalanmıştır. Mehmet Yılmaz ve Nafiz Çepkez isimlerindeki bu kızıl uşakları Fuar dahilinde ve şehir içinde ayrı ayrı dolaşırlarken 'yaşasın komünistler' diye bağırmışlardır.

"... Mehmet ile Nafiz'in 6 Eylül gecesi yapılan nümayişlerle alakadar olup olmadıkları ayrıca tahkik edilmektedir."

O dönemde Akşam Gazetesi yazı işleri müdürü olan Hıfzı Topuz Milliyet'e verdiği röportajda şunları söyler:

"Sabah erkenden askerler olaya müdahele etti. Ben de erkenden gazeteye gidip dün gece yaşanılanları haberleştirecektim. Tam o sırada valilikten gelen bir telefonla tüm gazeteler toplantıya çağırıldı. Akşam gazetesi yazı işleri müdürü olarak da toplantıya ben gittim. Adnan Menderes ve Celal Bayar'ın da katıldığı toplantıda Bayar acıklı bir sesle 'Türkiye'nin kaderiyle oynayacak bir sabatojla karşı karşıyayız. Bu olayı komünistlerin yaptığını biliyoruz, hepsini tutuklayacağız' dedi. Şoke olmuştum. Ben oradan çıkar çıkmaz da haber geldi zaten. Ne kadar komünist, solcu varsa tutuklanmaya başlamıştı."

6-7 Eylül olaylarının ardından Sıkıyönetimin ilan edilmesi ise yine önce basını vurur. Gazeteler köşe yazıları sebebiyle kapanır, yazılar sansürlenir. (EA)

* Milliyet'e ait içeriğe gazetenin internet arşivinden ulaşabilirsiniz.

https://m.bianet.org/bianet/medya/149698-6-7-eylul-1955-i-basin-nasil-gordu

**

6-7 Eylül Olaylarının 58. yılında olaylarda basının rolünü ve sonrasında nasıl etkilendiğini Apoyevmatini Gazetesi'nin sahibi Mihail Vasiliadis ve o dönemde Dünya Gazetesi'nin Ankara temsilcisi Cumhuriyet Halk Partisi İstanbul milletvekili Oktay Ekşi ile konuştuk.

Vasiliadis olayların bir anda patlak vermediğini, uzun yıllar boyunca süre gelen çeşitli politikaların son zinciri olduğunu anlatıyor. Bu süreçte azınlıklara karşı basının bir manipülasyon aracı olarak kullanıldığını söyleyen Vasiliadis Teşkilat-ı Mahsusa'nın da azınlık gazetelerini yakından takip ettiğini aktarıyor.

Ekşi ise 6- 7 Eylül öncesinde, böylesi bir saldırının medyanın ön göremediğini, olayların ardından sıkıyönetim ilan edilmesiyle gazetelerin daha da fazla baskı gördüğünü söylüyor.

Vasiliadis: Ekspres'in manşeti tertibin son halkasıydı 

" 6 – 7 Eylül olayları tamamen medyanın ürettiği nefret söylemiyle gerçekleşti. Bu uzun zamandan beri hazırlanan bir organizasyonun son halkasıydı."

Vasiliadis 6-7 Eylül olaylarının başlangıcında İstanbul Ekspres'in Mustafa Kemal'in Selanik'teki evinin bombalandığına ilişkin haberin sadece uzun süren bir organizasyonun düğmesine basılması olarak değerlendiriyor.

* 6-7 eylül'ü tek bir olay olarak ele alıp incelemek mümkün değil. Bu olaylar zincirinin bir parçasıdır. Uluslararsı düzeyde İngiltere'nin rolünün yanı sıra ulusal düzeyde de ulus devlet kurma ve o devlete bir ulus yaratma çabasına ve asimile edilemeyecek unsurları eritme çabasına bakmak gerekli.

* 6 - 7 Eylül olayları bu eritme çabasının son halkasıydı. İkinci Dünya Savaşı zamanında 20-42 yaş arası azınlık erkeklerinin toplama kamplarına kapatılması, azınlıkların devlete bağlı çalışmasının engellenmesi ve Vatandaş Türkçe Konuş kampanyası süreci hazırlayan politikalardı.

* Cumhuriyetin kuruluş döneminden beri gazeteler birbirinin eşiydi ve devlet hizmetindeydi. Bu fabrikasyon haberciliğin dışında sadece sol ve komünist gazeteler vardı. Onlar da çıkarılan yasalarla engellendiler.

* Basın özelikle azınlıklara karşı tamamıyla birleşmiş durumdaydı. Bir gazete de çıkıp 'Bu azınlıklar da Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı, hakları sorumlulukları var' demiyordu.

Öncesinde 

* 6 – 7 Eylül olayları öncesinde Türkiye ve Yunanistan arasında İngiltere'nin de etkisiyle krize sebep olan Kıbrıs sorunuyla Rumlara yönelik nefret söylemi güçlendi. 

* O dönemde yerelde dağıtılan bir gazete iki sene içinde parladı. Bu gazetenin devamlı ele aldığı konu Kıbrıs meselesiydi. Türkiye'yi Kıbrıs meselesinde taraf yapma çabası içindeydi. Bu çabayı da halkı azınlıklara karşı kışkırtma suretiyle yapıyordu.

* Basın yoluyla nefret söylemini de kullanarak Rumlar ve azınlıklar aleyhinde halk kışkırtıldı. Peyami Safa mesela. 'Bize bağlı olduklarından emin olmadığımız Rumlara şunları şunları yapalım' diye yazdı. Yani ne demek? O Rum bize bağlı olabilir ama biz emin değilsek kurunun yanında yaş da yanacaktır. Bunu bir köşe yazısında yazdı. Ama bununla ilgili hiçbir şey yapılmadı.

Azınlık Gazeteleri 

* Azınlık gazeteleri sürekli takibat altında olduğundan dikkatli davranarak yayınlarını sürdürüyordu, bu dönemde diğer azınlık gazeteleri birçok kez kapatıldı.

* Gazetecilikte bazı şeyler yazılmadan da satır aralarında ifade edilebilir. Gazete bunu yapıyordu. Yıllar sonra elime o dönem Teşkilat-ı Mahsusa'nın azınlık gazeteleri ile ilgili hazırladığı bir rapor geçti. Rapor Jamanak'ı överken Ermenilerin bir diğer gazetesi olan Marmara hakkında 'Ermeni kültürünü empoze etmeye çalışıyor' diye yazmıştı. Apoyevmatini için de 'Dikkatli ama..' diyordu.

* Apoyevmatini 6 Eylül'ün ardından 15 gün süreyle kapandı. Polis İstiklal Caddesi'de sadece gazetenin bulunduğu Suriye Han'ının karşısındaki  Sovyetler Birliği Konsolosluğu önünde güvenlik aldı. Böylece saldırganların uğrayamadığı Apoyevmatini zarar görmedi, Apoyevmatini'yi Stalin kurtardı. 

Ekşi: Sıkıyönetim gazetelere talimat verdi

Ekşi basının o dönemde 6-7 Eylül olayları gibi hadiselerin gerçekleşeceğine dair bir beklentisinin ya da tahrikinin olmadığını, dünyada da nefret söylemi gibi bir kavramın olmadığını, Türkiye ile Yunanistan arasındaki gerilimde iki tarafta da sert sıfatların kullanıldığını söylüyor.

* Onlar bize barbar diyordu, biz de onlara palikarya*. O dönem de iki tarafta hakarete varacak derece kötü sıfatlar kullanabiliyordu.
* Basın 6 – 7 Eylül olaylarının ardından ilan edilen Sıkıyönetim ile daha fazla baskıya maruz kaldı. Sıkıyönetim Komutanlığı'na getirilen Nurettin Akmaz diye bir Paşa vardı. Olayların ardından bu Paşa İstanbul'daki gazetelerin sorumlularını, yazı işleri müdürlerini ve sahiplerini çağırarak bir toplantı yaptı. Bu toplantıda gazetecilere ipe sapa gelmez 10 maddelik 'talimat listesi' verdi.
10 maddelik talimat 
* Ben o dönem Ankara temsilcisi olduğum için arkadaşlar bu 'talimatları' bana da ilettiler. İlk madde : Haberler bundan sonra zeka ışığı altında yapılacak. İkinci maddeye göre de olayların komünistler tarafından çıkarıldığının anlaşılacağı haberler yapılacak.
* Sıkıyönetim ile keyfi sansür ve gazete kapatmaların arttı. Basını zaten hep Sıkıyönetim altında çalıştı. Bu bazen ilan edilmiş sıkıyönetimlerdi bazılarıysa yine sivil yönetimler. (EA)
* Palikarya: Rum kabadayısı

Elif Akgül.,
Gazeteci. Aralık 2012-Haziran 2018 dönemi bianet İfade Özgürlüğü editörü. Öncesinde IMC TV'de muhabirlik yaptı. İstanbul Bilgi Üniversitesi Sinema Televizyon Bölümü mezunu. 

https://m.bianet.org/bianet/toplum/149700-6-7-eylul-olaylarinda-basinin-rolu

***




6-7 EYLÜL OLAYLARI, 1955 BÖLÜM 7

6-7 EYLÜL OLAYLARI, 1955  BÖLÜM 7


Bir Trajediye İktidar ve Muhalefet Cephesinden Bakışlar: 


20 Gazeteci - yazar Orhan Karaveli’nin anılarında dikkat çekici bazı ifadeler yer almaktadır. Karaveli, Kıbrıs’ta olayların şiddetlendiği günlerde “Türk Mukavemet 
Teşkilatı”ndan iki gençle tanıştırıldığını ve kendisinin onlara “… Hep Rumların 
haberini geçmekten yoruldum. Sizler niye bir şeyler yapmıyorsunuz Milliyet’te 
haber olacak?... Örneğin bir “bomba” patlatın da gazetede manşet olsun diye üstelediğini ve üzerinden çok geçmeden bu gençlerin General Motors Otomobil acentasına bir bomba yerleştirdiklerinden bahsetmektedir, Karaveli her ne kadar kendisinin haber bombası olduğunda ısrar etse de ortamın hassas olduğu dönemde bunu masumane bir gazetecilik hırsı ile sınırlı görmek güçtür. Bu olay Selanik’teki bombalama hadisesindeki mantığı izah etme bakımından da bazı ipuçlarını sunmaktadır ( 2006: 80-81). 

21 Nathalie Stoyanof diğer kaynaklardan farklı olarak hem İstanbul Ekspres’in hem de Hürriyet’in ikinci baskı yaptığından söz eder (6-7 Eylül 1955 Olayları. Tanıklar – Hatıralar, 2010: 268). Bunun dışında İstanbul Ekspres’in sahibi ve yazı işleri müdürü o güne ilişkin şu bilgileri vermektedirler. 

İstanbul Ekspres Yazı İşleri Müdürü Gökşin Sipahioğlu: “… haberleri ya radyodan ya da Anadolu Ajansı’ndan alıyorduk. Atatürk’ün Selanik’te doğduğu evin hasara uğradığına ilişkin haber her iki kaynaktan da geldi. O dönemde akşam gazeteleri önemli olayları ikinci baskı ile duyururlardı. Ben de gazetenin sahibi Mithat Perin’e sormadan ikinci baskı yapmamıza karar verdim. Saat 14: 30 sularında aradığımız Atina elçiliğimizdeki bir ataşeden de olayı doğrulattık. Haberi sekiz sütunun üzerinden “Atatürk’ün evi bomba ile hasara uğradı” diye verdim. Hakkımda üretilen asılsız haberde güya “Atatürk’ün evi bombalandı” diye manşet attığım yazılıyor hala. Attığımız manşetin altında Yunan hükümetinin, “Bizim bu olaylarla hiçbir ilgimiz yok” resmi tebliğini de koymuştum. Normalde 8-9 bin arası baskı yapıyorduk ama bu olağanüstü durum karşısında tüm teknik şartları da zorlayarak, eski Tan matbaasının rotatiflerini 16.30 gibi döndürmeye başladık ve saat 20.00’ye kadar 20 bin gazete bastık. O saatte müvezzilere teslim edebildik. Bu olay da ne yazık ki çarpıtılmıştır 
günümüzde ve bizim 300 bin gazeteye basıp dağıttığımız yazılıyor hala. 
Bu rakamın yanına yaklaşabilecek bir baskıyı kimse yapamazdı o günlerde. Bugün bile o kadar kısa sürede bu rakama ulaşabilecek teknolojiye sahip değildir çoğu yer. Bu hesabın tutmadığını gören bazı kötü niyetliler de, “iki gün önceden basmaya başladılar gazetesini” palavrasını attılar. O dönemde gazetemizi basacağımız kâğıdı peşin para yatırarak alabiliyordunuz. Biz dediğim sayıda bastığımız gazetenin kâğıdının parasını güç bela denkleştirmiştik (6-7 Eylül 1955 Olayları. Tanıklar – Hatıralar, 2010: 282-283). Mithat Perin: “… Gökşin Sipahioğlu, bana telefon açtı. Böyle böyle bir haber var dedi. İkinci baskı yapalım dedi. Yapmayalım dedim. Hava da kötü, elde kalıyor dedim. Peki dedim. Biraz sonra bayii telefon açtı. Gazetelerin parasını peşin vereceğim dedi… Matbaaya girdiğimde 180 bin basılmıştı bile. Haberim yok. Kâğıt nereden buldunuz dedim. Bulduk dediler. Kâğıdımız çok kısıtlıydı. Anormal 
bir şey olduğunu anladım. Gittim prototipte kâğıdı kestim. Ne yapıyorsunuz dediler. Kâğıdı kestim ama kalıpları kesmek aklıma gelmedi. Bundan sonra basmayın dedim. Peki dediler. Ben oradan çıktıktan sonra yine bağlamışlar kâğıdı (6-7 Eylül 1955 Olayları. Tanıklar – Hatıralar, 2010: 316).

22 5 Eylül’de toplanan Kıbrıs Türktür Derneği Yönetim Kurulu’nda ortaya konan bilgilere göre, derneğin Türkiye’de kırk beş şubesi bulunuyordu. O günkü toplantıda alınan ilginç karar ise Kıbrıs Türktür sloganını bir marş haline getirilmesinin görüşülüp benimsenmiştir (Birgit, 2012: 194). 

23 Birgit, beyannamenin nasıl oluşturulduğunu şu sözlerle anlatır: “…Türkiye Milli Talebe Federasyonu Başkanı Hüsamettin Öztürk telefon etti ve Kıbrıs Türktür Derneği olarak bir bildiri hazırlamamız için federasyonda toplanılacağını söyledi. Bildiriyi ben kaleme aldım. Olayı anlatan, çirkinliğini öne çıkartan bildiride vatandaşlardan sakin olmaları, tahrike kapılmamaları ama saflarını da sıklaştırmaları isteniliyordu. Akşam saatlerinde kentin çeşitli yerlerinden küçük gösteri gruplarının “Kıbrıs Türktür” sloganlarını söyleyerek ellerinde Türk bayraklarıyla toplandıkları haberleri gelmeye başladı (195-196). 

24 Bir kaynakta Menderes’in başlangıçta Kıbrıs için bir dizi protesto eylemleri düzenlenmesine sıcak baktığı hatta Kıbrıs Türktür Cemiyeti’ni bu amaçla himaye ettiği söylenmektedir (Demir, 2007: 59-60). 

25 Olayın zamanlamasının manidar olduğuna ilişkin şu bilgi yer almaktadır: “... Olayların gerçekleşme zamanı dikkat çekicidir. Bir yanda Londra’da Kıbrıs görüşmeleri devam ederken, diğer tarafta dünya medyası İstanbul’dadır. Dünyanın ve Cumhurbaşkanı Bayar, Başvekil Menderes, İçişleri Bakanı Namık Gedik ile Emniyet Genel Müdürü Ethem Yetkiner’in İstanbul’da bulunduğu bir anda olaylar meydana geldi” (Demir, 2007: 59-60).

26 Olaylardan bir süre önce gayri Müslimlere ait ev ve işyerlerinin fişlendikleri ileri sürülmüştür. Buna göre olayların başlamasından birkaç hafta önce ilgili mahallelerin muhtarlarından ev ve işyerlerinin adresleri istenmişti. Fransız Konsolosluğu’nun bir raporuna göre, daha 2. Dünya Savaşı sırasında, özel bir birlik tarafından herhangi bir çatışma durumunda daha kolay “nötralize” edilmelerini sağlamak amacıyla gayrimüslim azınlıkların adresleri kaydedilmişti. Raporda ayaklanmalar sırasında bu bilgilerin kullanılmış olması olasılığına da yer veriliyordu. Ayaklanmalardan kısa bir süre önce gece bekçileri bazı sakinlerden duvarlardaki ev ve işyeri numaralarını belirginleştirmelerini istedi. Yine gayrimüslimlere ait bazı ev ve işyerleri ise, bir haç figürü, GMR ( Gayri Müslim Rum) gibi kısaltmalar ya da “Türk değil”, “Türk” gibi tanımlamalarla işaretlendi (aktaran Güven, 2005: 16).

27 Türklerin olaylar esnasında azınlıkları korumaya çalıştığı vakalar olduğu kadar, komşu veya tanıdıkları gayrimüslimlerin oturdukları yerleri göstererek saldırganların işini kolaylaştırdıkları da olmuştur (aktaran Güven, 2005: 24). 

28 Emniyetin pasif tutumuna karşın ordu sayesinde de daha kötü hadiselerin yaşanmasının önüne geçildiği ifade edilmiştir (Aydemir, 2000: 184-185; Bağcı, 1990: 11).

29 Benzer yöndeki bilgi bir başka kaynakta şu şekilde ortaya konmaktadır: “Emniyet memurları iki haftadan beri herhangi bir hadiseyi önlemek tedbiri aldıkları halde hadise vukuunda nasıl hareket edeceklerini neler yapabileceklerine silah kullanıp kullanmayacaklarına dair emir almadıklarından şaşırıp kaldıklarını anlatıyorlarmış. Hatta bir kısım emniyet mensupları da müzaheret gösterir durum almışlar ve “şunu yapın bunu yapmayın” gibi konuşmalar yapmışlar. Halka adeta yardımcı olmuşlardır” (6-7 Eylül Olayları. Fotoğraflar-Belgeler Arşivi, 2005: 292).

30 Olaylara duyarsız kalma olarak nitelenen bu hareket, olayların kendi tertibi olmaları ile izah edilmiştir (Dinamo, 1971: 35).

31 Görüldüğü gibi Ankara ilk tebliğde yer almamaktadır. 

32 Olaylardaki zarara ilişkin olarak farklı rakamlar telaffuz edilmesi nedeniyle burada yanıltıcı olmamak için özellikle rakam verilmemiştir. Konuya ilişkin zarar tabloları görmek için bkn: Demirer’den aktaran Ceylan, 1996: 101; Dosdoğru, 1993: 100; Güzel: 1997: 163).

33 O gece yaşanan trajediye ilişkin kişisel hikâyeler için bakınız 6-7 Eylül 1955 Olayları. Tanıklar-Hatıralar, 2010.

34 Yalçın yazısının devamında ise, böylesi bir ortamda komünistliğin rahatlıkla gelişebileceğine işaret etmiş ve bu kitlenin patlamaya hazır bomba gibi durdukça komünistlerin elinde de daima koz olacağını vurgulamış, bu sorunun reçetesi olarak da zenginliğe karşı olan şikâyetleri hafifletmek (anormal gelişme ve servet birikimi) olduğunu belirtmiştir (“En Tehlikeli Cephe”, Ayın Tarihi, 14 Eylül 1955: 98). Bu noktada şunu ifade etmek gerekir Yalçın’da da döneme hâkim olan “komünist” algısı ziyadesiyle içselleştirilmiştir. Yazar, DP’nin yürüttüğü “başarısız” ekonomik politikaların “istenmeyen unsurların” yani komünizmin destek bulmasına yol açması endişesiyle yazısını kaleme almıştır. 

35 Bu noktada şu da ilginç bir ayrıntıdır. Toker anılarında hükümetin emniyet güçlerini müdahale etme hususunda olayın ilk zamanlarında harekete geçirmediği bilgisini yineler ve göstericilerin tepkisinin “DP politikalarının eleştirisine” döndüğünde tedbir alınması yoluna gidildiğini ileri sürer (144-145). Bu yorum yukarıda da sözünü ettiğimiz emniyet güçlerinin hareketlerine ilişkin soru işaretlerine bir cevap olabilmesi açısından önem taşımaktadır. 

36 DP döneminde başlatılan komünist toplamaları için bakınız Eroğul, 1998: 106. 

37 Hasan İzzettin Dinamo, Kemal Tahir’in eşi Semiha’nın DP organı olan Son Havadis’te fıkra yazarlığı yapan Vala Nurettin’den getirdiği sıkıyönetim komutanı Nurettin Aknoz’un Harbiye’de tutuklu bulunan elli iki kişiye ne yapacakları yönündeki soruya “ İstanbul’u yıktıran o heriflerdir. Hepsine müstahak oldukları cezayı verdireceğim. On onbeşini sallandıracağım geri kalanını da yirmişer, otuzar yılla zindanda çürüteceğim” cevabını verdiği haberinin, Harbiye zindanlarında buz gibi estiğini ifade etmektedir (38). Hulusi Dosdoğru da o dönemlerde morallerini çok bozan ve hapisten kurtulamayacakları düşüncesine yol açan olayların başında dışarıdan gelen yakalanan çapulculara kendilerini kışkırtanın komünistler olduğu yönünde Nurettin Aknoz Paşanın baskı yaptığı ve olayların “esas” kışkırtıcılarının kahvelerde, meyhanelerde, çarşılarda, pazarlarda bu işlerin komünistlerin başının altından çıktığı yalanına çevrelerini inandırmaya çalıştıkları haberlerinin geldiğini anlatmaktadır (49-50). 

38 8 Eylül 1955 tarihli Cumhuriyet’te, “Kıbrıs İçin” başlıklı yazıda; hükümetin Kıbrıs davasında başarılı olmak üzere olduğu bir anda çıkan hadiselerde komünist parmağı olduğu belirtilmekte, bu tahrikçi grupların halkın hislerini istismar ederek, gösterileri başka yollara sürükledikleri ifade edilmektedir. Tahrikçileri yabancı menfaatlere hizmet eden kimseler olarak niteleyen yazar, bu kimselerin amaçlarını da Türk milli menfaatlerine kastetmek, Türkiye’yi dış ülkeler önünde zor durumda ve yalnız bırakmak olarak işaret etmektedir (Ayın Tarihi, 187). “Efendiliğimize Yakışmayan Hareketler” başlıklı, 9 Eylül 1955 tarihli Tercüman’da, gençliğin gösterileri bardağı taşıran son damla olarak haklı bir infiali şeklinde ele alınmakta, gelişen diğer olayları ise, haklı bir infialin içine vatanperverlik hislerini istismar eden ve bir kısım halk tabakasının bilgisizliğinden ve şuursuzluğundan istifade edilerek evvelden hazırlanmış 
ve milli menfaatlerine kasteden gizli bir tertibin karışması olarak görmektedir 
(Ayın Tarihi, 84-85). 11 Eylül 1955 tarihli Milliyet’te çıkan “Türk Milletinin 6 Eylül Vakasıyla Alakası Yoktur” başlıklı yazıda, olaylar “haklı bir protestonun kızılla” tarafından istismarı olarak ele alınmaktadır (Ayın Tarihi, 87). Aynı gün Milliyet’te çıkan bir başka yazıda da olaylar aynı şekillerde tanımlanmakta, komünizmin bu olayda parmağı olduğunun ispatı olarak ferdi mülkiyete, sermayeye ve mabetlere olan hınçlar ispat gösterilmektedir. Yazıda ayrıca hükümete ilham olacak şekilde solculuk “habis”inden kurtulmanın yolu olarak bir “ava” girişilmesi önerilmektedir (Milliyet, “Bugün değilse, hiçbir gün”, Ayın Tarihi, 11 Eylül 1955 : 89). Zafer’de yayınlanan 13 Eylül 1955 tarihli “Dünkü Tarihi Celse” başlıklı yazıda, Başbakanın olayları komünist tahriki olarak nitelediğine ve “usta” düşmanların bu kadar başarılı olmasını ise zeminin tahrike uygun olması olarak izah ettiğine dikkat çekilmektedir (Zafer, 13 Eylül 1955). Hüseyin Cahit Yalçın da aynı gün Ulus’ta, “Başlayan Tahkikat” başlık yazısında olaylar hükümetin açıklamasıyla ve diğer gazetelerle örtüşür biçimde verilmekte, hükümet açıklamalarından biraz daha keskin biçimde emniyet güçlerinin azimli davranmamalarının olayları bu raddeye getirdiğini ifade etmektedir. 
Kafasında soru işareti bırakan durumu ise “istenen” durumlarda müdahalele
rinde başarılı olduğunun deneyimlerle sabit olduğunu belirten Yalçın, bu olaylarda etkisiz kalmasının mutlaka açıklanması gerektiğini ifade etmektedir (Ulus, 13 Eylül 1955). Yalçın’ın sorularına cevap, Yeni İstanbul’un 14 Eylül 1955 tarihinde yayınladığı “Fevkalade Toplantıdaki Konuşmalar” başlıklı yazı ile gelmiştir. Yazıda Başbakan Menderes’in emniyet güçlerinin karşısındaki kitlenin mahiyeti hakkında (haklı bir hareket mi karşısındayız) tereddüde düştüğünü bu nedenle hareketsiz kaldıklarını ifade ettiği aktarılmaktadır (Ayın Tarihi, 95-96). Aynı gün Hürriyet’te Şükrü Kaya tarafından kaleme alınan “Türk Polis ve Zabıtası “ başlıklı yazısında da Başvekilin zabıta ve emniyet güçleri ellerinden geleni yaptılar ifadesinin yüreklere su serptiği yorumu yapılmaktadır (Ayın Tarihi, 96) 29 Eylül 1955 tarihli Cumhuriyet’te yayınlanan Doğan Nadi imzalı “Türk umumi efkârı uyanık olmalıdır” başlıklı yazıda da, yerinde ve haklı bir mitingin maksatlı unsurların fırsat bulmaları ile gölgelendiğini ve asıl gayenin dışına çıkıldığını ifade edilmektedir. Bu olayda saf vatandaşların kötü yollara sürüklendiğini ifade eden Nadi, ekalliyet düşmanlığı yaratmanın bu memlekete yapılacak en kötü şey olduğunu vurgulamakta, bu tarz düşünenlere karşı halkın uyanık olması gerektiğini ifade etmektedir. Asrın temposuna ayak uydurmuş, Türkiye’nin önüne geçmek isteyenlere bunda menfaati olanlara karşı Türk gençliğinin 
yayılma ve yaşama hakkı tanımaması gerektiğini ifade etmektedir(Ayın Tarihi, 105).

39 Sıkıyönetimin basına ilişkin aldığı diğer tedbirler şunlardır: Basın “ağırbaşlı” olduğu müddetçe sansür ya da kapatma gibi sınırlamalara gidilmeyecekti. Gazeteler günde bir defa çıkacak, ilave baskı ve ilanlar yapmayacaklardı. Nato devletleri ve sıkıyönetim ile ilgili yayın yasaktı. Basınca dağıtımına imkân bulunmayan “işitme, tahayyül etme, hissetmeye” dayanan yayınların sıkıyönetimin yayınlarına temas ettiği takdirde sorumluların o günün şartlarına göre kanuni işleme tabi tutulacaklardı (Ayın Tarihi, No: 262: 15- 29). Kararları daha ayrıntılı görmek için bakınız, Topuz, 1996: 110- 112).

40 Dış basında yer alan hükümetin açıklaması ile aynı eksenli olması - örfi idare faktörünün de olmadığı düşünülürse- hayli ilginçtir. 

41 CHP Genel Başkanı İsmet İnönü olaylara ilişkin temkinli bir açıklama yapmıştır. İnönü, 7 Eylül günü İstanbul’da basına verdiği demeçte üzüntüsünü belirtmiş ve gerçeğin ortaya çıkarılması için hükümete yardım edilmesini istemiştir. İnönü konuşmasında olayları “milli bir felaket” olarak yorumlamıştır (Ulus, 8 Eylül 1955). CHP Genel Sekreteri Kasım Gülek de İzmir’de verdiği bir demeçte, yapılan hareketleri kanunsuz olarak nitelendirmiş ve “bu mahiyetteki taşkın hareketler tarih boyunca edindiğimiz ve hele büyük inkılâplarda kazandığımız yapıcı medeni vasıflarımızla kabili telif değildir” demiştir (Ulus, 9 Eylül 1955). 

42 Kıbrıs Türktür Derneği üyelerinden olan gazeteci Ahmet Emin Yalman ise, “asırlardır benzeri görülmemiş saldırılar” şeklinde tanımladığı 6-7 Eylül olaylarını hükümet ile solcuların ortak yapımı görmüş ve olayların bir Kıbrıslı Rumlara bir gözdağı olarak sağ ve sol cereyanlarını ateşleyerek halkı kudurtmak şeklinde kurgulandığını ve derneğin bütün mensuplarının hatta Anadolu’da bulunan ve merkezin kararları ve hareketleri ile hiçbir ilişiği olmayan temsilci ve muhabirlerin toplatılıp, Harbiye Okulu’nun soğuk bir koğuşunda en kötü şartlar içinde tutuklandığını ve ağır hakaretlere uğratıldığını ifade etmiştir (1648). 

43 Cumhuriyet, “olaylar ile Kıbrıs meselesini birbirinden ayrı tutma” eğilimi göstermiş basında bu tutum hızla kabul görmüştür (aktaran Güven, 2005: 137-138).

44 Yassıada duruşmalarında ve pek çok kaynakta olayın sorumlusu olarak DP iktidarı gösterilmektedir. Hükümetin bu tertibe girişmesinin sebebi olarak da, Türk halkının enosise, Kıbrıs’ın Yunanistan’la birleştirilmesine ne kadar karşı olduğunu göstermek istenmesi gösterilmiştir (Ahmad, 1996: 67; Bağcı, 1990: 110; Dinamo, 1971: 8-9; Eroğul, 1998, 174-175; Zürcher, 2000: 336). Farklı olarak, Şevket Süreyya Aydemir ise (181), “memleketin üstünde fevkalade ve artık sert müdahaleler gerektirdiği havasını uyandıracak bir rüzgâr estirmek istemiş olabilirler” açıklamasını yapmıştır 

45 Hükümetin olaylar sonrasında halka yaptığı yardımlar sürekli gündemde tutulma yoluyla hükümetin sorumlu davranışlarına dikkat çekilerek, kamuoyu gözünde puan kazandırılmaya çalışılmaktadır. Örneğin 11 Eylül 1955 tarihli Zafer’de, olaylarda zarar görenlere banka ticaret ve sanayi odalarının 600 bin liraya yakın yardım yaptığı ve Başbakanlığın 50 bin, Menderes’in şahsen 5 bin, Kızılay’ın da 100 bin liralık yardım yaptığı belirtiliyordu.

46 Örneğin Cumhurbaşkanı ve Başbakana gönderilen teşekkür telgraflara yer verilmekte idi (11 Eylül 1955). 

47 Zafer haberde, hükümete yönelik eleştirileri göz ardı etmekte, olaylara ilişkin muhalefetin görüşlerine yer vermeyerek, hükümetin tam destek aldığı görüşünü yerleştirmeye çabalamaktadır

48 Zafer’in temkinliliğinin Ulus’ta olmadığını gösteren benzer ifadeler, Şinasi 
N.Berker’in “Dolmuş” adlı köşesinde de yer almaktadır. 

49 Bu haber, bize dönemin teknolojik koşulların göstermesi ve özellikle de İstanbul Ekspres’in kısa zamanda ikinci baskıyı nasıl yapabildiğinin sorgulanmasının önünü açması bakımından örnek teşkil etmektedir. 

50 Haberde belirtilen isimler şunlardır: Faik Muzaffer Amaç, Mustafa Börküce, Asım Bezircioğlu, Veli Dolu, İlhan Berktay, Sami Büyük, Suavi ve Ali Akça.


Kaynakça

Ahmad, Feroz (1996). Demokrasi Sürecinde Türkiye (1945-1980). 2. Basım. Çev.: 
Ahmet Fethi. İstanbul: Hil Yayınları. 
Akşin, Sina (1998). Ana Çizgileriyle Türkiye’nin Yakın Tarihi. 3. Basım. Ankara: 
İmaj Yayınevi.
Albayrak, Mustafa (2000). “Türkiye’nin Kıbrıs Politikaları, (1950-1960)”, 
Atatürk Araştırma Merkezi Dergisi, Sayı 46, Cilt: XVI, Internet Adresi: 
http: www. atam. gov.tr / dergi/.../turkiyenin-kibris-politikalari-1950-1960. Erişim Tarihi: 8.01.2015.
Albayrak, Mustafa (2004). Türk Siyasi Tarihinde Demokrat Parti (1946-1960). 
Ankara: Phoenix Yayınevi. 
Altay Şakir ve Veli Keskin (1969). Hukuki ve Sosyal Terimler Sözlüğü. Ankara: 
Bilgi Yayınevi.
6-7 Eylül Olayları. Fotoğraflar-Belgeler, Fahri Çoker Arşivi (2005). 2. Baskı. 
İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yayınları. 
6-7 Eylül 1955 Olayları. Tanıklar-Hatıralar (2010). (der.) Rıfat N. Bali. İstanbul: 
Libra Kitap. 
Armaoğlu, Fahir (1963). Kıbrıs Meselesi. 1954-59. Türk Hükümeti ve Kamu 
Oyunun Davranışları. Ankara: Sevinç Matbaası.
Aydemir, Şevket Süreyya (2000). İkinci Adam (1950-1964). 3. Cilt. 6. baskı. 
İstanbul: Remzi Kitabevi.
Ayın Tarihi, No: 260, Temmuz 1955.
Ayın Tarihi, No: 261, Ağustos 1955
Ayın Tarihi, No: 262, Eylül 1955.
Babaoğlu, Resul (2012). 6/7 Eylül 1955 Olaylarının Türkiye Rumları Üzerindeki 
Etkileri (1955-1959), Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Dicle 
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Tarih Anabilim Dalı, Türkiye 
Cumhuriyeti Tarihi Bilim Dalı, Diyarbakır. 
Bağcı, Hüseyin (1990). Demokrat Parti Dönemi Dış Politikası. 1. Basım. Ankara: 
İmge Kitabevi.
Bağlum, Kemal (1991). Anıpolitik (1945-1960). 1. Basım. Ankara: Bilgi Yayınları.
Binark Mutlu ve Mine Gencel Bek( 2010). Eleştirel Medya Okuryazarlığı. 
Kuramsal Yaklaşımlar ve Uygulamalar. 2. baskı. İstanbul: Kalkedon Yayıncılık. 
Birand, Mehmet Ali, Dündar, Can ve Çaplı, Bülent (1999). Demirkırat. Bir 
Demokrasinin Doğuşu. 8. Baskı. İstanbul: Doğan Yayıncılık. 
Birgit, Orhan ( 2012). Evvel Zaman İçinde. 4. Baskı. İstanbul: Doğan Kitap. 
Bora, Tanıl (2012). “Türk Sağı: Siyasal Düşünce Tarihi Açısından Bir Çerçeve 
Denemesi”. Türk Sağı. Mitler, Fetişler, Düşman İmgeleri, (der.) İnci 
Özkan Kerestecioğlu, Güven Gürkan Öztan. İstanbul: İletişim Yayınları. 
Ceylan, Faruk Erhan (1996). The Incidents of September 6-7, 1955. 
Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Boğaziçi Üniversitesi.
Curran, J., M. Gurevitch ve J. Woollacott (1991). “İletişim Araçları Üzerine 
Çalışma: Kuramsal Yaklaşımlar”. Çev.: Meral Özbek. Ankara 
Üniversitesi Basın- Yayın Yüksekokulu, Yıllık, Nermin Abadan –Unat’a 
Armağan, 1989/1990, Ankara: Ankara Üniversitesi Basımevi. 
Çavdar, Tevfik (2000). Türkiye’nin Demokrasi Tarihi (1950 -1995 ). 2. Basım. 
Ankara: İmge Yayınları. 
Çelik, Edip (1969). 100 Soruda Türkiye’nin Dış Politika Tarihi - İstanbul: Gerçek 
Yayınevi. 
Demir, Şerif (2007). “Adnan Menderes ve 6-7 Eylül Olayları”. Yakın Dönem 
Türkiye Araştırmaları. (12): 37-63. 
Demirel, Tanel (2011). Türkiye’nin Uzun On Yılı Demokrat Parti İktidarı ve 
27Mayıs Darbesi. İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları. 
Dinamo, Hasan İzzettin (1971). 6-7 Eylül Kasırgası. May Yayınları. 
Dosdoğru, M.Hulusi (1993). 6/7 Eylül Olayları. 1. Basım. İstanbul: Bağlam 
Yayınları.
Dursun, Çiler ( 2013). İletişim Kuram ve Kritik. 1. Baskı, Ankara: İmge Kitabevi. 
Eroğul, Cem (1998). Demokrat Parti. 3. Basım. Ankara: İmge Yayınevi.
Eroğul, Cem (2003). “Çok Partili Düzenin Kuruluşu: 1945-71.” Geçiş Sürecinde 
Türkiye. (der.) Irvin C. Schick ve E. Ahmet Tonak, 4. Baskı, İstanbul: 
Belge Yayınları. 
Gevgilili, Ali (1987). Yükseliş ve Düşüş. 2. Basım. İstanbul: Bağlam Yayınları.
Güven, Dilek (2005). Cumhuriyet Dönemi Azınlık Politikaları Bağlamında 6-7 
Eylül Olayları. İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yayınları. 
Güzel, Şehmus (1997). Türk Usulü Demokrasi. Ankara: Doruk Yayınevi.
Irkıçatal, Eftal (2012). “İngiliz Belgelerine Göre Kıbrıs Meselesinde ‘Taksim’ 
Fikrinin Ortaya Çıkması ve İngiltere’nin ‘Çifte Self Determinasyon 
Teklifi." History Studies, Prof. Dr. Enver Konukçu Armağanı. 
İnal, M. Ayşe (1996). Haberi Okumak. İstanbul: Temuçin Yayınları. 
Karaveli, Orhan (2006). Görgü Tanığı. Bir Gazetecinin ‘Sıra Dışı’ Anıları. 3. 
Baskı. İstanbul: Pergamon Yayınevi. 
Karakoyunlu, Yılmaz (1992). Güz Sancısı. İstanbul: Simavi Yayınları.
Oral, Fuat Süreyya (1967). Türk Basın Tarihi. Ankara: Yeni Adım Matbaası.
Öztan, Güven Gürkan (2012), “‘Ezeli Düşman’ ile Hesaplaşmak: Türk 
Sağında ‘Moskof’ İmgesi." Türk Sağı. Mitler, Fetişler, Düşman İmgeleri, 
(der.) İnci Özkan Kerestecioğlu, Güven Gürkan Öztan. İstanbul: 
İletişim Yayınları. 
Toker, Metin (1991). Demokrasimizin İsmet Paşalı Yılları 1944- 1973 - DP Yokuş 
Aşağı 1954-1957. 3. Basım. Ankara: Bilgi Yayınevi. 
Topuz, Hıfzı (1996). 100 Soruda Başlangıçtan Bugüne Türk Basın Tarihi. 2. Baskı. 
İstanbul: Gerçek Yayınevi.
Topuz, Hıfzı (2003). II. Mahmut’tan Holdinglere Türk Basın Tarihi. 2. Basım. 
İstanbul: Remzi Kitabevi. 
Yalman, Ahmet Emin (1997). Yakın Tarihte Gördüklerim ve Geçirdiklerim (1922- 
1971). 2. Cilt. İstanbul: Pera Yayınları.
Yıldırmaz, Sinan ( 2012), “Nefretin ve Korkunun Rengi: 'Kızıl.'" Türk Sağı. 
Mitler, Fetişler, Düşman İmgeleri, (der.) İnci Özkan Kerestecioğlu, 
Güven Gürkan Öztan. İstanbul: İletişim Yayınları. 
Emre Kaya : 6-7 Eylül Olaylarının Ulus ve Zafer Gazetelerinde Temsili  113
Zürcher, Erik Jan (2000). Modernleşen Türkiye’nin Tarihi. 7. Baskı. İstanbul: 
İletişim Yayınları.

Gazeteler 

Ulus’un 6 Eylül 1955- 17 Eylül 1955 tarihleri arasındaki tüm kopyaları; 
Zafer’in 6 Eylül 1955- 30 Eylül 1955 tarihleri arasındaki tüm kopyaları 
Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi arşivinden yararlanılarak taranmıştır.


***

6-7 EYLÜL OLAYLARI, 1955 BÖLÜM 6

6-7 EYLÜL OLAYLARI, 1955  BÖLÜM 6


Bir Trajediye İktidar ve Muhalefet Cephesinden Bakışlar: 


19 Eylül günü Ulus’ta “Çetin İmtihan” başlığı ile yayınlanan yazıda, Meclis toplantısının hükümetin sorumluluğu konusunda yeteri kadar tartışmalara imkân vermediği, hükümetin yeteri kadar hesap vermeden ve özellikle güvenoyu olmadan Meclis ile bağlantısını kestiğini belirterek şunlar söylenmiştir: 

Bir defa toplantının konusu ilan olunan Örfi İdarenin tasdikidir. Bu dar 
çerçeve içinde karar verme ameliyesi mesuliyete muhatap olanların hareketlerini muhakeme etmek hududuna genişletilmemiştir. Böyle bir genişletme itimat meselesini ortaya koyma ve tabii açık oya başvurma, hulasa 
ilk önce hükümet durumunu aydınlatma keyfiyeti olurdu. Böyle bir mesele ortaya gelmedi: çünkü herkesten evvel iktidar grubu böyle bir duruma hazırlanmamıştı. Bu sebeple Örfi İdare kabulünün itimat meselesi ile münasebeti yoktur. 

Metin Toker, bu yazının Mecliste konuşma fırsatı verilmeyen İnönü’nün sesini duyurmak istemesi üzerine ortaya çıktığını belirtmiştir (149). Yazının yayınlanmasının ardından gazete Sıkıyönetim kararı ile süresiz olarak kapatılmıştır (Topuz, 2003: 199). 

Ulus ve Zafer’in olaya ilişkin gerçeklik tanımlarının benzerlikler taşımaktadır. Bu durum bize gazetelerin olayı ele alış biçiminin basit bir partizanlıkla açıklanamayacağını, farklı görüşlere sahip gazetelerin döneme hakim olan anlamlandırma çerçevelerini tercih etmelerinin gazetelerdeki yapısal yanlılık sorununu ortaya koyduğunu göstermektedir. 

Sonuç ve Değerlendirme

6-7 Eylül olayları ülke tarihine bir trajedi olarak geçmiştir. Başlangıcı her ne kadar Kıbrıs sorununa bağlansa da olayın gelişimi ve sonuçları bu durumu aşmıştır. Olaya ilişkin bugün halen net bir çerçeve çizilmesi mümkün hale gelememiş olup, bazı soru işaretleri önemini korumaktadır. Olayın baş aktörlerinin çoğu taşıdıkları sırlarla aramızdan ayrılmışlardır. Kalan diğer görgü tanıkları ise, dönemin yetkili ağızlarından çok farklı şeyler anlatmaktadırlar. Olayın bir kriz anına yönelik üretilmiş politik bir manevra olduğu ve devletin üst düzey yetkilileri, istihbarat birimleri ve güvenlik güçleri işbirliği ile girişilen 
maksadını aşmış bir girişim olduğu konusunda bir anlaşma var gibi 
durmaktadır. Ayrıca planın hesaplanamayan ve bu yönüyle yetkilileri 
de şaşkınlık ve akabinde çaresizliğe sürükleyen bir yönü olduğu konusunda da fikir birliği vardır. Fakat dönemin yetkililerinin olayı tanımlama, suçluyu tayin etme konusunun o gün de, günümüzde de gerçeği temsil ettiği düşüncesi oldukça zayıftır. 

DP iktidarı politikalarının oluşturduğu Batılı kapitalist ülkelere, özellikle de ABD’ye olan ekonomik bağımlılık, düşünsel bir bağımlılığı da beraberinde getirmiştir. Bu nedenle de, Batı ile girişilen bir müzakere sürecinde ortaya çıkan/ çıkartılan bu olayda, iktidar tarafından “müttefikleri”nin izinden giderek, demokratik rejimlerin ve liberal ekonominin en büyük düşmanı olduğu algısının içine yerleştirilen, dönemin popüler suçluları komünistlerin olayın faili olarak işaret edilmesi şaşırtıcı değildir. Aynı şekilde bu partinin resmi sözcülüğünü 
yapan gazetenin de olay ve durum tanımlamalarını aynen benimseyip, 
kullanması da bu yönüyle bir tutarlılığa da sahiptir. Fakat ülkede var olan muhalefetin özellikle de ana muhalefetin ve ona bağlı gazetenin DP yöneticileri ile söylemlerinin birliği dikkat çekicidir. 

Analiz sonucunda görülmüştür ki, iki gazetede olay tanımlarında ortaklıklar, anlatım biçimlerinde benzerlikler söz konusu olup, olayın suçlusu ve suçluların temsiline ilişkin çerçevelendirmeler dönemin hâkim görüşleri etrafında biçimlenmiştir. Her iki gazetede de olay, bombalama hadisesine gösterilen tepkinin “komünist” tahriki ile çığırdan çıkması olarak tanımlanmış, olayın toplumsal yapıdaki eşitsizliklere tepkiye dönüştüğü nokta göz ardı edilmiştir. Olayın sınıfsal bir tepkiyi içinde barındırdığını dillendiren örneklerde de, komünizme zemin teşkil eden nedenlerin ortadan kaldırılması gerekliliği üzerinde durularak, “komünizm ve komünist kötüdür” algısı pekiştirilmiştir. 

Bu durum, gazetelerin siyasal partizanlıktan öte, gazetecilik pratiğinin 
işleyişi biçimden oluşan, daha açık bir deyişle haber kaynakları ile kurulan ilişkinin haber yazma biçimlerini şekillendirdiği ve haber kaynaklarının görüşlerinin aynen aktarılmasının, haber kaynaklarının durum tanımlarının sürekli üretilmesinden kaynaklanan yapısal bir yanlılık sorununa işaret etmektedir. Bu noktada, İnal’ın “haberde egemen söylemlerin temsil edildiği ve metnin egemen söylemlerin etrafında kapandığına” (99) ilişkin değerlendirmesi hatırlandığında; incelenen bu iki gazetenin birbirleriyle örtüşen içeriklerle olaya yaklaşmaları daha anlamlı bir çerçeveye oturmaktadır. 

Çevre ülke durumunda olan Türkiye’nin kendine özgü bir politika geliştirmekten ziyade, merkez ülkelerin özellikle de ABD’nin politikalarına uyumlu ve sadık bir tutum takınmasının, bir parti programına özgü mesele olmaktan öte bir halde olduğu açıktır. İktidara muhalefet etmenin aslında toplumsal yapının iyileştirilmesi olmadığının, farklı toplumsal yapıların tasarımlanması ve bu yönde mücadele edilmesi gerekliliği de ortaya çıkmaktadır. Toplumsal yapıdan ayrı düşünülmesi imkânsız olan basının da, bu yapıya tamamen angaje olduğu ve 
yapının devamının sürmesi için gerekli ideolojik desteği sağladığı, yer 
yer muhalefet partisinin yayın organın eleştirilerin ise, toplumsal yapıya 
içkin eleştiriler olmayıp, sistemi rahatsız etmeyecek ölçüde, daha ziyade “tadilat”lar ayarında önerileri olduğu görülmüştür. 

Son Notlar

1 Bu bilgi, ileride Yunanistan’ın adaya ilişkin sahiplik iddiaları ile beraber düşünüldüğünde önemlidir.

2 Bu durumun Kıbrıs’ın Ortodoks halkına Yunan’dan gelme oldukları inancını veren asıl etken olduğu belirtilmektedir (Gevgilili, 1987: 127-131).

3 Adanın nüfus yapısına ilişkin kaynaklarda şu bilgilere rastlanmaktadır “… çok 
sayıda Türk’ün Anadolu’ya göç etmesi nedeniyle adadaki Türk nüfusun sayısı, 
Rumca konuşanlara göre, bir hayli azalmıştı. Bu durumu dikkate alan Yunanlılar ile Adada yaşayan Rum kökenliler, Ada’nın Yunanistan’a bağlanmasını öngören ENOSİS düşüncesini savunmaya başlamışlardır. Rumlar ENOSİS’e batılı dindaşlarının da katkılarını sağlamak için buradaki Ortodoks papazlarına bayrak açtırmışlardır ki, bunlar arasında en önemlisi Başpiskopos Makarios’tur. Bu konuda 1948’den başlayarak hızlandırılan çalışmalara Yunanistan da büyük destek vermişti” (Albayrak, 2004: 424-425). 

4 Lozan’da Türkiye açısından adaya ilişkin sağlanabilen tek güvence, ileride ortaya çıkabilecek her türlü ilhak, bağımsızlık ya da başka yönetim biçimleri üzerinde Ankara’nın söz hakkını saklı tutulması olmuştur (Gevgilili, 1987: 127- 131).

5 Yunanistan’ın Kıbrıs’ı resmi bir sorun olarak nasıl kabul ettiği, 6/7 Eylül olayları soruşturma raporunda da konu edilmiştir. Buna göre, Kıbrıs konusu evvela Kıbrıs’taki komünist partisi (Akel Partisi) tarafından ele alınmış olup, adaya muhtar bir idare verilmek propagandasına başlamışlardır. 
Bu propagandanın Moskova tarafından da desteklendiği, hatta daha sonra Kıbrıs Milliyetçi Rumların E.N.O.S teşkilatı ismile bu muhtar idare için komünistlerle işbirliğine gittiği ifade edilmiştir. Öte yandan kiliselerde dini tören sırasında bu davanın propagandasına başlanmış, bunun üzerine muhtariyet faaliyeti, Adanın Yunanistan’a ilhakı şeklinde ortaya çıkmış ve bu faaliyete hız verilmiştir. Fakat bir süre daha Yunan hükümeti davayı benimsemiş bir durum göstermemiştir. Bunun üzerine Baş Papaz Makarios Atina’ya gitmiş ve Başbakan ile görüşerek, düşüncelerini Yunan hükümetine kabul ettirmiştir. Bundan sonra Kıbrıs’ın ilhakı davası, Yunan Hükümetinin ve Yunan Milletinin davası halini almıştır (6-7 Eylül Olayları. Fotoğraflar- Belgeler, 2005: 289)

6 Zürcher yalnızca Kıbrıslı Türklerle olan dayanışmadan dolayı değil, stratejik nedenlerden ötürü, DP hükümetinin Yunan isteklerinin kabul edilir olmadığı yönünde bir çıkış yaptığını belirtir (345). 

7 Temmuz aynın ilk günlerinde Kıbrıs’ta çok sayıda el bombası ve infilak maddelerinin ele geçirildiği haberi verilmekte (Ayın Tarihi, 1 Temmuz 1955: 99) bir iki gün sonra da İngiliz askerleri ile ailelerinin yaşadığı Magusa kasabasından bir bomba infilakı haberi gelmekte idi (Ayın Tarihi, 3 Temmuz 1955:100). Yine Temmuz ayının ortalarında ise Kıbrıs Rumlarının nümayişler yaptığı bildirilmekte idi (Ayın Tarihi, 17 Temmuz 1955: 101).

8 Fatin Rüştü Zorlu, Türkiye’nin Kıbrıs hakkında resmi düşüncesini ve Menderes 
Hükümeti’nin Kıbrıs hakkındaki stratejisini ve taktiğini geliştirmek amacıyla Kıbrıs komisyonu kurmuş ve dünya kamuoyuna dokümanlar aracılığıyla Türkiye’nin de aynı Yunanistan gibi Kıbrıs’ta hukuksal haklara sahip olduğunu kanıtlamak ve Kıbrıs sorununun kesin olarak çözümüne kadar Kıbrıslı Türklerin Yunanistan’ın baskılarına karşı koyabilmek için desteklenmelerini sağlamaya çalışmıştır (Bağcı, 1990:106). Bu stratejiler doğrultusunda, İngilizce ve Fransızca’ya çevrilerek Türkiye’nin dış temsilciliklerine gönderilen, içinde Kıbrıs adasının Türkiye için olan öneminin tarihsel, coğrafi, etnolojik, kültürel ve askeri politika açısından incelendiği bir de beyaz kitap hazırlanmıştır (Bağcı, 1990:106). 

9 Milliyet’in yazarlarından Orhan Karaveli, kendi gazetesinin Kıbrıs haberlerine olan ilgisinin ilerleyen zamanlarda Hürriyet’i geçtiğini ve kamuoyunun Milliyet’ten haberleri takip ettiğini şu sözlerle anlatmaktadır: “Abdi’nin Kıbrıs’ı sık sık manşetten vermesi Ada’daki Türkler için gözle görülür bir moral kaynağı oluyordu. Milliyet burada Hürriyet dâhil tüm gazeteleri sollamıştı. Benim de kurucularından olduğum, Türkiye’nin ilk ciddi gazete dağıtım örgütü “Basın Bayiliği’nin uçakla Lefkoşa’ya gönderdiği Milliyet’ler anında tükeniyordu” (2006: 79). 

10 Hürriyet’in liberal eğilimli bir gazete olarak tanımlanmasına karşın 1950’lerdeki bu tutumu ve “Türkiye Türklerindir” logosu gazetenin daha ayrıntılı bir gözle incelenmesi gerekliliğine işaret etmektedir. 

11 Kıbrıs’ta şiddet olaylarının devam ettiğine ilişkin haberler devam etmiştir (Ayın Tarihi, 2 Ağustos 1955 :162 ; 12 Ağustos 1955: 162). Üniversite gençliği, bu yayınlar sonrası Yunanistan’a ve özellikle de kiliseye sert uyarılarda bulunmuşlardır (Aktaran Armaoğlu, 1963: 125). Örneğin, Ağustos ayı ortalarında Yunanlıların Türkiye sınırları içinde bulunan Talebe Birliği 17 Ağustos’ta yayınladığı beyannamede şu açıklamada bulunmuşlardır: “Ya sussunlar, ya acele etsinler. Türkler yeni bir 30 Ağustos yaratmaya her an hazırdır. Tesadüfen elinizde kalan topraklarla iktifa ediniz. Aksi halde bu cür’etinizin neticesi size pahalıya mal olur. Bir gün Akropol’de Türk bayrağı görmeyi arzu etmiyorsanız, sesinizi kesiniz” (aktaran Armaoğlu, 1963: 
128). Basında çıkan haberlerin, gençlerin olaya ilgisini canlı tutma ve daha da önemlisi düşüncelerini biçimlendirme açısından önemli bir işlev gördüklerini ifade etmek mümkündür. 

12 Bu konuşma, Kıbrıs konusu hakkında ilk derli toplu ve gerekçeli açıklama olması açısından önem taşımaktadır. 

13 Metin Toker’in anıları ise iktidar ve muhalefet arasındaki çekişmenin ertelenmesinin söz konusu olmadığına işaret etmektedir. Liman Lokantası’nda düzenlenen basın toplantısına partizanlık anlayışından kendisini kurtaramayan DP’nin toplantıya muhalif gazeteleri özellikle de Ulus’u çağırmamıştır. Zafer, Ulus’un toplantıya çağrılamamış olması nedeniyle konuşma metnini yayınlayamayacağını düşündüğünden, gazeteyi ve partiyi suçlamaya hazırlanırken, Ulus’a bir haber uçurulmuş, böylelikle Zafer’in muhalefete ilişkin olumsuz neşriyatını manşetlere taşıdığı gün, Ulus’ta hem Menderes’in metninin tamamını, hem de İnönü ve Bölükbaşı’nın konuya ilişkin demeçlerinin yayınlanmış ve böylece Zafer’in planı suya düşmüştür (143). 

14 Demirel, düzenlenen mitinge ve bomba olayına ilişkin şu ayrıntıları paylaşmıştır: “…– muhtemelen Başbakan ve bazı Bakanların bilgisiyle- Kıbrıs Türktür Cemiyeti ve Milli İstihbarat Teşkilatı tarafından katkısıyla planlanmış ve Atatürk’ün Selanik’teki evine Yunanlılar tarafından bomba atıldığı haberi ( bombayı atan kişinin de istihbarat teşkilatına mensup olduğu konusunda şüpheler vardır) yayılmıştır (258).

15 Moratoryum ekonomi kökenli bir kelime olup, bir borcun ödenmesinin bir zaman için geri bırakılması anlamına gelmektedir (Altay ve Keskin, 1969: 224). Burada da konunun görüşülmesinin bir zaman dilimi için ertelenmesi olarak kullanıldığı belirtilebilir. 

16 Gayrimüslimlerin duydukları güven nedeniyle 1950 ve 1954 seçimlerinde DP’yi destekledikleri (aktaran Güven, 2005: 128-129), buna karşın Kıbrıs’la ilgili tartışmaların şiddetlenmesi sonrasında ise, DP’nin gayri Müslim azınlıklara karşı başlangıçta gösterdiği toleransı tamamen yok ettiği ifade edilmektedir (Güven, 2005: 133). 

17 İzmir’de yaşananlar şöyle anlatılmaktadır: “Atatürk’ün doğduğu eve saldırıda 
bulunulduğu haberi İzmir’de de yerel bir gazete tarafından yayıldı. Gece Postası 06. 09.1955 günkü baskısında şu manşetle çıktı: “Madem Yunanlılar Türk 
Konsolosluğu’nu bombaladı, öyleyse onların bayrağı da artık Konak Meydanı’nda 
dalgalanmamalı”. Gerçekten de aynı akşam uluslararası fuar nedeniyle Konak 
Meydanı’na çekilmiş olan Yunan bayrağı bir saldırının hedefi oldu” (Güven, 2005: 
26). Toplam olarak İzmir’de 14 ev, 6 işyeri, 1 pansiyon, bir kilise, Yunan fuar pavyonu, Yunan konsolosluğu binası ve İngiliz Kültür Enstitüsünü barındıran bina saldırıya uğramıştır. 7 kişi ağır, 50 kişi ise hafif şekilde yaralanmıştır ( aktaran Güven, 2005: 28). 

18 Ankara’da yaşananlara ilişkin şu değerlendirme yapılmıştır: Ankara’da ağırlıklı olarak yalnızca öğrenci protestoları gerçekleşmiş, ancak şiddet olayları meydana gelmemiştir. Bunun en önemli nedenlerinden biri, Ankara’daki gayrimüslim nüfus oranının çok düşük olmasıdır. Ayrıca, Ankara Valisi Kemal Aygün’ün Ankara genelindeki tüm toplantıları yasaklayan acil tedbiri de etkili olmuştur (aktaran Güven, 2005: 29). 

19 Bazı kaynaklarda bu haberin doğruluğu tartışılır olduğuna dair imalar bulunmaktadır (Birand vd., 1999:109). Habere daha ayrıntılı bakıldığında şu göze çarpmaktadır ki haberin ilk verildiği gün, olay “Atatürk’ün evine bomba atılması” olarak tanımlanırken, ilerleyen günlerde bombanın Atatürk’ün eviyle hemen yakınındaki Türk konsolosluğu arasındaki bahçeye iki bomba bırakıldığı, bombalardan birisinin patladığı ve bu nedenle de evin ve konsoloshanenin camların kırıldığı bilgisi paylaşılmıştır (Güzel:1997: 162, Karakoyunlu,1992: 154).

7 Cİ BÖLÜM İLE DEVAM EDECEKTİR.,

***