Kuş Gribi, Kış Garibi

  Kuş Gribi, Kış Garibi

Yekta Güngör Özden
24.10.2005/Sayı:93

Zamanın ne getirip ne götüreceği önceden kestirilemez, bilinemez. Kimi aylar gönendirici, kıvanç verici olaylarla, kimi aylar da anımsanmak istenmeyen, üzücü olaylarla geçer. Kimi de hem iyi, hem kötü olayları içinde barındırır. Ekim ayı Bahriye Üçok’un (6 Ekim 1990), Ahmet Taner Kışlalı’nın (21 Ekim 1999) öldürülmeleri, Ankara’nın Başkent olması (13 Ekim 1924), Cumhuriyetin ilânı (29 Ekim 1923), Mustafa Kemal’in CHP II.Büyük Kurultayı’nda Büyük Söylevi’ni okuması (15/20 Ekim 1927) ile unutulamaz. Aramızdan ayrılanların ışıklar içinde yatmasını dileyerek geçen Ekim’leri belleğimizin nakışları içinde bırakıyoruz. 2005 Ekim ayında yaşadığımız mutlulukları yaraşır oldukları coşkuyla andığımızı, kutladığımızı söyleyebilir miyiz? Bizi acılar içinde bırakıp gidenleri onların seçkin kişiliklerini vurgulayarak andığımızı savunabilir miyiz? Nelerin öne çıkarıldığı, nelerin unutturulmak istendiği, nelerin allanıp pullanarak dayatıldığı ya da vurgulandığı ortada. Cumhuriyetimizin 100. yılını kutlama olanağını Türk Ulusu acaba bulabilecek mi? Kanımca, niteliklerini giderek yitiren lâik Atatürk Cumhuriyeti, kutsal Türkiye Cumhuriyeti içimizdeki ve dışımızdaki karşıtlarının saldırılarıyla sarsılmaktadır. Savunma ve koruma andı içenler, kendilerine bu görev verilerek emanet edilenler beklenen duyarlığı, gereken özeni göstermemektedirler. Yanlış bir demokrasi anlayışıyla kötüye kullanılan insan hak ve özgürlükleri, ödünler içinde çöküntüye ve yıkıma götürmektedir. Cumhuriyetçiler, ilericiler, gerçek Atatürkçüler ve demokratlar karalanıp dışlanmakta, cumhuriyet karşıtları olanaklarla donatılarak daha etkin ve daha güçlü duruma getirilmektedir. Yabancılar bu durumdan yararlanarak baskılarını ve dayatmalarını artırmaktadır. Atatürk’ün resimlerinin duvarlardan indirilmesini öneren İngiliz “Türkiye’nin AB’ne girebilmek için yapacağı daha çok şey var” diyebilmektedir. Başka ülkelerde kıyamet koparacak olaylar Türkiye’de geçiyor. Başbakan, pazarcı-pazarlamacı tutumuyla “Türkiye’yi pazarlamakla yükümlüyüm” kabadayılığını yeğleyip, daha uygun, bir Başbakana yaraşır sözcükleri bırakıyor. İktidara yaranmayı amaç edinen kimileri “Pazarlama”yı yerinde bulup destekliyor. Toplumda beğeni kazanan kimileri de Fethullah Gülen’in maskesi durumundaki okullar nedeniyle onu “Devrimci” sayıyor. Belki “karşı” sözcüğünü unuttu ya da duyuramadı. Şimdi merkezde görevli bir Büyükelçimiz zamanın Cumhurbaşkanı Demirel’in Fethullah okuluna ısrarla çağrıldığında gruba katılmadığını nedenleriyle birlikte anlatmıştı. Yıllardır ABD’nde tutulan, beslenen, hakkında yazılan kitaplarla kimliği ve amacı açıklanan kişinin yurtdışındaki okullarıyla övülmesi ilginçtir. Başbakanın Rektörlere çıkışması da aykırılık örneğidir.

Saddam’ın yargılanması (19.10.2005) ibretle izlenmelidir.

Yekta Güngör Özden Tüyap'ta, İleri Yayınları standında okurlarının kitaplarını imzalarken...Çelişkiler

İçerde Rektörün tutuklanmasıyla üzücü olaylar dizisine bir yenisi eklenirken, dışarda olanlara ilgisizlik yenilerini önümüze çıkarmaktadır. İçerde herkese kükreyen Başbakan, AB Görüşme Çerçeve Belgesi’nde olduğu gibi önüne ne konursa kabûl etmektedir. Türkiye’yi ziyaret eden Avrupa Parlamentosu üyesi Richard Howitt “Türk askerlerince kürtlerin kulaklarının kesilip gözlerinin oyulduğuna ilişkin kayıtları dinledik” dedi, yanıtını veren çıkmadı. Dışişleri sözcüsünün açıklamasıyla yetinildi. Genelkurmay yine susmayı yeğledi.

Fransa’nın Sarcelles kentinde “1915’de Asuri-Keldanilere karşı Osmanlı İmparatorluğunca gerçekleştirilen soykırımı mağdurları anıtı” dikiliyor, hiçbir tepki yok.

Nato’nun üyesi olmayan Ermenistan’da Nato soykırım semineri düzenliyor, üstelik bu konuda yandaşlığı belli bir Türk öğretim üyesi katılıyor, kimsenin sesi-soluğu çıkmıyor. Ramazan rehaveti diyemeyiz. Öyle ya askerlerini kötüleyen yazarlar, ulusunu suçlayan sözde bilim adamları, ülkesini düşünmeyen siyasetçiler olursa yabancılar boş durur mu? Uyduruk anlatımlarla doldurulan kitaplar, ödül almak için ülkesini-ulusunu yalanla suçlayan konuşmalar, düzmece toplantılar, konferanslar birbirine eklenmektedir. Hepsi de bize karşı kullanılmaktadır. Siyaset bu konuda âcizdir. Aydın sanılanlarla, kendini aydın sanan kimileri de yazılarla, konuşmalarla, ziyaretlerle Türkiye karşıtlarına destek vermekte, bu aymazlığı ilericilik, demokratlık ve aydın olma gereği saymaktadır. Göstericilerin, yabancı yandaşlarının asıl ilgilendikleri olaylar, durumlar, aykırılık, çelişki ve olumsuzluklar birkaç yurtseverin çabasına kalmaktadır.

Anma etkinlikleri

Yitirdiğimiz değerlerin sağlığında kendisiyle ilişki kurmak, desteklemek bir yana ona karşı çıkan, çabalarını engelleyen, onu kötüleyip üzen ve kıran kimseler anma etkinliklerinde öne çıkıp görünmeye, ilgi çekip yer kazanmaya kalkışmaktadır. Birlikte uğraş verdiği, çalıştığı, iyi ilişkiler kurduğu, ortak anıları ve kimi yakınlıkları bulunduğu kimseler dışlanarak biçimsel toplantılarla öz unutturulmaktadır. Yapaylık ve yavanlık sırıtmaktadır. Kimi kuruluşlar aynı konuda, aynı günde, aynı yerlerde toplantılar düzenleyerek bölünmeleri kemikleştirmektedir. Biraraya gelmesini, dayanışmayı, güçlenmeyi beceremeyenlerin söz ve ileti gösterisi kimseyi kandıramaz. Aynı salonlarda, aynı konuşmacılar, aynı dinleyicilerle durumu kurtardığını sananlar yitirdiklerimizi değil, kendilerini öne çıkarmaktadır. Onların örnek alınacak, unutulmayacak yanlarını belirterek topluma güç katmak yerine, sönük toplantılar, cılız konuşmalar, gereksiz anlatım ve katkılarla zaman doldurulmakta, olay geçiştirilmektedir.

Ülkemizde insanlar yaşarken değeri bilinmemekte, yitirildikten sonra duygusal açıklamalar ağırlık taşımaktadır. Her zaman söylüyorum “Değer bilseydik, Atatürk’ün değerini bilirdik.” Böyle değerbilmezlik bir yana mezarlıktan çıktıktan sonra yine eleştirmeye, olumsuz sözler etmeye başlıyoruz. Bir kez ölçü kaçırılmaya görsün, abartılı övgüler ve yergiler sıralanıyor. Gazete duyurularında hiç yaraşır olunmayan nitelikler yakıştırmada yarışa giriliyor. Oysa, saygı ile sonsuza uğurlanır. İyi yanları belirtilir, gerçeklerden ayrılınmaz. Gidene yakınlık girişimiyle abartılı sözler edilirse olumsuz yanlarını belirtenler de çıkar.

Her sıfatı-niteliği kolay yakıştırıyoruz. İyi ya da kötü. Gerçeği araştırmadan, sormadan, öğrenmeden. Üstelik yazılara dökerek haksızlığı yoğunlaştırıyoruz. Örneğin, Fethullah Gülen’e “devrimci” denilmesi gibi. Devrimcilik, cumhuriyetçilik, Kemalistlik bir bütündür. Yıkıcı olup yapıcı olmayan, Türk Devrimi’ne karşı çıkan kimse devrimci olamaz. Çağdaş yönetim olarak devlet biçimi cumhuriyetin niteliklerine karşı olan, bu konuda özenli davranmayan kimse cumhuriyetçi olamaz. Kemalizm-Atatürkçülük konusunda ödünler veren, ilkeleri gözardı edip yadsıyan, birbirinden ayırarak devrimlere karşı çıkan, özellikle lâikliği eleştirip 1921’den başlayarak ulusal yaşamımıza girdiğini bilmezlikten gelip tersini ileri sürenler Atatürkçü olamazlar. Yarım yamalak Atatürkçü olunmaz. “Şu konuda Atatürkçü, bu konuda Atatürkçü değil” denilemez. Bir Türkiye Cumhuriyeti yurttaşı ya Atatürkçüdür, ya değildir. Atatürkçü olunacaksa tam Atatürkçü olunur. Atatürkçülük bölünemez ve sulandırılamaz. Yineliyorum, Atatürkçülük duygu ve düşünce birlikteliğinin Türkiye doruğudur, ufkudur. Bu onuru her baş, her omuz taşıyamaz. Rozet takmakla, nutuk atmakla, resim asmakla Atatürkçü olunamaz.

Kimi medya tetikçileri gibi düşünmüyorum. Benim görüşlerime katılmayanlar olabilir. Medya militanları kendileri gibi düşünüp duymak zorunda olduğumuzu istiyorlar. Efendice eleştirmeyi bırakıp saldırıyı seçenler toplum zararlılarıdır.

Bozukluklar

Yargı bağımsızlığı bir devletin geçerliğinin ve saygınlığının ilk koşuludur. Bu konuda nice söz ve yazıyla katkıda bulunmaya çalıştığımızdan ayrıntıya girmek istemiyorum. Başbakanın Ermeni Konferansı’yla ilgili yargı kararı için “Provokatif” demesinin sakıncaları, Orhan Pamuk ve Hrant Dink konusunda başta entelektüel geçinen kimileriyle yabancıların yargıya etki, hattâ baskı sayılacak konuşma ve yazılarıyla belirmeye başladı.

Başbakan 7.10.2005’de “Milletin çoğunluğu AB’ni istiyor” demiş. Kendileri çoğunluk olmadığına göre dayanağı nedir? Sormaca mı düzenlemiş? Ulusun istencini saptamak için Anayasa’nın 175. maddesini değiştirip “TBMM kararıyla kimi yasaların halkoyuna sunulması”na olanak sağlayıp sorunu böylece çözebilirler. Bütçe konusunda Anayasa’nın beş maddesini değiştirmekten daha kolayı 175. maddeyi değiştirmektir.

Dışişleri Bakanı’nın fahrî kardeşi, AB Komisyonu’nun genişlemeden sorumlu üyesi Olli Rehn “Ek protokolü Meclis onaylasın ve uygulansın” buyurmuş. Bir kez talimat almaya başlanırsa sonu gelmez.

Hrant Dink’in “kan” konusundaki sözlerini içlerine sindirenler için neler söylenebilir.

AKP’nin kimi il başkanları valiliklere başvurarak vilayet konağında kendilerine birer oda istemişler. Yönetimi izlemek için. Pes doğrusu!

Kimi milletvekilleri spor müsabakalarındaki tutumlarıyla tepki aldılar. Ne olur, aykırı davranmasalar da alkış alsalar.

Van 100. Yıl Üniversitesi Rektörü Prof. Dr. Yücel Aşkın’ın tutuklanmasıyla ilgili çok söz edildi. Yargıya etki kuşkusuna değinildi. Adalet Bakanı, Yargıtay üyesi seçen Hâkimler ve Savcılar Yüksek Kurulu’nda kaldıkça bu söylentilerin sonu gelmez.

Anamuhalefet Partisi Genel Başkanı depremleri “İlâhî uyarı” olarak niteledi. Bilimsellik, akılcılık, çağdaşlık nerde kaldı?

Türkiye karşıtlarının son olarak Silahlı Kuvvetler’e saldırısına bakalım kimler aldırış edecek?

Diyanet İşleri Başkanlığı oruç bozan ilâçlar listesi yayımlamış. Fetva dönemini anımsatan açıklamalardan sonra ılımlı bir yaklaşım.

Yasama organındaki milletvekili dağılımı partilere göre sık sık değişiyor. Değişmeyen, milletvekili kalmak ve yeniden olmak düşüncesi. İlke yok, tutarlılık yok. Nerden nereye geçiyorlar. Seçmenin oyu hiçe sayılıyor.

Emir-komuta düzeni toplum yaşamımızın çoğu kesiminde geçerli. Buyrukları yerine getirme alışkanlığından kurtulmak, doğru bildiğini söyleyip savunmak güç geliyor olmalı ki donukluğunu sürdürmeyi yeğleyip içinde bulunacakları etkinliklerden kaçınıyorlar.

Genelkurmay Başkanlığı internet sitesinde yayımladığı yazıyla yurtdışına çıkarken sağlık çantası taşınması, aşı yaptırılması önerisinde bulunup canlı hayvan pazarları ve kümes hayvanları çiftliklerinden uzak durulmasını istemiş. Terör hızı, AB Görüşme Çerçeve Belgesi ve öbür olumsuzluklar konusunda umut veren bir gelişme olarak karşılıyoruz. Soygunlar, sabotajlar, ölümler sürüyor.

PKK 20 Ağustos’ta başlattığı sözde eylemsizlik kararını kaldırdığını Ekim başında açıkladı. 3 Ekim amaçlı eylemsizlik günlerinde 43 teröristin öldürüldüğünü açıklarken kendilerinin neden olduğu ölümlerden sözedilmedi. Şehit sayısı arttıkça PKK’ya nefretle birlikte ilgililere tepki de artmaktadır. Başbakan bunun için olacak ABD’ne gönderme yaparak sabrın taşmakta olduğunu duyurdu.

Kadrolaşmaya, yargı kararlarını geçersiz kılacak atamalara ağırlık verdiği izlenen Millî Eğitim Bakanlığı ilköğretim 8. sınıf İnkılâp Tarihi ve Atatürkçülük dersi kitaplarındaki değişiklikler nedeniyle haklı olarak kınanmaktadır. Atatürk’ün Cumhuriyetin 10. Yılı Söylevi, Türk Bayrağı, Antep Savunması ve Şahinbey adlı okuma parçaları çıkarılıp Şeyh Sait İsyanının Doğu İsyanı olarak verildiği yakınmaları yasama organına getirilmiştir. Belki yakında içindeki “Memleketin içinde iktidara sahip olanlar gaflet, delâlet, hattâ hıyanet içinde bulunabilirler…”le başlayan bölümü nedeniyle Gençliğe Seslenişi’ni, tüm Büyük Söylevi’ni kitaplardan çıkartabilirler.

İmam hatip okullarını bitirenleri üniversitelere yerleştirmek oyunları da sürüyor. Harp Okullarına bu yolla geçişler bakalım nasıl olacak? ÖSYM’nin YÖK’ten ve bağımsızlıktan koparılması da gerçekleştirilmek üzere. Van Rektörü için iyi bir dayanışma örneği veren üniversiteler suskunluğu bırakıp yararlı olanı söylemelidir. Van olayı ürkütücü oluşumların bileşkesidir. İlerici-gerici savaşımının bilimsel alanlarından biridir. Su yüzüne çıkanıdır.

Kütahya’da Ilıca Kaplıcaları’na bağlı açık havuzda haremlik-selâmlık yöntemi, yalnız erkeklerin yararlanmasına ayrılarak gerici bir uygulamayla çözümlenmiş(!). Hayırlı olsun, demeli.

Göztepe Parkı’na cami yapımı girişimini Ankara Yenimahalle Onkoloji Hastahanesi bahçesine 250 kişilik cami yapımı girişimi izledi. Dünyadaki Müslüman çoğunluğun yaşadığı ülkelerdeki cami toplamından da çok cami bulunan (78 bine yaklaştı) Türkiye’de Belediyelerin yapacağı başka şey yokmuş gibi seçmene gülücükleri camiyle dağıtmak hoşgörüyle karşılanamaz.

Başbakanın bir danışmanı (galiba Ömer Çelik) “Lâiklik Türkiye’nin nükleer gücüdür” demiş. Günaydın!

Yapay ulusalcıları bahane ederek ulusalcılığa saldıran kendini bilmezlerin kendilerine gelmesi beklenmesin. Huylu huyundan vazgeçmez. Van Rektörü olayında gericilerin konuşmaları ve yazılar da bu görüşü doğruluyor. Atatürk karşıtları nasıl da birleşiyor.

Acı döküm

İzmir depremi korkusu doğal. Acı yaşatmamasını diliyoruz.

Karşılamak ve gidermekte başarılı olunduğu savunulmayacak terörün saptayabildiğimiz dökümü son günlerde şöyledir:

Nusaybin’de iki uzman çavuş şehit oldu (6.10.2005),

Kâğıthane, Esenler ve Bağcılar’da patlayıcı, el bombası vs. ele geçirildi. Seyhan Emniyet Müdürlüğü binasına konulan bomba imha edildi (8.10.2005),

Van-Muradiye’de yedi kişi mayınla yaralandı (9.10.2005),

Şırnak’ın İdil İlçesi yakınlarında teröristlerin yol keserek kaçırdıkları polis memuru Hakan Açıl (10.10.2005)’ın durumu açıklık kazanmadı.

Tunceli’de beş er şehit oldu (12.10.2005),

Irak, İran ne yapıyor, ABD ne yapıyor, Türkiye Cumhuriyeti iktidarı ne yapıyor? Ölümlerden kim sorumlu, hesabını kimler verecek?

Üzüntüler, acılar.. Yaşamın kötü çizgileri. Her şeyin iyi olması olanaksız. Ama her şeye karşın lâik Atatürk Cumhuriyeti’nin 82. yıldönümüne kavuşmak, onu kutlamak da büyük bir mutluluk. Sonsuza değin bağımsız yaşaması, niteliklerinin korunup güçlendirilmesi, adına yaraşır kazanımlarla esenlik duyulması için üzerimize düşenleri yapmanın-yapacak olmanın onuruyla andımızı yineliyoruz.

Tatlı döküm

Tüyap’ın Beylikdüzü’ndeki kitap fuarı görkemli oldu. Son günlerde Mehmet Kıyat’ın şiir kitapları yanında Hıfzı Topuz’un zenginleştirdiğim saatlerime fuarda edindiğim kitaplarla dokuyacağım. Talât Turhan’ın Derin Devlet’i de bunlardan biri. Bilâl Şimşir’in ermenilerle ilgili gerçekleri haykıran kitapları da. Ankara konser ve sergilerle çirkinlikleri aşmaya çalışıyor.


http://www.turksolu.com.tr/93/ozgun93.htm

..

NE DURUMDAYIZ,

NE  DURUMDAYIZ, Yekta Güngör Özden 13.10.2003/Sayı:41 Yansız ve nesnel bir değerlendirme ne durumda olduğumuz gerçeğini ortaya koyar. İdeolojik kamplaşmanın kemikleşerek sürdüğü, Türkiye ve Atatürk düşmanlarının değişik kılık, yüz ve adlarla her yere sızdığı, çıkarcıların binbir türlü yalakalığa soyunduğu, maskaralıkların birbirini izlediği, yabancıların her alana el atıp içişlerimize karışarak buyruklarını birbirine eklediği bir ortamda halkın şaşkınlığını doğal bulmak gerekiyor. Eğitimsizlikten, inanç bağımlılığından ve özellikle ekonomik güçlüklerden kaynaklanan karşılıkların toplum kesimlerini birbirinden uzaklaştırması yanında yönetim uygulamalarına kanıksamayla ilgisizliği, tepkisizliği, giderek yaygınlaşan tembelliği bir sayrılık biçiminde sorunların başına aldığı gözlenmektedir. Ülkemizin içine düştüğü ya da düşürüldüü durum hiç de iç açıcı değildir. Özellikle 1950’den bu yana borçlanma ve köktendinciliğe ödün vererek oy toplama yoluyla dışa bağımlılıkla gericiliğe boyun eğme eğilimleri tehlike çizgisine gelmiştir. Laik Atatürk Cumhuriyeti’nin 80. yılında 100 yıl yaşatamamak endişeleri duyulmaktadır. Türkiye Cumhuriyeti’nin özgün nitelikleri kendini sağcı ya da solcu sanan, düzmece demokrat, düzmece milliyetçi, düzmece dindar ve düzmece Atatürkçü saldırılarıyla yaralanmaktadır. Saplantıları ve sapkınlıkları belirgin kimileri bilgisizliklerini, kötü amaçlarını ve çirkin yandaşlıklarını sergiledikleri sütunlarda, ekranlarda, mikrofonlarda, sahnelerde, alanlarda, değişik devlet organlarında, kürsülerde sürdükçe kara bulutların savuşturulması kolay olmayacaktır. Siyasal iktidar çoğunluk diktasını kurmuştur. Yurtdışına silahlı kuvvet gönderme kararıyla ilgili gelişmeler bunun açık kanıtıdır. Kadrolaşma hızlandırılmış, üniversiteye, yargıya, demokratik kitle örgütlerine saldırı yoğunlaşmış, toplum kesimlerini suçlama, kınama, alaya alma, bildiğini okuyarak kabadayılık taslama ve devlet adamlığına yakışmayan tutumlar her katta sürdürülmektedir. Seçim öncesi verilen sözler unutulmuş, yolsuzluktan, soygundan, hortumdan, rüşvetten, köktendinci ve etnik terörden kurtulma umudu sönmüş görülmektedir. 3 Kasım seçimleri Seçmenlerin dörtte biri oyunu kullanmamıştır. Önceki iktidarın kusurları nedeniyle iktidara gelen parti, seçmenlerin kullanılan oyların üçte birini alarak yasama organında üçte iki çoğunluğu sağlamıştır. Anayasa’nın yasalara bıraktığı seçim sisteminin değişmesi zorunluluğu açıktır. Ama daha önce eğitim yoluyla seçmenlerin oylarını namus bilerek kullanma düzeyine gelmesi, dinsel konuların seçimlerde kullanılmasının engellenmesi gerekir. Seçimlere katılma hakkını kazanamayan bir partinin gerçek dışı belgelerle topladığı oya karşın ülke barajını aşamadığı için meclis dışında kalması meclise giren partilerin milletvekili sayısını arttırmıştır. Yetersizliği açıklanan partinin yöneticilerinin sahtecilik nedeniyle aldığı cezanın onanması üzerine Yüksek Seçim Kurulu bir karar vererek demokrasinin alnına sürülen lekeyi temizleyecek, böylece demokrasinin namus sayılacak bir anlama kavuşacak, seçimler arınacakken Kurul yeni bir kararı gereksiz bulmuştur. Çelişkili kararları bilinen Kurul, Başsavcılığın bildirmesi üzerine seçmenleri duyuruyla uyarıp yapılan çalışmaların yenilemenin güçlüğünü belirterek listeye konulan DEHAP’ın sütununun kullanılmamasını, ona verilecek oyların geçerli sayılmayacağını açıklasaydı sonraki sorunlar yaşanmazdı. Seçmenler oylarını DEHAP için kullanmışlardır. Başka partiler için değil. Ona verilen oyları başka partilere eklemek seçmen istencine aykırı düşer. Ancak, DEHAP seçime katılmasaydı ya da DEHAP’ın oylarının geçersiz olacağı bilinseydi oylarını uygun buldukları başka bir partiye verebilirlerdi. Bu durumda yasalardaki boşluğu gerçekçi, amaca uygun yorumla doldurup yapıcı bir kararla DEHAP’ın boşa giden oylarının başkalarına getirdiği haksız kazanımı önleyebilirlerdi. Başsavcılık uyarısını geri çevirdikleri zamanki kanıt başka, şimdiki onamayla kesinleşen ceza kararına dayanak oluşturan kanıt başka. Kaldıki, yeni bir karar almayı doğrulayacak önceki kararlar da var. Hiç de doyurucu olmayan gerçeklerle, kamuoyunu kuşkuya düşüren karar yeterli olmamıştır. Elbet sahtecilik yaygın değildir. Öbür partilerin üzerine atılacak suç değildir. Hiç kuşkusuz TBMM’nin saygın kişiliği, geçerliği tartışmalı değildir. 550 milletvekili içinde 66 tartışmalı konum anlam yönünden yasama organına gölge düşürmektedir. Kimi hukukçuların yanlış kurallara dayanarak, olmayan kuralları yorumlayarak, Kurul’u yargı organı göstererek, sorunu abartarak yaptığı konuşmalar, yazdığı makaleler, ayrı bir burukluk yaratıyor. Gerçekte Yüksek Seçim Kurulu Anayasa’nın öngördüğü organ durumuna gelmelidir. Kararlarının temyiz edilememesi, kesin olması ona asla bir yargı organı niteliği kazandırmaz. Hakimler ve Savcılar Yüksek Kurulu ile Yüksek Askeri Şura’nın kararları da kesindir. Önceleri adı “Temyiz Komisyonu” olan kuruluşun kararları da Danıştay’da inceleniyordu, Sayıştay’ın kararları da. Başkanı’nın konuşmaları, önyargılı olup olmama, görüşünü önceden açıklama durumları ayrı, Kurul’un Anayasa’nın 79. maddesine uyarak seçim sonrası yolsuzlukları karara bağlaması, kimi durumlarda kendiliğinden karar alması olanakları da var. Konunun en ilginç yanı, yargıyı etkileme, baskı altında tutma çabalarıyla kararı işlerine uygun bulanların pohpohlaması, bulmayanların eleştirileri. Hukuka güvensizliğin, yargıya saygısızlığın artması üzücüdür. Yargının saygınlığını kendi tutumuyla doyurucu ve zamanında kararları asla tartışılmayacak yansızlığı, yaraşır olduğu bağımsızlığıyla sağlayıp benimsettireceği gerçeğini herkes paylaşmalıdır. Hukukun etkinliği, üstünlüğü ve yeterliği başta yasama organının çalışmalarıyla hukukçuların niteliklerine bağlıdır. Yasama organı ve iktidar Cumhurbaşkanı’nın geri çevirmelerine, uyarılarına, önerilerine dudak bükmekte, Anayasa Mahkemesi’nin kararlarına direnmekte, “Meşruiyeti ben saptarım” diyerek Anayasa’yı bile çiğneyebilmektedir. Birleşmiş Milletler’i elinin tersiyle iten iktidarın başı bir diktatör edasıyla AB oyunu oynamaktadır. Avrupa Birliği oyunu Türkiye’de Avrupa Birliği’ne onurla, eşit konumda, ödünsüz girmeye karşı olan yok gibidir. Kopenhag ölçütlerinin öbür aday ülkelerden fazla olarak Ege, Kıbrıs, Güneydoğu Anadolu için koşullar taşıması, son günlerde de Avrupa Anayasası hazırlıkları nedeniyle din öğesinin gündeme getirilmesi oyunu iyice açığa çıkarmıştır. Avrupa Birliği Türkiye’yi arasına almayacaktır. Bu kestirim boşuna değildir. Tersi gerçekleşir, üstelik ödünsüz gerçekleşirse mutluluk duyarız. Savaşla alamadığı, Sevr’le gerçekleştiremediği sonucu üyelik aldatmacası ve oyalamalarıyla almaya çalışmaktadır. Fogg’un çocukları bunun yalakalığını yapmaktadır. Siyasal iktidar da AB’ye girmek istememekte, alınamayacağını bilmektedir. Gireceğini, alacağını yaymaya çalışarak, kendi amacını gerçekleştirecek ortamı bulmaktadır. ABD ve AB için Türkiye konusunda bugünün AKP iktidarından daha elverişlisi bulunamaz. İktidar yarın karşısına çıkacak, engelleyecek, durduracaklar için ABD ve AB’yi şimdiden arkasına almakta, onlar da bu fırsattan yararlanıp istediklerini gerçekleştirmeye koyulmaktadır. AB yetkililerinin çelişkili, tehditli konuşmaları, ABD Ankara Büyükelçisi’nin görüşmeleri ortada. İmam ağırlıklı belediyeci iktidarının siyasal yönü, yolu, kökü, karakteri, amacı bellidir. Oyunu açıktır. Güney Kıbrıs Rum Hükümeti’ni AB’ye alıp Türkiye’ye İngiliz katkılı, yanlı Annan Planı ile ağır koşullar getirmemin başka anlamı yoktur. Şimdi içerdeki kiralıklar ve satılmışlarla Denktaş’ı dışlamak çabası sürdürülmektedir. Hiçbir utanma ve sıkılma duyulmadan, üstelik Silahlı Kuvvetler’e ve demokratik biçimde düşüncelerini açıklayanlara saldırarak. Yunan Başbakanı Simitis’in tehditlerine değinen yok. AB kodamanlarının ikilemlerini eleştiren yok.  Yazık. Irak sorunu Anayasa’nın 92. maddesinin öngördüğü koşul gerçekleşmeden Birleşmiş Milletler kararı ve Irak yönetiminin çağırısı olmadan yurtdışına silahlı kuvvet gönderme kararı alınmıştır. Bu, içtüzüğün değiştirilmesi niteliğinde bir karar değilse Anayasa Mahkemesi’ne bile götürülemez. Sorumluluk iktidarla onu destekleyenlerin Irak’a girmeyi değişik nedenlerle isteyenlerindir. Durum, önceki tezkere zamanındakinden daha kötü olmasına karşın iktidarın kendi üyelerine uyguladığı kestirilen baskılar sonucu karar çıkmıştır. Kapalı oturumda görüşülme önerisini verenlerin adlarının ve sayılarının açıklanmaması, kararda belirtilmesi zorunlu hususların hükümetin yetkisine bırakılması belirgin aykırılıklar olmakla birlikte kamuoyundan gizlenerek gerçekleştirme tümüyle antidemokratik bir yöntemdir. ABD ve AB yetkililerinin, iş çevrelerimizin, paracı kesimin alkışladığı, borsayı çılgınlaştıran durum 8,5 milyar dolarlık ağır koşullu krediye dayanmaktadır. Askerlerimizin değil gerçekte Türkiye Cumhuriyeti’nin başına geçirilmek istenen çuvala onurumuzu kurtarıcı bir yanıt verilmemişken, ABD özür dilememişken, Irak’a ABD’ye kalkan olmak üzere giderek işgalci duruma düşecek ilk müslüman topluluk damgası bizi güçlüklere sokacaktır. Hukuka uygunluğu tartışmalı karar, imzalanan önceki belgeler, iktidarın saptırıcı ve yanıltıcı sunumları tehlikeleri çağrıştırmaktadır. Tutumu belli medyanın Türkiye’nin ışık saçtığını, rahatladığını, en uygun olanın yapıldığını yayması düşünülecek bir davranış türüdür. Borsa coşkusu paranın nelere “muktedir” olduğu gerçeğini tüm açıklığıyla sergilemektedir. Irak Geçici Yönetim Konseyi Türkiye’nin asker göndermesine açıkça karşı çıkmakta, işgalci ABD yöneticisi Paul Bremer geçiştirici sözler etmekte, ABD Ortadoğu uzmanı Nile Türkiye’nin kayıplara hazır olmasını istemektedir. ABD’lilerle yapılacak görüşmelerde görev yerleri, sayı başta nice sorun ortaya konulacaktır. Irak Kürdistan Demokrat Partisi Ankara temsilcisi Dizai’nin yansıttığı Kürt aşiretlerinin karşıtlığı da ayrı. ABD, Türkiye’yi kullanmak istemektedir. Bir çok duruma karşı çıkan AB ses çıkarmamaktadır. İlginç durumlar ilginç sonuçlarla bağlanır. Göreceğiz. Herşeye karşın Irak’ta görev alacak birliklerimizin başarılı olmalarını barışa katkıda bulunmalarını, Devletimizin yüzünü bir kez daha ağartmalarını, yitik vermeden ülkemize dönmelerini istiyoruz. Üniversite sorunu Başka partiler için sonuç olan iktidar, AKP için bir başlangıçtır. İktidar, onlar için amaç değil, araçtır. Demokrasi gibi algılamaktadırlar. Kadrolaşma hızla ve yoğunlaşarak sürerken, kendi adaylarını yerleştirmede kullanacakları Emeklilik Yasası da Anayasa Mahkemesi’nden dönmüştür. Hiç kuşku olmasın, direneceklerdir. Yabancılarla Patrikhane’nin ekümenliğini de kapsayacak görüşmeleri sürmektedir. Özellikle AB’nin kendi açılımları için engel gördüğü Türk Silahlı Kuvvetleri’ni etkisizleştirme çabası Milli Güvenlik Kurulu’ndan başlayarak yürütülmektedir. Ama yeterli görmediklerinden üniversitelere el atmışlardır. Başbakanın oyalayıcı ve gündem değiştirici çelişkili konuşmalarından, Atatürkçülüğü kaldıran Yönetmelik değişikliklerinden sonra, Anayasal yönden YÖK’ün yetkisinde olan üniversitelere girme düzeni imam hatiplilere alanları dışındaki bölümleri de açık tutmak amacıyla bir yasa değişikliğiyle TBMM’ye getirilmiştir. Bu durum, liselere haksızlıktır. İmam hatipliler için yapılanlar klasik liselerden esirgenmekteyken, bir de üniversiteye girişinde aynı dersleri almayan geleceğin imamlarının her yeri ele geçirmesinin kapısı açılmak istenmektedir. YÖK’ün yakınılan yanlarından yararlanılarak onu aratacak bir oluşuma ne yazık ki kimi öğretim üyelerinin desteğiyle ağırlık verilmektedir. Üniversitelerin tepkisi doğaldır, haklıdır, zorunludur. Kimi vakıf üniversiteleri, kimi YÖK’ün yanlış tutumu ve kişilerle devlet üniversitelerindeki gerici ve ideolojik kadrolaşma günümüz sorunlarının kaynağıdır. Eğitimin siyasallaşması devletin niteliğini değiştirir, dinin siyasallaşması da demokrasiyi dinselleştirir. Eğitimle, adaletle oynamak ateşle oynamaktadır. Bu sorunlarda kusur bir yanda değildir. Tartışmayı beceremeyenler kavgaya tutuşurlar. Görüşerek, konuşarak, anlaşarak uyum sağlanmalı, bilim yuvası üniversiteler koşullanmış değil bilinçli yurttaşlar yetiştirerek topluma ışık tutmalıdır. Medrese, tekke, dergah ve karargâh arayanlar çağdışı düşeceklerini unutmamalıdır. İmam hatip liselerini bitirenlere ayrıcalık sağlayacak yasa önerisi, üniversite kesiminin iktidarca aldatıldığının kanıtıdır. AKP iktidarına, yöneticilerine kanmanın bedeli ağır olmuştur. Kamuoyunun tepkisizliğinden, ekonomik güçlükleri parasız kömür dağıtarak azaltacağı umuduyla yandaşlarına güvenen iktidarın oyunları bitmemiştir. Tıpkı, ABD desteğiyle, AB isteğiyle silahlı kuvvetleri Milli Güvenlik Kurulu örneğinde olduğu gibi yavaş yavaş etkisiz duruma getirmeye çalıştıkları gibi. Dubai Anlaşması’nın bilgi verilmeden imzalanması bilgi verilmeye gerek duyulmaması gibi. Böylece ABD ve AB birlikteliğiyle iktidarın isteği birleşmekte, ulusallık güvenceleri yıkılmak istenmektedir. TBMM Başkanı’nın “Atatürk ayrı, Kemalizm ayrı” diyerek ortaya koyduğu ağır çelişki ve amaçlı ayrımcılık, yine onun Amasya Genelgesi’nin yıldönümü toplantısında “22 Haziran Genelgesi gibi tarihimizin hiçbir sayfası karanlık değildir” yolundaki sözleriyle Vahdettin’i, Damat Ferit’i Abdülhamit’i kusursuz gösterme çabası da üzerinde durulmaya değer. Onlar kusursuz ise Mustafa Kemal Samsun’a neden çıktı, Amasya Genelgesi’ni neden yayımladı? Bu iktidarın ereği bellidir. Bugüne kadar içinde bulundukları ortam, çalışma yaptıkları kuruluşlar, birlikte oldukları kimseler tanımmaktadır, bilinmektedir. Şimdi mi değişecek, kafalarındaki izlenceyi bırakacaklar? Böyle düşünmek de bir aldanıştır. AB’lilere laikliği öğütleyip içeride dinamitlemeleri ve kendi açıklamaları takıyye ustası olduklarının kanıtıdır. İşte dokunulmazlık, işte türban yalanıyla yaygınlaştırılan sıkmabaş, işte orman kıyımı, işte vergi, işte kadrolaşma, işte üniversite, işte cami-mescit, imam hatip lisesi sorunu ve daha niceleri... Gençlik sorunu Gençlik, hiç kuşkusuz ulusun, üniversitenin kaynağı, geleceği, umudu ve gücü olarak gündemin ön sırasındadır. 1980 Harikatı’nın gençleri siyasal olaylardan dışlaması, siyasal partilerin kapatılması gibi sakıncalı bir olaydır. Siyasal iktidarlar kendilerinden başkasını düşünmemektedir. Anayasa değişikliklerine bile ulusun esenliği, barış, demokrasi, insan hakları ve özgürlükleri için, hukukun üstünlüğü, güvenlik, düzen, bilimsellik, kalkınma, çağdaşlaşma için değil kendileri için yapmakta, uyum yasalarını da gereksiz, yararsız, kanımca sakıncalı değişikliklerle yürürlüğe koymaktadırlar. Dernekler Yasası sınırlamaları kaldırılmamıştır. Üniversitelerimiz yasaların olanak verdiği ölçüde “kulüp” adıyla öğrencilerin gereksinimlerinin karşılanmasına yardımcı olmakta, genç gücü gözetim ve biraz da denetimde yönlendirmektedir. Gençlerimiz bu ölçülü hoşgörüye, amaçlı kollamalara karşın özgürce davranmakta, özveriyle çabalamakta, yalnızlığa, güçlüğe, suçlanmaya karşın tüm sorumluluklarının bilincinde kendilerine düşeni yapmaktadırlar. Kimi üniversitelerde öğretim üyesi ve öğretim görevlisi kadrolaşmalarına benzer biçimde gençlerin de asıl amaçlarını ve adlarını değişik gösterip sakıncalı yanlarını saklayarak örgütlendikleri, olaylar çıkardıkları, birbirlerine düşmanca saldırdıkları duyulmaktadır. Üzüntüyle izlenen bu durumlar üniversite yönetimlerinin yansız, yapıcı, anlayışlı ve etkin tutumlarıyla giderilmelidir. Üniversite kimsenin, yalnız öğretim üyelerinin ve öğrencilerin değil, tüm ulusun malıdır. Herkes yürürlükteki kurallara aykırı olmamak koşuluyla yakmadan, yıkmadan, kırıp dökmeden, yaralayıp öldürmeden istediğini özgürce söylemeli, uygarca tartışmalı, katılmadığı görüşün haklarına saygı duymalıdır. Görüşler topla, tüfekle, zorla değil, bilimsel dayanaklarla, haklı ve tutarlı düşüncelerle değiştirilir. Siyasal açılımlar da asla sakıncalı değildir. Ben, Türkiye Milli Talebe Federasyonu görevlisi iken, Ankara Üniversitesi Talebe Birliği Yönetim Kurulu üyesiyken CHP Gençlik Kolları Genel Merkez Yönetim Kurulu’nun “ilk Gençlik Kolları Genel Yönetim Kurulu” üyesiydim. Kolların kurulması için zamanın Adalet Bakanı Osman Şevki Çiçekdağ ile uygar, saygılı ama bilinçli tartışmalarımız olmuştur. Zorbalık ilkelliktir. Yönetimin yandaşlığı da en yalın tanımıyla görevi kötüye kullanmaktır. Çocuklarımız yönetime ailelerince, ulusça emanet edilmişlerdir. Onların karşıtlıkları, yanlışlıkları, yanılgıları sakıncalı olabilir. Onları uyararak bir araya getirip anlaşmaları sağlanamazsa bile bir öğrenciye yaraşır tutumla knuşmalarını, ayrılsalar da Atatürk İlkeleriyle İstiklal Marşı’nda birleşmelerini gerçekleştirmek gerekir. Türkiye, Atatürk ve laik Cumhuriyet düşmanlarının yükseköğretim kurumlarında öğretim üyesi ve görevlisiyle öğrenci çoğunluğu yönünden egemenlik kurması, etkinlik sağlaması, baskı uygulaması, asla katlanılacak bir durum olamaz. İlkelerde hoşgörü ve ödün yıkım getirir. Yıllardır konuşup yazdığımız laiklik tehlikesini kabul etmeyen paranoyaklar, şeriat, çıkar, etkin ayrım bağımlılarının bugünkü boşutu ve gücü bir çok ilginini uyanması gerektirmektedir. Düşmanlar uyumamaktadır. Konuşmayı, tartışmayı bırakıp kavgaya tutuşma barbarlıktır. Cuhmuriyetimizin 80. yılında nereden nereye geldiğimiz, neleri nasıl yapmamız üzerinde durulmalıdır. Bölücülük, ayrımcılık, köktendincilik, ırkçılık-faşistlik vd.nin kime ne kazandırıp ne yitirttiğini bilmeyenler araştırıp öğrenmelidir. İnsanımızın vicdanını değerlendirecek ölçüde ileri giden, elçilerin umut yeşerttiğini söyleyebilen, medya ilgililerinin boy attığı ülkemizde uydu ve uşak olmadığımızı, tam bağımsızlığın yaşam borcumuz ve koşulsuz olduğunu her koşulda, her zaman, herkese anlatmalıyız. Atatürkçü-Kemalist gençleri desteklemek  Türkiye’yi güçlendirmektir. Gençlerimiz ayrı görüşte, ayrı düşüncede, ayrı kuruluşlarda olsalar bile birbirlerine karşı sevgi ve güveni korumalı, uygar tartışmalarla birbirlerine katkıda bulunmalı, yanılgı ve yanlıştan dönüp doğruda birleşmeyi başarmalıdır. Onlardan beklediğimiz kendilerine çok yaraşır olgunluk, efendilik ve ilericiliktir. Üniversite yönetimleri de onları desteklemeli, öğretim sorumluları davranışlarıyla örnek olmalıdır. Kimi üniversitelerde izlenen üzücü karşıtlıklar, gruplaşmalar, birbirine ağza alınmayacak sözlerle saldırılar, çirkin yakıştırmalar, seçim oyunları düşkırıcı olmaktadır. Gençlerimiz partici olsunlar ama partizan olmasınlar. Seçilmek ve bir yere gelmek için parti parti dolaşanlar gibi ilkesiz olmasınlar. İlkeli, tutarlı, bilinçli olmak onları yaraşır oldukları her yere getirir. Ama yalnızca ün ve şan için, mevki-makam, çıkar ve rütbe için çaba insanı bir gün bitirir, unutturur. Gençlerin dün nasıl ve nerede oldukları değil, bugün nerede, nasıl ve ne amaçla çalıştıklarına bakmak gerekir. Büyüklerin gençliklerinde yanlışlıkları olmamış mıdır? Düzelmeyi, olgunlaşmayı, bilgi ve bilinci temel almalıdır, ölçü almalıdır. Bugün Türkiye’yi Türkiye yapan ilkeleri özümseyen, benimseyen, koruyan, savunan, barışçı tutumla tam bağımsızlığı ödünsüz gerçekleştirmeye çalışan, uluslararası ilişkilerde eşitliği, onuru gözeten kötülüklere ve sakıncalara karşı olan gençleri desteklemeliyiz. Onlara örnek olmalıyız. Bunu görev bilmeliyiz. Onlara elverişli ortamlar hazırlamak, onları bilgiyle donatmak, yarınları güvenle teslim ederek vicdan huzuru duymanın başlıca koşuludur. Gençliği yitirenin geleceği olmaz, hiçbir umudu kalmaz. Gençliği, üniversiteyi (elbet özerk üniversiteyi), akılcılığı, bilimselliği, aydınlanmayı özlemek, istemek yetmez. Bu uğurda özveriyle, özenle, içtenlikle çalışmak, çabalamak gerekir. Bilimin ocağı, kalesi üniversitelerimizle her yönden öğünmeliyiz. Hem ders çalışan, hem ülke sorunlarıyla ilgilenen gençleri desteklemeliyiz. Seçim sisteminin bozukluğu nedeniyle yasama organında hakkından fazla yer işgal eden, Irak işgaline katılmaya heveslenen, devletin her birimini işgal etmeye çalışan takıyyeci AKP iktidarı üniversitelerden sonra yine ABD ve AB desteği ve içimizdeki medya militanlarıyla yargıya ve silahlı kuvvetlere yönelecektir. Böyle zamanlarda anlamsız nedenlerle ayrı olmanın zararları büyüktür. Ulusalcıların öncülüğünde toplumsal muhalefet iktidarın yıkımlarını önleyebilir. Aldanmayalım. http://www.turksolu.com.tr/41/ozden41.htm