Küçük yavrunun sahile vurmuş cesedi bizi nasıl da sarstı…
Her bebek bir melektir ve öyle güzel uyurlar ki onlar…
Ve dört yaşındaki yavrucak, sanki uyuyordu o sahilde.
Evet: İnsanlık karaya vurmuştu!
Fotoğrafa bakan her anne orada kendi yavrusunu gördü ve irkildi…
Her anne uzanıp kucaklamak, uyandırmak istedi.
Ölümden daha acısını düşündüm o an.
Aklıma hemen Kurtuluş Savaşı’mızda yavrusunu değil mermiyi örten, yavrusunu feda eden ama vatanını kurtaran Türk kadını geldi.
Fotoğraf sadece insanlığın karaya vuruşu değildi, vatansızlığın karaya vuruşuydu.
O zavallı yavrunun ne anasının ne de babasının sığınacakları bir vatanı vardı.
Vatanlarını bırakmışlardı.
Belki de kaçmışlardı kim bilir.
Bir insana vatanı dışında hiçbir yer sahip çıkmazdı ki.
Ve insanlar vatanından asla kaçmazdı ki…
Ama bu gariplerim belli ki bilmiyorlardı vatan nedir.
Ve başka bir şeyleri daha yoktu: Liderleri.
Bir Mustafa Kemal olacaktı ki analar yavrularıyla cepheye koşacaktı.
Belli ki yoktu.
Çocukların ölmediği, uyuduğu yerdir vatan.
Tarihin acı dersi bu: Vatansız insan toprağa düşmez karaya vurur.
Gökçe Fırat
BİLGİ EDİNMEMİZİ SAĞLAYAN HER KİTAP. HABER, BİLGİ, BELGEYİ OKUMAK DEĞERLENDİRMEK,